Een teleurstellend 2022, maar we kijken nu al naar de toekomst. Alessandro Zaccone zal herstarten vanuit MotoE, dit keer in het team van Hervé Poncharal, vastbesloten om zichzelf te verlossen na een moeilijk Moto2-jaar om vele redenen. Na wat we in het eerste deel van ons interview meldden, inclusief een beoordeling van zijn seizoen, zijn terugkeer naar het elektrische kampioenschap en meer, laten we daar beginnen. Zijn ervaring op de 100km of Champions, zijn fysieke situatie, de “Navarro-zaak” in Australië… Dit is wat hij ons vertelde, het tweede deel van ons interview volgt.
Alessandro Zaccone, je bent tegenwoordig een van de hoofdrolspelers van de 100 km of Champions. Hoe ging het?
We hebben het heel, heel filosofisch opgevat. Zowel Bassani, mijn partner, als ik rijden nooit op de vlakke baan, sterker nog, ik heb niet eens een fiets… Het is niet gemakkelijk om er te komen aangezien iedereen erg snel is, zelfs de Spanjaarden die er altijd rijden. Het is zwaar, maar het is altijd leuk en in vergelijking met vorig jaar hebben we een stuk sneller gereden, dat is wat! Uiteindelijk is het een evenement om samen te zijn, ook omdat ik altijd gebroken ben als de 100km-periode komt… Vorig jaar mijn rug, dit keer de ligamenten in mijn knie, dus we nemen het altijd met loden voeten. Maar het is een geweldig evenement, we moeten alleen Valentino en de VR46 bedanken voor wat ze hebben gedaan.
Een kans om te “ontspannen” na dit ingewikkelde seizoen.
Laten we zeggen dat ik niet zoveel van dit wereldjaar heb genoten als ik had gewild. Misschien is dit mijn grootste spijt. Dus om alle mensen in de paddock bij elkaar te vinden in dit feest… Je ziet ze met een ander oog, dat was leuk.
Je noemde je knie, hoe gaat het?
Ik raakte gewond in Australië: ik heb nooit iets gezegd, maar ik heb drie beschadigde ligamenten en ik heb het nog steeds moeilijk. Voorlopig is een operatie niet nodig geweest, we zullen later zien hoe de pijn zal zijn of dat er verdere schade zal zijn, maar op dit moment proberen we het te vermijden. Het is nu zo’n twee en een halve maand geleden sinds Australië en nu begint het wat beter te gaan, ik hoop dat het binnen afzienbare tijd weer goed komt. Ik train normaal, ik hoop dat het geen probleem is.
Dus raak een beetje “vakantie”, ook om weer in vorm te komen.
Ik zit een beetje thuis, ook al blijf ik trainen, maar misschien een ritje met vrienden, dus op een meer ontspannen manier. Het is een heel zwaar jaar geweest, ik moest het roer omgooien en de passie voor deze sport herontdekken, voor wat ik altijd heb gedaan. Met al het leed dat ik heb gehad, laten we zeggen dat ik was gaan “haten” wat ik aan het doen was. Fotograferen met vrienden en passie herontdekken is belangrijk, dat is wat ik op dit moment probeer te doen. Naast het nadenken over de fysieke situatie: niet alleen de knie, viel ik in Oostenrijk terug op de onderrug die ik vorig jaar geblesseerd raakte [l’incidente di Zaccone a Misano 2021, ndr]. Het probleem was bijna opgelost, maar met die highside kwam ik op dezelfde plek ten val… Het doet nog best veel pijn, maar niet op de motor, ik voel het veel meer als ik stop! Ik hoop zo snel mogelijk weer op mijn plek te zijn.
Verandert er na dit seizoen nog iets qua voorbereiding?
Het zwaarste aan het WK, na de korte MotoE-races, is natuurlijk de fysieke weerstand voor een Moto2-race, waarin het niveau erg hoog ligt. Je komt ook op plekken waar het heel warm is, sterker nog, dat was ik niet gewend. Er waren twee of drie dingen waar ik dit jaar wat meer aan moest werken, zoals voeding, training, wat details. Voor volgend jaar denk ik echter dat wat ik dit jaar heb gedaan prima is: de races zullen weer kort zijn, dus je hebt niet de extreme voorbereiding nodig die Moto2 vereist. Het is duidelijk dat er iets meer op spierniveau nodig zal zijn, gezien het feit dat de motor zwaarder is, maar ik denk dat ik redelijk voorbereid ben.
Wat was het circuit dat je dit jaar het leukst vond?
Voor beter of slechter, de circuits van het WK zijn allemaal mooi, maar er zijn er drie die de meeste indruk op me hebben gemaakt. Die in Maleisië, met een prachtig uitzicht, dan de baan in Qatar, met het verschil van de race in de avond, en het circuit in Australië, ook met een spectaculair uitzicht. Het is alleen de sfeer die anders is dan wanneer je in Europa racet, wat je inmiddels gewend bent. Zelfs met dieren op de baan! Een beetje anders, maar erg leuk.
In Australië was er echter ook het geval van het ongeluk met Navarro…
Het was geen mooi ding. Jorge zat praktisch aan de kant van de baan, zonder helm en op een nogal gevaarlijke plek: het was heel vreemd dat ze geen rode vlag gaven! Ook wij, terwijl we rondliepen, begrepen niet wat er gebeurde. Hij was zwaar gewond en zat twee of drie ronden op een slechte plek met drie of vier doktoren in de buurt. De race niet stoppen was geen goede zet, eerlijk gezegd snapte ik het niet. Het is waar dat er vlaggen waren en je moet voorzichtig zijn, maar als je op een motor zit, kan er altijd iets gebeuren. Het had anders aangepakt kunnen worden.
Einde van het tweede deel, gevolgd door het derde en laatste deel.
Foto: Facebook-Alessandro Zaccone
Jonathan Rea de prachtige biografie: “In Testa” beschikbaar op Amazon