Βεβαιότητα πλέον για το Dakar, δεδομένου ότι έχει ολοκληρώσει τις τέσσερις τελευταίες εκδόσεις. Ο Cesare Zacchetti, μετά το άτυχο ντεμπούτο του το 2016, δεν έχει χάσει ούτε ένα χατίρι από τότε που μετακόμισε στη Σαουδική Αραβία. Μάλιστα, και φέτος ο 53χρονος Πιεμοντέζ πήρε το μακρύ και απαιτητικό Rally Raid, όπως πάντα στο Malle Moto (τώρα Original By Motul). “Μια όμορφη εμπειρία, που σε μεταφέρει μέσα” υπογράμμισε ο Ζακέτι. Πώς ήταν για εκείνον η έκδοση του 2023; Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στο παρελθόν και το παρόν: τα όνειρα ενός αναβάτη, η καθημερινή δουλειά, το πάθος για συνδυαστικά ταξίδια μοτοσυκλέτας και πολλά άλλα. Η συνέντευξή μας.
Είστε τώρα ένας από τους βετεράνους του Ντακάρ.
Όχι σαν τον Φράνκο Πίκο, που πλέον γίνεται όλο και περισσότερο θρύλος! Μάλιστα, του είπα ότι αν αποφασίσει να σταματήσει, θα γίνω ο μεγαλύτερος από τους Ιταλούς. Αλλά καλύτερα να βιαστώ, γιατί δεν αντέχω άλλο τόσο πολύ, παρόλο που είμαι μικρότερη!
Το ντεμπούτο σας έγινε το 2016.
Ναι, αλλά είχε πάει άσχημα και σκέφτηκα να το παρατήσω, μιας και ήμουν πραγματικά άτυχος. Αλλά όταν αποτυγχάνεις να κάνεις κάτι, σου μένει αυτή η επιθυμία να ολοκληρώσεις αυτό που ξεκίνησες. Είχα ξεκινήσει από την Αργεντινή, μετά υπήρχε η απόφαση να μεταφερθώ σε αυτή την περιοχή πιο κοντά μας, ακόμα πιο άνετα αν θέλουμε, αφού δεν υπάρχει υπερβολική διαφορά ώρας και φτάνεις σε 4-5 ώρες. Την ώρα που πολλοί Νοτιοαμερικανοί είχαν πλησιάσει, όταν επέστρεψε εδώ, σχεδόν μια επιστροφή πιλότων από αυτήν την περιοχή. Οπότε επέστρεψα και πήγε καλά, οπότε γιατί να μην επιστρέψω ξανά τον επόμενο χρόνο; Είναι ωραίο, το απολαμβάνω…
Μετά τα «λύτρα» δεν σταμάτησες ποτέ.
Τώρα έχω κάνει όλες τις αραβικές εκδόσεις! Εκτός από μια υπέροχη, διασκεδαστική, αθλητική και ανθρώπινη εμπειρία, είναι επίσης ένας τρόπος να παραμείνετε σε φόρμα καθ ‘όλη τη διάρκεια του έτους. Όταν έχεις έναν στόχο προπονείσαι, προσπαθείς να νιώθεις καλά, είσαι συγκεντρωμένος: όσο μπορώ, θα συνεχίσω. Ακόμα κι αν σύντομα θα κλείσω τα 54… Το να είσαι 20 νεότερος θα σήμαινε ότι είσαι πολύ καλύτερος. Τώρα πρέπει να προσέχω να μην πληγωθώ, αλλιώς με τις αναρρώσεις… είμαι λίγο πιο προσεκτικός.
Τι είναι το Ντακάρ για εσάς;
Είναι μια πολύ κακή εμπειρία! Για 15 μέρες είσαι σε αυτό το «πλυντήριο», κάνεις ό,τι σου αρέσει στη μέγιστη έκφρασή του. Ακόμη και για εμάς που είμαστε ερασιτέχνες, εκείνες τις μέρες είστε μέρος αυτού του τσίρκου και δεν έχετε παρά να σκεφτείτε να οδηγήσετε ένα μηχανάκι. Στην κανονική ζωή πρέπει να πάρω κάτι να φάω, να πάω στη δουλειά, να πάρω βενζίνη… Πράγματα που δεν υπάρχουν πια εκεί. Το μόνο πράγμα που πρέπει να σκεφτείς είναι να στήσεις το ποδήλατο, μετά έτοιμο, πήγαινε! Βγείτε έξω και κάντε αυτό που σας αρέσει. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι το εμπόδιο για όσους ονειρεύονται το Ντακάρ είναι το κόστος, το οποίο είναι πάντα αρκετά σημαντικό. Τότε χρειάζεσαι εμπειρία, άρα έχοντας αγωνιστεί σε μερικούς προηγούμενους αγώνες, και πρέπει να έχεις μηχανάκι, υπάρχει εγγραφή και τα πάντα. Ωστόσο, πρέπει επίσης να έχετε το χρόνο και η δουλειά ή άλλες δεσμεύσεις δεν σας το επιτρέπουν πάντα. Αλλά κατά τη γνώμη μου αν έχεις πάθος με κάποιο τρόπο μπορείς.
Ας θυμηθούμε, στην καθημερινή ζωή κάνεις μια πολύ διαφορετική δουλειά.
Έχω ένα κατάστημα ρούχων. Υπήρχε μια εποχή που η δουλειά πήγαινε λίγο καλύτερα και είχα λίγο ελεύθερο χρόνο, ενώ τώρα δεν είναι και τόσο καλά πια. Ίσως γιατί αυτή η κοινωνική αλλαγή συντελείται, στον τρόπο κατανάλωσης, των πάντων, εκτός από τον Covid και τα πάντα. Ως αποτέλεσμα, έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο και τον έχω χρησιμοποιήσει για να αφοσιωθώ περισσότερο στον αθλητισμό. Τότε ζω σε μια περιοχή έξω από το Τορίνο, προς τα βουνά: το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις σε αυτά τα μέρη είναι να τριγυρνάς με ποδήλατο ή μηχανάκι. Μια όμορφη υγιής και φυσική διάσταση, στιγμές που μπορώ λοιπόν να απολαύσω.
Από πού ξεκινά το πάθος σου για τις μοτοσυκλέτες;
Ως αγόρι αγωνιζόμουν με χωμάτινα ποδήλατα. Από 15 έως 20 ετών για μένα το μοτοκρός ήταν το πιο σημαντικό πράγμα, ήμουν πολύ παθιασμένος και βασικά τρέλανα το δικό μου. Η μαμά μου ήταν φοβισμένη, αλλά είχαμε καταλήξει σε συμφωνία: δεν θα πήγαινα ποτέ στον δρόμο, θα έκανα μόνο μοτοκρός. Αφού είναι κάτι που κάνεις παρέα, ήρθε η ώρα που ο ένας πήγε σχολείο, ο άλλος άρχισε να δουλεύει, οπότε η ομάδα διαλύθηκε. Οπότε σταμάτησα, δεν ανέβασα μηχανάκι μέχρι τα 40 μου.
Πώς ξεκίνησε πάλι;
Είχα μια παρέα φίλων που πήγαιναν εκδρομές με ποδήλατα enduro: μια φορά που πήγα μαζί τους, διασκέδασα και άρχισα να πηγαίνω ξανά σε αυτές τις βόλτες. Μετά κάναμε έναν αγώνα, μετά έναν λίγο μεγαλύτερο, μετά έναν τριήμερο… Έφτασε και το ταξίδι: Μου άρεσε η πτυχή του συνδυασμού ταξιδιού και ποδηλάτου. Εκμεταλλευόμενος αυτά τα ράλι σε όλο τον κόσμο, πήγα σε μέρη που διαφορετικά δεν θα είχα δει ποτέ. Τα κοίταξα όμως και από μια διαφορετική σκοπιά, αυτή των χωματόδρομων. Για ένα από τα πρώτα ράλι που πήγα στην Αλβανία, είχαμε ανακαλύψει μια όμορφη περιοχή και μου άρεσε αυτός ο τρόπος ταξιδιού. Μετά πήγα στην Ελλάδα, το Μαρόκο, την Τυνησία, τη Λιβύη… Συμβατά με τη δουλειά, οργανώσαμε αυτές τις εκδρομές και έτσι άρχισα να κάνω αυτούς τους αγώνες, προσθέτοντας πάντα νέα μέρη: Αυστραλία, Νότια Αφρική, Μεξικό… Όταν κάνεις πολλά, αποκτήσω εμπειρία και κάποια στιγμή είπα στον εαυτό μου να προσπαθήσω να κάνω το Ντακάρ.
Ξαφνικά ή είναι μια σκέψη που «μεγάλωσε» με τον καιρό; Και πώς έφτασες στο τρέξιμο;
Είναι μια ιδέα που μου ήρθε εντελώς φυσικά. Ωστόσο, το θεώρησα αρκετά ανέφικτο λόγω του θέματος του κόστους, αλλά έκανα αυτούς τους αγώνες που διοργανώνουν κατά τη διάρκεια της χρονιάς για να προωθήσουν τον εαυτό τους, που ονομάζονται Dakar Challenge. Ένα βραβείο αφιερωμένο σε μη επαγγελματίες που δεν έχουν τερματίσει ποτέ στο top 10 ενός αγώνα στον κόσμο, επομένως για αληθινούς ερασιτέχνες. Κάποτε, στην Αίγυπτο, υπήρχε αυτό το έπαθλο, αλλά μετά από τρεις μέρες είχα ένα ατύχημα και ο αγώνας μου τελείωσε εκεί. Ωστόσο, πήγα με αυτή τη σκέψη: αν δεν υπάρχουν πολλοί συνδρομητές, ίσως θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον. Αυτό στην Αυστραλία ήταν ένα άλλο ταξίδι αφιερωμένο σε αυτό: δεν είχα πάει ποτέ εκεί, συν ότι υπήρχε ο αγώνας με αυτό το έπαθλο διαθέσιμο. Πήγα και τερμάτισα 2ος με μικρή διαφορά, αλλά ο Αμερικανός που είχε κερδίσει στο τέλος δεν μπόρεσε να συμμετάσχει. Τον Οκτώβριο με πήρε τηλέφωνο η οργάνωση να μου το πει και μου έδωσαν το βραβείο.
Ένας αγώνας με τον χρόνο για να είσαι εκεί!
Ήταν ακόμα στη Νότια Αμερική, το ποδήλατο έπρεπε να μεταφερθεί στη Χάβρη στις αρχές Δεκεμβρίου. Ένας μήνας για να ετοιμάσω τα πάντα, αλλά θα μπορούσα να πάω στο Ντακάρ! Πήγα λοιπόν σε όλους τους φίλους μου για να ζητήσω βοήθεια, να προωθήσω… Χρειαζόμουν λίγο προϋπολογισμό, μετά ένας φίλος μου δάνεισε ένα μηχανάκι και voilà, κατάφερα να φύγω! Φυσικά το είχα σκεφτεί, αλλά δεν ήταν προγραμματισμένο πράγμα: η προσέγγισή μου ήταν μόνο να ταξιδέψω, μετά θα δούμε αν θα συμβεί. Κατάλαβα με τον καιρό ότι δεν ήμουν έτοιμος, αλλά τελικά δεν είσαι ποτέ έτοιμος: έχεις περισσότερη εμπειρία, αλλά πρέπει να ασχοληθείς με κάτι καινούργιο, πάντα συμβαίνουν όλα τα είδη. Δεν ήξερα καν τι έπρεπε να κάνω τότε, αλλά ήταν ένα κεφάλαιο στο ταξίδι.
Με τα χρόνια αυτή η διαδρομή άλλαξε.
Υπήρξε ενδιαφέρον, έφτασαν τα επίσημα σπίτια και εξελίχθηκε. Κάποιοι λένε ότι έχει χάσει την παλιά του γοητεία, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια! Για τους πολεμικούς που λένε ότι δεν είναι πια το Ντακάρ που ήταν κάποτε: φυσικά δεν είναι, ήταν στην Αφρική τότε και δεν υπήρχε σωλήνας. Σήμερα υπάρχουν σχεδόν 5.000 άτομα και δεν μπορούσε να γίνει εκεί, η οργάνωση δεν μπορούσε να αναπτύξει τόσα πολλά πράγματα για να διοργανώσει μια εκδήλωση σαν τη σημερινή. Δεν έχει νόημα να είσαι νοσταλγός. Αν το έκαναν στην Κίνα ή τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα ήταν άλλο ένα υπέροχο ταξίδι σε μια χώρα που δεν γνωρίζετε. Τότε η Αραβία ήταν μια θαυμάσια ανακάλυψη από τη σκοπιά της φύσης γιατί προσφέρει τόσα πολλά διαφορετικά σενάρια. Αλλά σε γενικές γραμμές, είναι εκπληκτικό να μπορείς να διοργανώσεις μια εκδήλωση αυτού του μεγέθους.
Ακόμη και κατά τη διάρκεια του Covid: όλοι κλείστηκαν στο σπίτι και πήγαμε στην Αραβία. Ή σε απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες όπως φέτος, με όλο αυτό το νερό: έχουν plan B, plan C, μέσα, διαθεσιμότητα… Ωστόσο, οι αγώνες εξελίσσονται κανονικά. Κάποτε πέρασαν πίστες τροχόσπιτων, φυσικά πρέπει να ήταν δύσκολο, αλλά σήμερα είναι μια δύσκολη διαδρομή με διαφορετικό τρόπο. Οι κριτικές είναι άτοπες. Σαν σήμερα να κατακρίνονται οι επιτυχίες του Shiffrin γιατί τη δεκαετία του ’50 είχες μια σκάλα, ξύλινα σκι… Είναι μια διαφορετική περίοδος, αλλά ισχύει για όλα τα αθλήματα. Λέω μόνο στους κριτικούς ότι οι εγγραφές ανοίγουν τον Μάιο: μπορούν να πάνε, να εγγραφούν, να τρέξουν τον αγώνα και μετά να πουν την ιστορία τους.
Πάντα κάνατε το Dakar στο Malle Moto, γιατί;
Σήμερα δύσκολα μπορείς να εγγραφείς, υπάρχουν πολλοί που θέλουν να συμμετάσχουν. Ίσως όταν πρωτοπήγα να μην ήταν τόσο πολυπόθητο. Όταν πήγα εκεί είπα ότι δεν έχω κανέναν να στηριχτώ, οπότε θα έρθω μόνος μου και δέχτηκαν. Πάντα ανήκω σε αυτή την κατηγορία από τότε. Αλλά όχι επειδή ήθελα να είμαι κουλ, απλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Η βοήθεια κοστίζει πολύ: Ήδη δυσκολευόμουν να σκεφτώ να πάω, να προσθέσω άλλα έξοδα… Προσθέτω ότι νιώθω καλά σε αυτή τη διάσταση, που ίσως μοιάζει περισσότερο με το Ντακάρ της αρχής, όταν ήταν περισσότερο μια περιπέτεια, ένα ταξίδι. Μετά βρίσκεις ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Περνάμε όλη την ώρα μαζί, φροντίζουμε τον εαυτό μας, γεννιούνται πραγματικά όμορφες φιλίες: διασκεδάζετε και υποφέρετε μαζί, βιώνοντας καταστάσεις που σας φέρνουν πολύ πιο κοντά. Παιδιά που δεν τα βλέπω όλο το χρόνο και όταν ξαναβρεθούμε στο Ντακάρ είναι σαν να έχουν περάσει πολύ λίγα, είμαστε πάλι συντονισμένοι.
Πώς πήγε φέτος;
Για μένα ήταν μια ελαφρώς διαφορετική έκδοση από τις προηγούμενες. Πάντα αγωνιζόμουν μόνος, επομένως σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου, ενώ φέτος πήγα με συμπαίκτη μου. Είχα την τύχη να συμμετάσχω με τον θρυλικό Lucky Explorer και ο Ottavio ήταν μαζί μου [Missoni], στο πρώτο του Ντακάρ. Έτσι τον φρόντισα λίγο: έχοντας ήδη κάνει άλλα, προσπάθησα να τον βοηθήσω λίγο. Ήταν πολύ καλός, το έφτανε μέχρι το τέλος με την πρώτη κίνηση, αλλά κάθε τόσο το σκεφτόμουν, ρωτούσα πού ήταν στις προμήθειες… Τον συμβούλεψα να πηγαίνει αργά τις πρώτες μέρες όσο αυτός ήθελε να πιέσει, αλλά στο τέλος τα πράγματα πήγαν καλά.
Υπάρχει κάποιο επεισόδιο για το οποίο θέλετε να μας πείτε;
Την πρώτη μέρα που γνώρισα τον Τιτσιάν [Internò] μετά από λίγο:…