Het is zijn tweede Dakar, maar deze keer heeft hij het afgemaakt met uitstekende resultaten. Paolo Lucci, oorspronkelijk afkomstig uit Castiglione Fiorentino net als zijn illustere voorganger Fabrizio Meoni, viel op als de beste Italiaan in deze prestigieuze maar moeilijke wedstrijd. Constante groei voor de Toscaanse rijder, wiens primaire doel het is om constant te verbeteren en eventuele onvolkomenheden weg te werken. Maar hoe was je Dakar? En wat zijn de plannen voor dit jaar? We hadden de gelegenheid om erover te praten met Paolo Lucci, hier is ons interview.
Hoe beoordeel je jouw Dakar 2023?
Dit jaar ging het goed. Vorig jaar heb ik de fiets kapot gemaakt, maar deze keer heb ik een paar dingen veranderd, waaronder de training en het team. Afgezien van een crash op de 5e dag, waardoor ik een beetje duizelig werd, ben ik voor de rest blij. Ik heb een aantal goede verbeteringen aangebracht, zowel in snelheid als in racemanagement, dat was het belangrijkste.
Je bent nu bij het BAS World KTM Racing Team, hoe was deze verandering?
Het was een belangrijke stap, zowel voor deze Dakar als voor de toekomst. Het is een andere wereld: de jongens van het team werken heel goed en er is een hele goede sfeer gecreëerd binnen het team, en de motor is altijd perfect. Ik ben gelukkig. Ik heb toen het hele WK en de Dakar 2024 met hen bevestigd.
Had je een bepaald doel of wilde je eerst begrijpen hoe je je voelde?
Uiteindelijk hoopte ik op het resultaat dat ik kreeg. Maar in een race als de Dakar, gezien het feit dat het niveau altijd stijgt en er zoveel sterke renners zijn, is het moeilijk om in het begin een voorspelling te doen, en dat vind ik niet eens leuk. Ik begon de eerste paar dagen en vanaf daar zag ik min of meer de snelheid die ik had en wat ik kon doen.
Je noemde je ongeluk. Kun je ons vertellen wat er is gebeurd?
Op de vijfde dag crashte ik op een snel circuit, de motor gooide me en ik rolde behoorlijk veel. Aanvankelijk kon ik niet opstaan, ik had mijn rug gestoten, mijn nek, mijn hoofd in het bijzonder. Ik zag toen dat ik alle instrumenten had vernietigd, ik had niets meer: dus ik tilde de fiets op, knipte de draden door en liet alles daar. Er was nog 170 km te gaan en ik ging achter de sporen aan. Dat was een behoorlijk zware dag, misschien wel de zwaarste die ik ooit heb gehad.
Een podium “in het donker” in zekere zin.
Gelukkig was het allemaal zand. Het was even zoeken, maar ik had ook de GPS van de organisatie over, dus vanaf daar kon ik de waypoints zien en op welke kilometer ik was. Het enige is echter dat ik niet erg helder was, slecht kon zien en last had van duizeligheid. Het was niet bepaald de beste.
Wat hebben ze je verteld toen je aankwam?
Ik heb mezelf laten onderzoeken en ik had niets gebroken, alleen een hoofdtrauma plus hier en daar wat klappen. In de daaropvolgende dagen, tot aan de rustfase, voelde ik me niet lekker. De fysio van het team zorgde echter voor mijn rug en nek, dus ik was al een beetje beter. Nu is dat allemaal voorbij en ben ik weer begonnen met trainen.
Velen zeiden dat dit een moeilijkere Dakar was. Hoe zag het er voor jou uit?
De eerste week was erg veeleisend, het waren lange specials en zeer afwisselend qua terreintype. Er waren ook van die regenachtige dagen die het er niet gemakkelijker op maakten, maar ik vond het erg leuk. Het was vrij selectief, in die zin dat trainen in die lange specials uitkwam en ik genoeg had voorbereid. De tweede week was leuk omdat we in het Lege Kwartier liepen, maar het waren vrij korte specials, waar we allemaal dicht bij elkaar zaten, dus het was moeilijk om het verschil te maken. Het was leuk, maar persoonlijk had ik liever wat langere specials gehad.
Was er een type terrein dat je de meeste moeilijkheden bezorgde?
Ik heb veel geleden op de 2e en 6e of 7e dag. Kortom, de bijzondere die allemaal stenen waren en met middellangzame snelheden, bijna een enduro special maar dan 400 km lang. In die stukken had ik geen goed gevoel. Ik zal eraan moeten werken, of laten we hopen dat het niet in de volgende Dakar zal zijn!
Je noemde de regen, hoe ging je daarmee om?
Gelukkig heb ik het nooit genomen tijdens de special. Op de 4e dag hebben we de eerste 20 weten te ontwijken, we hebben hem alleen in de transfer gepakt en ik had veel last van de kou. Het was een beetje zenuwslopend, in die zin dat regen nooit leuk is, maar we waren tenminste bedekt. Natuurlijk geef je altijd de voorkeur aan de zon en misschien wel 25° C, maar het weer heeft geen invloed op je, dus je moet het accepteren. En naar mijn mening is de organisatie er goed in geslaagd: ze hebben zelfs een etappe voor de motoren afgelast, ze beseften dat de omstandigheden aan de limiet waren. Het is niet zo dat ze bepaalde dingen kunnen beheersen of voorspellen.
Wat is er volgens jou veranderd ten opzichte van je eerste Dakar?
Dit jaar was het veel gevarieerder en technischer op het niveau van de specials. Ik had verwacht, gehoopt, dat er wat meer navigatie zou zijn. Zelfs vorig jaar, tenminste toen ik in de race zat, was er heel weinig. Objectief gezien is het echter ook moeilijk op het zand, vooral voor de achterblijvers. Ok misschien voor degenen die opengaan, dan volgen de anderen de borden meer. Ze hadden het ook over gespiegelde roadbooks: een paar maanden geleden hadden ze gezegd dat ze waarschijnlijk gebieden zouden plaatsen waar de deelnemers verschillende roadbooks zouden hebben, zodat mensen de tracks niet te veel zouden volgen. Maar ze hebben het niet meer gedaan, misschien kost het tijd om het systeem te verfijnen.
Hoe was deze Dakar voor de Italiaanse groep?
We waren allemaal heel hecht, het was leuk om een paar minuten te praten om erachter te komen hoe het ging. In de race kon ik ze niet zien, toen waren we bij het bivak.
Is er een van hen, misschien onder de nieuwkomers, die u in het bijzonder heeft verrast?
Ik moet zeggen dat het me spijt voor Tommaso Montanari, we kennen elkaar al een aantal jaren en hij was meteen gekwetst. Hij had een goede Dakar kunnen rijden, maar helaas zijn deze races ook zo. Ik hoop hem snel weer te zien in de woestijn! Het spijt me ook voor Tiziano Internò, ook hij ging vervroegd met pensioen. Ik ben ook erg blij voor degene die het heeft afgemaakt, zoals Ottavio [Missoni]maar ik denk ook aan Jader [Giraldi]. We hebben elkaar ontmoet toen hij zijn eerste rally reed, we hebben sindsdien veel races samen gereden en we zijn heel close. Hij gaf zoveel om deze Dakar, het was een droom en ik ben heel blij dat hij dit doel heeft bereikt. Alsof het van mij was!
Is er een bepaalde aflevering waarover je ons wilt vertellen?
Daarachter gebeuren allerlei bijzondere dingen, vanaf een bepaalde positie is het meer een avontuur. Voorin hebben we echter tijd om weinig, bijna niets te doen. Je denkt er gewoon aan om zo snel mogelijk te gaan. Aan de andere kant moet ik zeggen dat ik aan de ene kant een hekel had aan de transfers, we vertrokken ’s ochtends in het donker en in de kou. Maar ik was erg onder de indruk van de opkomst van transfers. Je vertrok om drie, drie en een half, vier uur ’s ochtends, deze belachelijke tijden, en na 50 km werd je wakker omdat je het koud begon te krijgen. Dus je vroeg je af waar je was, waarom je kwam… Je vervloekte jezelf een beetje. Toen begon je de eerste flitsen te zien, het eerste licht, en de kou vervaagde een beetje, toen zag je de zonsopgangen… Prachtig! Toen veranderde je van gedachten en dacht je dat je op een mooie plek was.
De twee kanten van concurrentie: je haat het en je houdt ervan.
Ja precies. Zelfs toen we de volgende week terugkwamen, sprak ik met de jongens en we waren allemaal een beetje depressief. Doe twee weken met duizend mijl per uur, net als het ritme van het leven, dan kom je thuis, je gooit jezelf op de bank of in bed, je ontspant… En je krijgt een klap van verdriet.
Als tweede geëindigd van de Rally2-coureurs.
Ik vond het jammer, want ik begon goed. Maar uiteindelijk was het niet precies wat me interesseerde: ik eindigde liever als 15e in het algemeen klassement en eindigde als 2e in plaats van als 1e maar als 25e in het algemeen klassement. Het kampioenschap is nog maar net begonnen, in de hoop dat alles goed gaat, maar bovenal ben ik geïnteresseerd in de verbeteringen. Uiteindelijk zag ik deze Dakar niet eens als de race van mijn leven of iets dergelijks: het is natuurlijk een belangrijke race, maar het is een stap verder. Ik ben blijer met de snelheidsverbeteringen op dit moment.
Heb je een persoonlijke voorspelling gedaan over wie dit jaar zou kunnen winnen?
Ik dacht er niet veel over na, na de eerste week keek ik naar het klassement. Ik zag die Skyler [Howes] hij leidde, ik had graag gezien dat hij won, maar ik zag dat ze allemaal dicht bij elkaar zaten, dus het was erg moeilijk om een voorspelling te doen. Price, Benavides en Skyler waren er allemaal, toen was de laatste klassementsproef gewoon een loterij, erg gevaarlijk naar mijn mening: het regende veel en ze zaten allemaal dicht bij elkaar. Ik wilde geen van de drie zijn! Maar het was erg leuk, het niveau is erg hoog en het is altijd moeilijk te begrijpen wie een voordeel heeft of niet. Er zijn altijd zo’n tien renners die de Dakar kunnen winnen.
Wat zijn jouw plannen voor 2023? Naast het Wereldkampioenschap Rally.
Het belangrijkste doel is dat. Over een dag of 15 vertrek ik naar Abu Dhabi, daarna volgen Mexico, Argentinië en Marokko. Dit alles met het oog op de Dakar 2024. Tegelijkertijd zal ik enkele races van de Italian Motorally rijden en daarna, als ik kan, enkele etappes van het Baja Wereldkampioenschap. Half maart doe ik er een in Qatar, dan zien we wel. Ik zal proberen zoveel mogelijk races in de woestijn te rijden.
Veranderen de doelen voor 2024?
Ja, maar meestal verandert het bewustzijn. Het zijn in ieder geval doelstellingen die in de loop van het jaar zullen rijpen, mede op basis van de resultaten in de WK-races. In november, als alles op een rijtje staat, gaan we kijken wat de doelen kunnen zijn voor de volgende Dakar. Maar ik ga race voor race verder, stap voor stap, aangezien er zoveel werk te doen is, waarbij ik vooral denk aan het wegwerken van eventuele tekortkomingen.
Foto: Instagram-Paolo Lucci