Δεν ήταν τυχερός στο ντεμπούτο του στο Ντακάρ 2022, αυτή τη φορά τα κατάφερε. Ο Lorenzo Fanottoli, παρά κάποια σωματικά προβλήματα, έφτασε στο τέλος στη δεύτερη προσπάθεια. Υπήρξε ένα κεφάλαιο που διακόπηκε νωρίς, μια «λύτρωση» για να ολοκληρωθεί, αλλά και μια άλλη περιπέτεια για να ζήσεις. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Γκάνα, στη συνέχεια μετακόμισε στην Ιταλία με την οικογένειά του όταν ήταν ακόμη παιδί και αργότερα επέστρεψε στην Αφρική. Ακριβώς στη Νιγηρία, όπου ζει και εργάζεται, και όπου κατέφυγε μετά το κρύο στη Σαουδική Αραβία. «Έχω τόσα πολλά που δεν μου λείπει!» αστειεύτηκε. Μα πώς ήταν το Ντακάρ του, αυτό που «Με έμαθε να είμαι υπομονετικός»? Η ιστορία του στη συνέντευξή μας.
Το πρώτο σου Ντακάρ τελείωσε πολύ νωρίς, αυτή τη φορά το τελείωσες.
Τι ικανοποίηση! Χαίρομαι που το τελείωσα, αλλά όχι τόσο το τελικό αποτέλεσμα. Στόχος όμως ήταν να φτάσουμε στο τέλος, μια απάντηση για μένα και για όλους. Ακόμα κι αν έπρεπε να δουλέψω σκληρά μέχρι το τέλος: στα τελευταία 30 χλμ το ποδήλατο δεν δούλευε άλλο, είχα προβλήματα με την αντλία βενζίνης! Είχα άγχος, συνέχιζα να κοιτάζω πόσα έλειπαν, προσευχόμουν να κρατήσει ακόμα το ποδήλατο για να απολαύσω τα τελευταία χιλιόμετρα. Αλλά φτάσαμε!
Το έκανες παρά κάποια σωματικά προβλήματα. Πώς είσαι τώρα?
Την τέταρτη μέρα έσκισα τον παράπλευρο σύνδεσμο στο αριστερό μου γόνατο, μια κατάσταση που ακόμα αξιολογούμε για να καταλάβουμε αν θα χειρουργηθούμε ή όχι. Επίσης την ίδια μέρα έσπασα δύο συνδέσμους στον δεξιό αστράγαλο, είχα και οστικό οίδημα και ίσως και μικροκάταγμα. Την ένατη μέρα ο αερόσακος μου έσωσε τη ζωή, αλλά έπαθα δύο αυχενοκήλες και έχασα και την αίσθηση στο δεξί μου χέρι. Έφταιγα εγώ: πήγαινα 130 km/h, υπήρχαν δύο τρύπες και δεν είδα τη δεύτερη. Μπλοκάρει το μπροστινό μέρος του ποδηλάτου, με γύρισε και προσγειώθηκα στο κεφάλι μου, οπότε συμπίεσε όλη τη σπονδυλική στήλη. Έσπασα το κράνος, αλλά χάρη στον αερόσακο δεν λύγισα το λαιμό μου, διαφορετικά θα είχα σπάσει ίσως έναν σπόνδυλο, ένα κόκκαλο στο λαιμό μου… Θα μπορούσα να είχα κάνει σοβαρή ζημιά εκεί. Την επόμενη μέρα ήταν 115 χλμ αμμόλοφων και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ήμουν ακόμα ζαλισμένος και είχα πονοκέφαλο. Έπρεπε λοιπόν να μειώσω ταχύτητα, αλλιώς δεν θα πήγαινα μπροστά.
Πραγματικά δεν ήταν εύκολο Ντακάρ!
Απολύτως. Αλλά είχα πάρει κορτιζόνη, παυσίπονα… Οποιοδήποτε είδος χαπιού στο σώμα μου. Εκείνες τις στιγμές ανεβάζει η αδρεναλίνη σου και περνάει, ακόμα κι αν το συνειδητοποιείς κάποιες στιγμές. Όταν πηδάς από έναν ωραίο αμμόλοφο ή με πονόλαιμο, δεν μπορούσα να κρατήσω το ποδήλατο σε υψηλή ταχύτητα, για παράδειγμα στα 150 km/h. Διαφορετικά σφίξε τα δόντια σου και προχώρα, είσαι εκεί και δεν τα παρατάς. Πέρυσι έσπασα την κλείδα μου με εκτοπισμένο τρόπο, αλλά συνέχισα μέχρι να τα καταφέρω. Υπήρχαν άνθρωποι τριγύρω με πατερίτσες που ήταν με μηχανάκια την επόμενη μέρα! Περπατούσα ακόμα, οπότε δεν είχα δικαιολογίες.
Υπήρξε λίγο «δέος» όταν έφτασες στη σκηνή όπου σταμάτησες πέρυσι;
Ναί! Μάλιστα το γκάζι ήταν στο 40%, απλά πήγα μια βόλτα. Την πρώτη εβδομάδα δεν πήγα γρήγορα, ειδικά λόγω όλων αυτών των βράχων, για να αποφύγω τον κίνδυνο να βλάψω τον εαυτό μου. Και τόσοι πολλοί βγήκαν έξω εκείνες τις πρώτες μέρες! Απελευθερώθηκα μόνο τη δεύτερη εβδομάδα, όταν άρχισα να νιώθω καλύτερα και να διασκεδάζω. Πριν, ανάμεσα στην κακοκαιρία και αυτό που συνέβη πέρυσι, δεν είχα το κεφάλι μου στον αγώνα. Για παράδειγμα, εκείνες τις μέρες βρήκα κάποιον που είχε ξεμείνει από βενζίνη και τον ρυμούλκησε για 20 χλμ, χάνοντας 45 λεπτά. Κρίμα που δεν βοήθησε πολύ, αποσύρθηκε την επόμενη μέρα… Άφησα πολύ χρόνο εκεί, κρίμα για τη βαθμολογία, αλλά θα το έκανα ξανά κάθε μέρα.
Θέσατε και εσείς έναν συγκεκριμένο στόχο όσον αφορά την κατάταξη;
Θα ήθελα να είμαι στο top 40 και υπήρχε η πιθανότητα ακόμη και να ησυχάσω. Τερμάτισα 47ος, αλλά αφαιρώντας αυτόν τον χρόνο θα ήμουν 39ος/40ος. Ήταν εφικτό, ας πούμε ότι αυτός ήταν ο δεύτερος στόχος. Δεν έφτασε, αλλά μετά από όλα όσα έγιναν είναι μια χαρά, θα μπορούσε να ήταν και χειρότερα. Έφτασα, το επόμενο Ντακάρ θα είναι διαφορετικό.
Θα σε δούμε στην αρχή του χρόνου;
Οχι δεν νομίζω. Έλλειψη χρημάτων, τότε φέτος παντρεύομαι, οπότε πρέπει να κάνω ένα πράγμα τη φορά. Αλλά έχω ήδη άλλα πράγματα στο μυαλό μου, όπως το Touquet του επόμενου έτους, καθώς και μερικούς άλλους αγώνες ή προπονήσεις. Παίρνω το 2024 για να προετοιμαστώ καλά για τον αγώνα του 2025. Σε δύο χρόνια έχω κάνει δύο Ντακάρ, συν τα ράλι Ανδαλουσίας και Μαρόκου, τώρα πρέπει να αρχίσουμε να βάζουμε ξανά τα πράγματα στην άκρη. Αλλά έχω ήδη αποφασίσει ότι θα επιστρέψω!
Θυμηθείτε, δεν είστε επαγγελματίας οδηγός. Τι δουλέια κάνεις? Και πώς προέκυψε το πάθος για τις μοτοσυκλέτες;
Δουλεύω για την οικογενειακή κατασκευαστική εταιρεία, είμαστε στην Αφρική. Ζω και εργάζομαι στη Νιγηρία, αλλά πραγματικά μεγάλωσα στην Αφρική: πρώτα στην Γκάνα, μετά πήγα για λίγο στην Ιταλία και τελικά επέστρεψα στην Αφρική. Όσο για τις μοτοσυκλέτες, τις ανέβηκα για πρώτη φορά όταν ήμουν δύο-τριών ετών. Η οικογένειά μου ζούσε πάντα στην Αφρική και είναι παθιασμένη με αυτούς τους αγώνες: είδαν το Ντακάρ ζωντανά, η μαμά μου είναι παθιασμένη με τα ράλι, ο θείος μου έτρεχε τον ιταλικό σταυρό… Ήταν πάντα οικογενειακό. Μέχρι τα 11 μου έκανα περιφερειακό μοτοκρός, διάφορα πράγματα, μετά σταμάτησα για ανταγωνιστικούς αγώνες σκι, έπρεπε να διαλέξω. Επέστρεψα στην Ιταλία όταν ήμουν 10 ετών και ζούσαμε σχεδόν στα βουνά. Στα 16 μου, όταν πήρα την άδεια οδήγησης, αποφάσισα να ξαναμπώ στο ποδήλατο. Άλλαξα από μοτοκρός σε enduro, στα 18 μου κέρασα τον εαυτό μου ένα ταξίδι στο Μαρόκο με ένα μηχανάκι.
Πώς προέκυψε η ιδέα της συμμετοχής στο Dakar;
Πάντα είχα αυτό το όνειρο, στο σπίτι τον Ιανουάριο μιλούσαμε μόνο γι’ αυτό. Μετά το ταξίδι στο Μαρόκο, όμως, αποφάσισα να πάω πραγματικά εκεί. Πριν από τρία χρόνια βρήκα έναν φίλο εδώ στη Νιγηρία που μου είπε ότι ήθελε να συμμετάσχει στο Marocco Desert Challenge και με ρώτησε αν ήθελα να πάω μαζί του. Ήθελα να κάνω ένα ράλι και δεν τα είχα καταφέρει ακόμα, είπα ναι. Μετά έφτασε ο Covid και το ακύρωσαν, είχα σκεφτεί τον Africa Eco Race αλλά το ακύρωσαν και αυτό. Σκέφτηκα λοιπόν το πραγματικό, το Ντακάρ. Έχω κάνει αγώνες enduro, αν και ποτέ σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, αλλά από εκεί ξεκίνησε το ταξίδι.
Πώς αντέδρασε η οικογένειά σας όταν είπατε ότι θέλετε να πάτε στο Ντακάρ;
Οι περισσότεροι, ενώ με στήριζαν και με βοηθούσαν, δεν πίστευαν καν ότι θα έφτανα εκεί, ότι θα με είχαν. Ο πατέρας μου για παράδειγμα μόνο όταν είδε τον επίσημο αριθμό είπε «Μα τότε πηγαίνεις πραγματικά εκεί!» Η μαμά μου, από την άλλη, πολύ ενθουσιασμένη, επέμενε ότι έπρεπε να φύγω, μου έδωσε ένα χέρι, ήταν η πρώτη που με στήριξε. Οι άλλοι, από την άλλη, νόμιζαν ότι ήταν περισσότερο παροδικό, ότι θα περνούσα μετά από μερικά συλλαλητήρια. Αλλά έτσι είναι: το Ντακάρ, αν δεν είσαι σε αυτό, φαίνεται τόσο μακρινό που δύσκολα το πιστεύεις. Επίσης επειδή δεν είμαι επαγγελματίας οδηγός. Ελάχιστοι λοιπόν το πίστεψαν, μέχρι που έφτασε η επίσημη κλήση. Τελικά μπορείτε να φτάσετε εκεί, εξαρτάται πώς και τι θέλετε να κάνετε. Αλλά στην περίπτωσή μου, σε τρία χρόνια έκανα τέσσερις μέρες διακοπές, οι άλλες διακοπές ήταν όλες σε κίνηση: θυσιάζεις πολλά, ακόμα και με τους γύρω σου.
Πώς προετοιμάστηκες για να φτάσεις στο Ντακάρ; Λαμβάνοντας επίσης υπόψη την περίοδο κατά την οποία άρχισες να το σκέφτεσαι σοβαρά.
Πρέπει να πω ότι δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό lockdown εδώ, οπότε ήταν εύκολο για μένα να πάω να προπονηθώ με μοτοσικλέτα. Πήγαινα επίσης πολύ στο γυμναστήριο με έναν προπονητή, μετά μια φορά στην Ιταλία, όταν προπονούσαν τους περιορισμούς, κατάφερα να κάνω μερικά προπονητικά στρατόπεδα με το σταυρό. Πήγα επίσης στην Τυνησία και το Μαρόκο, έκανα πρακτική στην Ισπανία με τον Jordi Viladoms για το roadbook. Έκανα το Ράλι Ανδαλουσίας, το οποίο δεν πήγε καλά καθώς έσπασα τον αστράγαλό μου την τρίτη μέρα. Πήγα στο ράλι στο Μαρόκο, πήγε αρκετά καλά ακόμα κι αν έσπασα τον κινητήρα την πρώτη μέρα, με 50 χλμ. Ήμουν 4ος στην κατηγορία πίσω από τον Λούτσι… Η ομάδα μετά μου είπε να πάω αργά, να σκέφτομαι μόνο τον τερματισμό, αλλιώς αντίο Ντακάρ. Αλλά το τελειώσαμε, προκρίθηκα, ξεκίνησα και τελείωσα μετά από τρεις μέρες. Είπα αμέσως στον εαυτό μου ότι έπρεπε να επιστρέψω. Οπότε εν ολίγοις, προπονούμαι πολύ με το ποδήλατο, εδώ μου κάνει και καλό αφού έχω παραλία. Φέτος όμως τα βράχια ήταν πολλά και δεν ξέρω πώς να πάω εκεί.
Γενικά, πώς ήταν για εσάς οι φετινοί αγώνες; Συγκρίνοντας ίσως ακόμη και αυτό που κάνατε το 2022.
Τράκαρα με 15 χιλιόμετρα για να πάω την τρίτη μέρα. Θα έλεγα ότι τα τρία πρώτα ετάπ του 2022, συνδυασμένα, δεν ήταν ούτε 20 χιλιόμετρα από το πρώτο στάδιο αυτού του Ντακάρ. Μιλώντας για αυτό με άλλους, μου είπαν ότι ολόκληρος ο περσινός αγώνας ήταν λιγότερο δύσκολος από τις τέσσερις ημέρες αυτής της έκδοσης. Ήδη από τη δεύτερη μέρα… Ή σου αρέσουν τα βράχια, ή τα 400 χιλιόμετρα είναι δύσκολα. Στην πραγματικότητα, δούλεψα σκληρά. Ακόμα και η διοργάνωση έκανε το κομμάτι της: ίσως να σου έδιναν απαιτητικά 160 χλμ ασταμάτητα, χωρίς λίγο πλάτωμα και άρα «ανάπαυλα» ενδιάμεσα. Από την άλλη, τη δεύτερη εβδομάδα, που όλοι την όρισαν ως πολύ δύσκολη, το διασκέδασα πολύ! Οι αμμόλοφοι ήταν δροσεροί, όμορφες σκηνές, όμορφη άμμος. Μέχρι τα μέσα του πρωινού είχαμε ήδη τελειώσει. Το τελευταίο στάδιο, όμως, συνήθως άτυπο, ήταν λίγο επικίνδυνο: ήταν «σαπούνι», έπεσες σε μια στιγμή. Εκτός όμως από αυτό ήταν πολύ ωραίο, τα βρήκαμε όλα, ακόμα κι αν θα προτιμούσα κάτι πιο «ανάμεικτο» σαν γη. Έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι το Dakar ήταν σκληρό, αλλά πρέπει να είναι, αλλιώς πήγαινε να κάνεις κάτι άλλο.
Αυτό ήταν ένα Ντακάρ που σημαδεύτηκε επίσης από κρύο και βροχή. Πώς το χειριστήκατε;
Συνεχίσατε, σκέφτεστε μόνο ένα χιλιόμετρο τη φορά. Διανοητικά, για να το κάνω πιο «κοντό», κοίταξα τον χάρτη και είπα μέσα μου “Εντάξει, 100 χλμ μέχρι την εξουδετέρωση” ή τι έλειπε. Δεν σκέφτηκα το γεγονός ότι είχα 900 χλμ., μόνο ότι είχα 200 χλμ., 100 χλμ., 50 χλμ.… είπα στον εαυτό μου «Έλα, είμαστε σχεδόν εκεί, είμαστε σχεδόν εκεί». Συνεχίσαμε στη βροχή, τραγούδησα, σκέφτηκα κάτι άλλο, έβαλα μουσική, προσπάθησα να ζεσταθώ. Δεν μπορώ καν να πω ότι κοίταζα τριγύρω γιατί στη βροχή δεν το έβλεπες στα 20 μέτρα. Προσπάθησα ακόμα να κρατήσω το κεφάλι μου απασχολημένο.
Πώς εξοπλίστηκες ως ρούχα;
Το πρωί για τη μεταφορά δεν υπήρχαν προβλήματα: σακάκι, παντελόνι, γάντια… Χειμωνιάτικα πράγματα. Το πρόβλημα ήταν η βροχή μετά: όταν φτάσατε στο…