Bij zijn debuut in de Dakar 2022 had hij geen geluk, dit keer lukte het wel. Lorenzo Fanottoli bereikte, ondanks enkele fysieke haperingen, het einde bij de tweede poging. Er was een hoofdstuk dat vroegtijdig werd onderbroken, een “verlossing” om te voltooien, maar ook een ander avontuur om te beleven. Hij is geboren en getogen in Ghana, verhuisde toen hij nog een kind was met zijn gezin naar Italië en keerde later terug naar Afrika. Juist in Nigeria, waar hij woont en werkt, en waar hij na de kou zijn toevlucht zocht in Saoedi-Arabië. “Ik heb er zoveel van dat ik het niet mis!” grapte hij. Maar hoe was zijn Dakar, degene die “Hij leerde me geduld te hebben”? Zijn verhaal in ons interview.
Je eerste Dakar eindigde heel vroeg, deze keer heb je hem afgemaakt.
Wat een voldoening! Ik ben blij dat ik het heb afgemaakt, maar niet zozeer het eindresultaat. Maar het doel was om tot het einde te komen, een antwoord voor mij en voor iedereen. Ook al moest ik tot het einde toe hard werken: in de laatste 30 km deed de motor het niet meer, ik had problemen met de benzinepomp! Ik was angstig, ik bleef kijken hoeveel er ontbrak, biddend dat de fiets het nog zou houden om te genieten van de laatste kilometers. Maar we zijn aangekomen!
Je deed het ondanks wat fysieke problemen. Hoe gaat het nu met je?
Op de vierde dag scheurde ik het collaterale ligament in mijn linkerknie, een situatie die we nog steeds evalueren om te begrijpen of we moeten opereren of niet. Ook op dezelfde dag brak ik twee ligamenten in mijn rechterenkel, ik had ook botoedeem en misschien een microfractuur. Op de negende dag redde de airbag mijn leven, maar ik kreeg twee cervicale hernia’s en verloor ook het gevoel in mijn rechterhand. Het was mijn schuld: ik reed 130 km/u, er waren twee gaten en ik zag de tweede niet. Hij blokkeerde de voorkant van de fiets, hij draaide me om en ik landde op mijn hoofd, dus drukte hij de hele ruggengraat samen. Ik heb de helm gebroken, maar dankzij de airbag heb ik mijn nek niet gebogen, anders had ik misschien een wervel gebroken, een bot in mijn nek… Ik had daar ernstige schade kunnen aanrichten. De volgende dag was het 115 km duinen en ik kon niets doen, ik was nog versuft en had hoofdpijn. Ik moest dus vaart minderen, anders kwam ik niet vooruit.
Het was echt geen gemakkelijke Dakar!
Absoluut. Maar ik had cortison genomen, pijnstillers… Elke soort pil in mijn lichaam. Op die momenten schiet je adrenaline omhoog en gaat het voorbij, ook al realiseer je je dat op bepaalde momenten. Als je van een mooi duin springt, of met een zere nek kon ik de fiets niet op hoge snelheid houden, bijvoorbeeld 150 km/u. Anders knars je tanden en ga je gang, je bent er en je geeft niet op. Vorig jaar brak ik mijn sleutelbeen op een ontwrichte manier, maar ik ging door tot het me lukte. Er liepen mensen op krukken rond die de volgende dag op de motor zaten! Ik liep nog steeds, dus ik had geen excuses.
Was er een beetje “ontzag” toen je aankwam op het podium waar je vorig jaar stopte?
Ja! Het gas stond zelfs op 40%, ik ging gewoon wandelen. De eerste week ging ik niet snel, vooral door al die stenen, om het risico te vermijden mezelf te bezeren. En er gingen er zo veel uit in die vroege dagen! Ik liet mezelf pas los in de tweede week, toen ik me beter begon te voelen en plezier begon te hebben. Vroeger, tussen het slechte weer en wat er vorig jaar gebeurde, was ik niet met mijn hoofd bij de race. In die dagen vond ik bijvoorbeeld iemand die zonder benzine kwam te zitten en sleepte hem 20 km weg, wat 45 minuten kostte. Jammer dat het niet veel hielp, hij stopte de dag erna… Ik liet er veel tijd liggen, jammer voor het klassement, maar ik zou het elke dag opnieuw doen.
Heb je jezelf ook een bepaald doel gesteld qua ranking?
Ik had graag in de top 40 gestaan en de mogelijkheid bestond dat het zelfs stil zou worden. Ik eindigde als 47e, maar als ik die tijd wegnam, zou ik 39e/40e zijn geweest. Het was binnen handbereik, laten we zeggen dat dit het tweede doel was. Het is niet aangekomen, maar na alles wat er is gebeurd, is het prima, het had nog erger kunnen zijn. Ik ben gearriveerd, de volgende Dakar zal anders zijn.
Zien we jou volgend jaar bij de start?
Nee ik denk niet. Geldgebrek, dan ga ik dit jaar trouwen, dus ik moet één ding tegelijk doen. Maar ik heb al andere dingen in gedachten, zoals de Touquet van volgend jaar, plus een paar andere races of trainingen in de buurt. Ik neem 2024 om me goed voor te bereiden op de race van 2025. In twee jaar tijd heb ik twee Dakars gereden, plus de rally’s van Andalusië en Marokko, nu moeten we dingen weer aan de kant gaan schuiven. Maar ik heb al besloten dat ik terug ga!
Bedenk dat u geen professionele chauffeur bent. Wat voor baan heb je? En hoe is de passie voor motorfietsen ontstaan?
Ik werk voor het familiebouwbedrijf, we zijn in Afrika. Ik woon en werk in Nigeria, maar ben echt opgegroeid in Afrika: eerst in Ghana, daarna ben ik een tijdje naar Italië geweest en uiteindelijk ben ik weer teruggekeerd naar Afrika. Wat motorfietsen betreft, ik stapte er voor het eerst op toen ik twee of drie jaar oud was. Mijn familie heeft altijd in Afrika gewoond en is gepassioneerd door deze races: ze hebben de Dakar live gezien, mijn moeder is gepassioneerd door rally’s, mijn oom reed de Italiaanse cross… Het is altijd een familiezaak geweest. Tot ik 11 was deed ik regionale motorcross, verschillende dingen, toen stopte ik voor competitieve skiraces, ik moest kiezen. Ik ging terug naar Italië toen ik 10 was en we woonden praktisch in de bergen. Op mijn 16e, toen ik mijn rijbewijs haalde, besloot ik weer op de fiets te stappen. Ik stapte over van motorcross naar enduro, op mijn 18e trakteerde ik mezelf op een reis naar Marokko op de motor.
Hoe is het idee ontstaan om deel te nemen aan de Dakar?
Die droom heb ik altijd gehad, thuis in januari hadden we het daar alleen maar over. Na de reis naar Marokko besloot ik er echter echt heen te gaan. Drie jaar geleden vond ik hier in Nigeria een vriend die me vertelde dat hij mee wilde doen aan de Morocco Desert Challenge en vroeg of ik met hem mee wilde gaan. Ik wilde een rally doen en het was me nog niet gelukt, ik zei ja. Toen kwam Covid en ze annuleerden het, ik had aan de Africa Eco Race gedacht, maar dat hebben ze ook geannuleerd. Dus ik dacht aan de echte, de Dakar. Ik heb enduroraces gedaan, maar nooit op een bepaald niveau, maar daar begon de reis.
Hoe reageerde je familie toen je zei dat je naar de Dakar wilde?
De meesten, terwijl ze me steunden en hielpen, dachten niet eens dat ik daar zou komen, dat ze me zouden pakken. Mijn vader bijvoorbeeld pas toen hij het officiële nummer zag staan “Maar dan ga je er echt heen!” Mijn moeder daarentegen was erg opgewonden, ze stond erop dat ik moest gaan, ze gaf me een hand, ze was de eerste die me steunde. De anderen daarentegen dachten dat het meer een voorbijgaand iets was, dat ik na een paar rally’s zou passeren. Maar zo is het: de Dakar lijkt, als je er niet in zit, zo ver weg dat je het bijna niet gelooft. Ook omdat ik geen beroepschauffeur ben. Weinigen geloofden er daarom in, totdat de officiële dagvaarding arriveerde. Uiteindelijk kun je er komen, het hangt ervan af hoe en wat je wilt doen. Maar in mijn geval nam ik in drie jaar vier dagen vakantie, de andere vakanties waren allemaal in beweging: je offert veel op, ook met de mensen om je heen.
Hoe heb je je voorbereid op de Dakar? Ook gezien de periode waarin je er serieus over begon na te denken.
Ik moet zeggen dat er hier nooit een echte lockdown is geweest, dus het was voor mij makkelijk om op de motor te gaan trainen. Ik ging ook veel naar de sportschool met een trainer, en eenmaal in Italië, toen ze trainden met de beperkingen, lukte het me om wat trainingskampen met de cross te maken. Ik ben ook naar Tunesië en Marokko geweest, heb stage gelopen in Spanje bij Jordi Viladoms voor het roadbook. Ik deed de Andalucia Rally, wat niet goed ging omdat ik op de derde dag mijn enkel brak. Ik ging naar de rally in Marokko, het ging redelijk goed, ook al brak de motor op de eerste dag, met nog 50 km te gaan. Ik was 4e in de categorie achter Lucci… Het team zei toen dat ik langzaam moest gaan, alleen aan finishen moest denken, anders vaarwel Dakar. Maar we hebben het afgemaakt, ik kwalificeerde, begon en eindigde na drie dagen. Ik zei meteen tegen mezelf dat ik terug moest. Dus kortom ik train veel op de fiets, hier komt het mij ook goed uit aangezien ik het strand heb. Dit jaar waren er echter veel rotsen en ik weet niet hoe ik daarheen moet.
Hoe was het racen dit jaar in het algemeen voor jou? Vergelijk misschien zelfs wat je deed in 2022.
Ik crashte met nog 15 km te gaan op dag drie. Ik zou zeggen dat de eerste drie etappes van 2022 samen nog geen 20 km verwijderd waren van de eerste etappe van deze Dakar. Er met anderen over gesproken, ze vertelden me dat de hele race van vorig jaar minder zwaar was dan de vier dagen van deze editie. Al op de tweede dag… Of je houdt van rotsen, of 400km is zwaar. Sterker nog, ik heb hard gewerkt. Zelfs de organisatie droeg haar steentje bij: misschien zouden ze je een veeleisende 160 km non-stop geven, zonder een beetje plateau en dus “respijt” tussendoor. Aan de andere kant had ik in de tweede week, die door iedereen als heel zwaar werd omschreven, veel plezier! De duinen waren gaaf, mooie etappes, mooi zand. Halverwege de ochtend waren we al klaar. De laatste etappe, meestal informeel, was echter een beetje gevaarlijk: het was “soapachtig”, je viel in een oogwenk. Maar afgezien daarvan was het echt leuk, we hebben alles gevonden, ook al had ik liever iets meer “gemengd” zoals land gehad. Ik heb velen horen zeggen dat de Dakar zwaar was, maar het moet zo zijn, anders ga je wat anders doen.
Dit was een Dakar die ook gekenmerkt werd door kou en regen. Hoe heb je het aangepakt?
Je ging door en dacht slechts kilometer per kilometer. Mentaal, om het ‘korter’ te maken, keek ik naar de kaart en zei tegen mezelf “Ok, 100 km tot neutralisatie” of wat er ontbrak. Ik dacht er niet aan dat ik nog 900 km te gaan had, alleen dat er nog 200 km, 100 km, 50 km te gaan waren… zei ik tegen mezelf “Kom op, we zijn er bijna, we zijn er bijna”. We gingen door in de regen, ik zong, ik dacht aan iets anders, ik zette muziek op, ik probeerde op te warmen. Ik kan niet eens zeggen dat ik rondkeek, want in de regen kon je het op 20 meter niet zien. Ik probeerde nog steeds mijn hoofd bezig te houden.
Hoe was je uitgerust als kleding?
‘s Ochtends voor de transfer waren er geen problemen: jas, broek, wanten… Winterspullen. Het probleem was de regen achteraf: als je bij de…