Een zekerheid nu voor de Dakar, gezien de afgelopen vier edities. Cesare Zacchetti heeft na zijn ongelukkige debuut in 2016 geen moment gemist sinds zijn verhuizing naar Saoedi-Arabië. Sterker nog, ook dit jaar won de 53-jarige Piemontese de lange en veeleisende Rally Raid, zoals altijd in Malle Moto (nu Original By Motul). “Een prachtige ervaring, die je naar binnen brengt” onderstreepte Zacchetti. Hoe was de editie van 2023 voor hem? Maar laten we ook eens kijken naar het verleden en het heden: de dromen van een rijder, het dagelijkse werk, de passie voor gecombineerd motorreizen en nog veel meer. Ons gesprek.
Je bent nu een van de veteranen van de Dakar.
Niet zoals Franco Picco, die nu steeds meer een legende wordt! Ik heb hem zelfs gezegd dat als hij besluit te stoppen, ik de oudste van de Italianen zal worden. Maar ik kan maar beter opschieten, want ik kan er niet zo veel meer tegen, ook al ben ik jonger!
Je debuut vond plaats in 2016.
Ja, maar het was slecht gegaan en ik dacht erover om het op te geven, aangezien ik echt pech had gehad. Maar als je iets niet doet, blijf je achter met het verlangen om af te maken waar je aan begonnen bent. Ik was begonnen in Argentinië, toen was er de beslissing om over te stappen naar dit gebied dichter bij ons, zelfs comfortabeler als we dat willen, aangezien er geen overdreven tijdsverschil is en je binnen 4-5 uur aankomt. In die tijd waren er veel Zuid-Amerikanen naderbij gekomen, toen ze hier terugkeerde was er bijna een terugkeer van piloten uit dit gebied. Dus ik ging terug en het ging goed, dus waarom zou je het volgende jaar niet weer teruggaan? Leuk, ik geniet ervan…
Na het “losgeld” ben je nooit meer gestopt.
Nu heb ik alle Arabische edities gedaan! Naast dat het een geweldige, leuke, sportieve en menselijke ervaring is, is het ook een manier om het hele jaar door fit te blijven. Als je een doel hebt, train je, je probeert je goed te voelen, je bent gefocust: zolang het kan, ga ik door. Ook al word ik binnenkort 54… 20 jaar jonger zijn zou betekenen dat je veel fitter bent. Nu moet ik oppassen dat ik niet gewond raak, anders met herstel… Ik ben wat voorzichtiger.
Wat is de Dakar voor jou?
Het is een heel slechte ervaring! 15 dagen lang zit je in deze “wasmachine”, je doet wat je wilt in zijn maximale expressie. Zelfs voor ons die amateurs zijn, in die tijd maak je deel uit van dit circus en hoef je alleen maar aan motorrijden te denken. In het normale leven moet ik iets te eten halen, naar mijn werk gaan, benzine halen… Dingen die daar niet meer bestaan. Het enige waar je nog aan hoeft te denken is de fiets afstellen, klaar, gaan! Ga naar buiten en doe wat je leuk vindt. Al moet ik toegeven dat het struikelblok voor wie droomt van de Dakar de kosten zijn, die altijd vrij belangrijk zijn. Dan heb je ervaring nodig, dus je hebt aan een paar eerdere races deelgenomen, en je moet een motor hebben, er is registratie en alles. U moet echter ook de tijd hebben en werk of andere verplichtingen laten u dat niet altijd toe. Maar naar mijn mening als je op de een of andere manier een passie hebt, kan dat.
Laten we niet vergeten dat u in het dagelijks leven een heel ander werk doet.
Ik heb een kledingwinkel. Er was een tijd dat het werk wat beter ging en ik weinig vrije tijd had, terwijl dat nu niet zo best meer is. Misschien omdat deze sociale verandering plaatsvindt, in de manier van consumeren, van alles, behalve Covid en alles. Hierdoor heb ik meer vrije tijd en heb ik deze tijd gebruikt om me meer aan sport te wijden. Dan woon ik in een gebied buiten Turijn, richting de bergen: het eerste wat je in deze plaatsen wilt doen is op de fiets of motor rondrijden. Een mooie gezonde en natuurlijke dimensie, momenten waar ik dus van kan genieten.
Waar begint je passie voor motorfietsen?
Als jongen racete ik op crossmotoren. Van 15 tot 20 jaar was motorcross voor mij het belangrijkste, ik was super gepassioneerd en maakte de mijne eigenlijk gek. Mijn moeder was bang, maar we hadden een akkoord bereikt: ik zou nooit de weg op gaan, ik zou alleen motorcrossen. Omdat het iets is dat je in gezelschap doet, is de tijd gekomen dat de een naar school ging, de ander ging werken, dus viel de groep uiteen. Dus stopte ik, ik reed pas op mijn 40e motor.
Hoe is het ook alweer begonnen?
Ik had een groep vrienden die uitstapjes maakten met enduro-fietsen: toen ik eenmaal met hen ging, had ik plezier en begon ik deze ritten weer te maken. We deden toen een race, toen een iets langere, toen een driedaagse… Reizen kwam ook: ik vond het aspect van het combineren van reizen en de fiets leuk. Door gebruik te maken van deze rally’s over de hele wereld, ging ik naar plaatsen die ik anders nooit zou hebben gezien. Maar ik bekeek ze ook vanuit een ander gezichtspunt, dat van de onverharde wegen. Voor een van de eerste rally’s ging ik naar Albanië, we hadden een prachtig gebied ontdekt en deze manier van reizen beviel me goed. Ik ging toen naar Griekenland, Marokko, Tunesië, Libië… Passend bij mijn werk organiseerden we deze tours en dus begon ik deze races te doen, waarbij ik altijd nieuwe plaatsen toevoegde: Australië, Zuid-Afrika, Mexico… Als je er veel doet, ervaring opdoen en op een gegeven moment zei ik tegen mezelf dat ik de Dakar moest proberen.
Plotseling of is het een gedachte die in de loop van de tijd is “gegroeid”? En hoe ben je op het hardlopen gekomen?
Het is een idee dat heel natuurlijk bij me opkwam. Ik vond het echter vrij onhaalbaar vanwege het kostenaspect, maar ik deed die races die ze gedurende het jaar organiseren om zichzelf te promoten, de Dakar Challenge. Een prijs voor niet-professionals die nog nooit in de top 10 van een race ter wereld zijn geëindigd, dus voor echte amateurs. Ooit, in Egypte, lag deze prijs voor het oprapen, maar na drie dagen kreeg ik een ongeluk en eindigde mijn race daar. Ik ging echter met deze gedachte: als er niet veel abonnees zijn, kan het misschien interessant zijn. Die in Australië was een andere reis die hieraan was gewijd: ik was er nog nooit geweest, en er was de race met deze prijs beschikbaar. Ik ging en eindigde met een kleine marge als 2e, maar de Amerikaan die uiteindelijk had gewonnen, kon niet meedoen. In oktober belde de organisatie me om het me te vertellen, dus gaven ze me de prijs.
Een race tegen de klok om daar te zijn!
Ze waren nog in Zuid-Amerika, de motor moest begin december naar Le Havre worden gebracht. Een maand om alles voor te bereiden, maar ik kon naar de Dakar! Dus ging ik naar al mijn vrienden om hulp te vragen, om promotie te maken… Ik had wat budget nodig, toen leende een vriend me een motor en voilà, ik kon vertrekken! Natuurlijk had ik erover nagedacht, maar het was niet gepland: mijn insteek was alleen dat ik reis, dan zullen we zien of het gebeurt. Ik besefte na verloop van tijd dat ik er niet klaar voor was, maar uiteindelijk ben je er nooit klaar voor: je hebt meer ervaring, maar je krijgt te maken met iets nieuws, er gebeurt altijd van alles. Ik wist toen niet eens wat ik moest doen, maar het was een hoofdstuk in de reis.
In de loop der jaren is deze rit veranderd.
Er was interesse, de officiële huizen kwamen en het evolueerde. Sommigen zeggen dat het zijn vroegere charme heeft verloren, maar dat is niet waar! Aan de polemieken die zeggen dat het niet meer de Dakar is die het ooit was: natuurlijk niet, het was toen in Afrika en er was geen pijp. Vandaag zijn er bijna 5.000 mensen en daar kon het niet, de organisatie kon niet zoveel dingen ontwikkelen om een evenement als dat van vandaag te organiseren. Nostalgisch zijn heeft geen zin. Als ze het in China of de Verenigde Staten zouden doen, zou het weer een geweldige reis zijn naar een land dat je niet kent. Toen was Arabië een prachtige ontdekking vanuit natuuroogpunt omdat het zoveel verschillende scenario’s biedt. Maar over het algemeen zijn ze fenomenaal om een evenement van deze omvang te kunnen organiseren.
Zelfs tijdens Covid: iedereen zat thuis opgesloten en we gingen naar Arabië. Of in onvoorspelbare weersomstandigheden zoals dit jaar, met al dat water: ze hebben plan B, plan C, middelen, beschikbaarheid… Normaal gesproken evolueren de races echter. Toen ze eenmaal de karavaansporen waren overgestoken, moet het natuurlijk zwaar zijn geweest, maar vandaag is het een zware rit op een andere manier. De kritiek is niet op zijn plaats. Alsof vandaag de dag de successen van Shiffrin bekritiseerd worden omdat je in de jaren ’50 een ladder had, houten ski’s… Het is een andere tijd, maar dat geldt voor alle sporten. Ik zeg alleen tegen de critici dat de inschrijvingen in mei opengaan: ze kunnen gaan, ze schrijven zich in, ze lopen de race en vertellen dan hun verhaal.
Je hebt de Dakar altijd in Malle Moto gereden, waarom?
Tegenwoordig kun je je bijna niet meer inschrijven, er zijn veel mensen die mee willen doen. Misschien was het toen ik er voor het eerst ging niet zo begeerd. Toen ik daarheen ging, zei ik dat ik niemand had om op te leunen, dus ik zou alleen komen, en ze accepteerden het. Sindsdien ben ik altijd in die categorie terechtgekomen. Maar niet omdat ik cool wilde zijn, ik kon gewoon niet anders. Assistentie kost veel: ik had al moeite om na te denken over gaan, andere uitgaven toevoegen … Ik voeg eraan toe dat ik me goed voel in die dimensie, die misschien meer lijkt op de Dakar van het begin, toen het meer een avontuur was, een reis. Dan vind je mensen van over de hele wereld. We brengen de hele tijd samen door, we zorgen voor onszelf, er ontstaan echt mooie vriendschappen: je hebt plezier en lijdt samen, situaties meemakend die je zoveel dichterbij brengen. Jongens die ik het hele jaar niet zie en als we elkaar weer ontmoeten in de Dakar is het alsof er heel weinig is gebeurd, we zijn weer op de hoogte.
Hoe is het dit jaar gegaan?
Voor mij was het een iets andere editie dan de vorige. Ik heb altijd alleen gekoerst en dacht daarom alleen aan mezelf, terwijl ik dit jaar met een teamgenoot ging. Ik had het geluk om deel te nemen met de legendarische Lucky Explorer en Ottavio was bij me [Missoni], bij zijn eerste Dakar. Dus ik zorgde een beetje voor hem: nadat ik al anderen had gedaan, probeerde ik hem een beetje te helpen. Hij was erg goed, hij haalde het einde bij de eerste poging, maar af en toe dacht ik eraan, ik vroeg waar hij was bij de voorraden… Ik adviseerde hem om de eerste dagen langzaam te gaan terwijl hij wilde pushen, maar uiteindelijk ging het goed.
Is er een aflevering waarover je ons wilt vertellen?
De eerste dag dat ik Titiaan ontmoette [Internò] na een tijdje:…