In het komende MotoGP-seizoen hebben we nog maar twee Yamaha’s. Afscheid van het satellietteam, Fabio Quartararo en Franco Morbidelli zullen de enige rijders zijn die in actie komen met de Iwata-kleuren. Een kracht of een groot probleem? Het een of het ander zal zeker afhangen van het werk van de constructeur en coureurs, afspraak bij de volgende tests om meer te weten te komen met het oog op 2023. Wat wel zeker is, is dat het iets unieks wordt, wat nog nooit eerder is gebeurd in de MotoGP en dat was slechts één keer voorgekomen in de 500cc. En Yamaha zal aan de technische kant iets meer moeten doen om de situatie te veranderen, vooral tegen de Ducati’s. Maar ook tegen Aprilia, dat haar voormalige RNF-satellietteam heeft overgenomen, tot grote tevredenheid van Razali, de renners en de staf.
Slechts twee Yamaha’s, de vorige
In de huidige koningsklasse zijn er altijd vier “officiële” M1’s geweest. Met nog een paar rijders in geval van wildcards of blessures, behalve als we willen zijn er ook de Yamaha Forwards van het CRT / Open-tijdperk. Motoren van een heel ander type, het befaamde “experiment” dat enkele jaren duurde. Maar in de MotoGP hebben we het, behalve over een paar jaar toen er meer waren, gemiddeld over vier Yamaha’s, twee voor het fabrieksteam en twee voor het satellietteam. In het 500cc-tijdperk (duidelijk vanaf het debuut begin jaren ’70) was het aantal zelfs nog hoger tussen fabrieks- en privéteams. Met uitzondering van slechts één seizoen, namelijk 1995: Luca Cadalora (3e wereldkampioen) en Norifumi Abe (9e), ingezet door het team van Kenny Roberts, waren de enigen die het hele jaar op een echte en eigen Yamaha hebben gereden. Andere rijders reden in plaats daarvan op de ROC Yamaha en de Harris Yamaha, Franse en Britse chassis aangedreven door de motor van het huis van de drie stemvorken. Met een noot, namelijk het tussenseizoen van Neil Hodgson, die het ROC Yamaha verliet van de GP van Brno om het jaar af te sluiten met een Yamaha.
Terug in ‘minderwaardigheid’?
2023 zal net als 1995 zijn, met één verschil: er wordt geen extern chassis aangedreven door die motor. Slechts twee Yamaha’s tegen minstens vier motoren van alle andere fabrikanten. Natuurlijk heb je altijd de beste rijder nodig om te winnen, maar meer motoren helpen enorm in de ontwikkeling. Yamaha daarentegen, dat niet eens de beste motor in de MotoGP heeft, zal in 2023 slechts kunnen rekenen op de indicaties van twee rijders. Het is waar dat Fabio Quartararo de M1 in 2021 al weer naar de wereldtitel heeft gebracht, maar hij vroeg om precieze garanties op het moment van verlenging tot 2024. En de tests in Valencia lieten niet echt een glimlach achter. “We hadden meer verwacht van de motor. We begrepen niet waarom, er ging iets mis” gaf Massimo Meregalli bij die gelegenheid toe. We moeten verbeteren, maar Lin Jarvis merkte ook op dat 2023 niet het beste scenario zal zijn. “We kunnen ons richten op de verbeteringen voor Fabio en Franco” hij had verklaard. “Maar het zou beter zijn als we meer gegevens hadden van andere MotoGP-rijders…” De zoektocht naar een satellietteam is al begonnen, maar met voormalig kampioen Rossi’s VR46 Racing die ook dicht bij Ducati blijft, wordt de onderneming moeilijk.
“How I Designed My Dream”, de biografie van goochelaar Adrian Newey beschikbaar op Amazon
Fotocredit: motogp.com