Op het rechte stuk van Sulby passeren de TT-rijders met 330 km/u, schokkend op het asfalt van de weg die de rest van het jaar Kirk Michael verbindt met Ramsey, twee steden op het Isle of Man.De snelste editie van de 102 omstreden. Peter Hickman, het nieuwe idool van wegraceliefhebbers, legde de 60,7 kilometer van de Montain af met een gemiddelde snelheid van bijna 220 km/u. Een waanzinnige vlucht tussen kruispunten, bomen en huizen. In de Senior TT, de meest prestigieuze uitdaging, bleven Hickman (13 overwinningen) en rivaal Michael Dunlop (25) anderhalve ronde elleboogcontact, alsof het een GP was. Bij de TT race je tegen de klok, in plaats van tegen je tegenstanders, aangezien de renners tien seconden na elkaar starten, maar dit jaar was in alles bijzonder.
Het vastleggen van deze emoties vanaf de kant van de weg met de camera in de hand is een zeer moeilijke kunst. Een uitdaging tot het uiterste, tegen obstakels van verschillende soorten die ongeëvenaard zijn in sportfotografie. TT-professionals zijn een beetje zoals wegracers: speciale karakters.
De Liguriër Fabio Armanino vertelde de TT 2023 in beeld voor onze site. Voor hem was het de 17e editie, dus hij had het voorrecht om de ongelooflijke evoluties van alle wegrenners van dit tijdperk te kennen en te observeren. Niemand anders zoals hij kan ons vertellen hoe het is.
Fabio, waar komt die liefde voor de TT vandaan?
Ik ga er sinds 2003 elk jaar heen. Ik volg niet alleen de Tourist Trophy, maar ook andere wegwedstrijden. Ik vind ze leuk omdat ze het publiek in staat stellen ze van binnenuit te ervaren, in direct contact met de rijders en mecaniciens. Als je wilt, kun je samen een biertje drinken, meer kunnen ze niet wachten. Hetzelfde gebeurt niet in MotoGP en Superbike.
Sportfotografie is moeilijk, zeker bij de TT. Vertel ons waarom.
Het grootste probleem langs de berg is het licht, vooral op de zonnigste dagen. Dit jaar, ongelooflijk, het is bijna altijd duidelijk geweest, we hebben perfecte omstandigheden gevonden. Het spel van licht en schaduw bij de TT schept de voorwaarden voor geweldige foto’s, maar de opzet is erg ingewikkeld. Het risico is dat je over- of onderbelicht wordt, het juiste licht doseren is nooit triviaal. Voor ons TT-fotografen is het beter als de lucht een beetje wazig is, omdat het licht constant is.
De baan is 60,6 km lang: hoe kies je de juiste plek?
Sommige locaties hebben de voorkeur vanwege het iconische karakter van de opname. Zo is de afdaling naar de mythische pub Creg-ny-baa erg beroemd, zelfs degenen die de TT niet volgen, kunnen een op dat punt genomen beeld herkennen. Zwanenhals, net buiten Ramsey omhoog richting de berg, is eigenaardig: het is een haarspeldbocht en de renners passeren heel dicht bij het doel. Andere keren ga ik op zoek naar meer specifieke locaties, het is niet gemakkelijk omdat in meer dan honderd jaar alles al is gedaan, meer. Verder vloeit de keuze ook voort uit de lengte van de races. Superbike en Senior duren zes ronden, dus als je jezelf op een plek zet waar je de hele tijd vastzit, herhaal je dezelfde sprint zes keer. In dit geval geef ik de voorkeur aan plekken waar beweging mogelijk is, misschien zelfs maar een paar honderd meter.
Bijvoorbeeld?
Dit jaar koos ik voor Keppel Gate, op het bergafwaartse stuk van de berg. Als u een stukje langs de weg loopt, is het gemakkelijk om Kate’s Cottage te bereiken, waardoor u de hele rechte weg die naar Creg-ny-baa leidt, kunt volgen. Op deze manier had ik in één wedstrijd de kans om vier tot vijf verschillende shots te spelen.
Hoe ga je trouwen?
Met de motorfiets. En de oplossing waarmee u binnen een redelijke tijd vanuit elk deel van het eiland kunt aankomen. Kies je een plaats die via binnenwegen bereikbaar is, dan sta je niet de hele dag vast. Er zijn vaak vertragingen of wijzigingen in plannen, dus een uitweg hebben is erg belangrijk om het moment niet te missen.
Wat is de meest adrenaline-intensieve plek?
De “lage” stukken, d.w.z. van het begin tot Ballacraine, zijn buitengewoon spectaculair, omdat je ze als raketten tussen de huizen door ziet gaan. Maar voor mij nog specialer is de Berg. Van Ramsey naar Bungalow, daarboven op de top, het is een supersnelle, extreem moeilijke etappe. Daar maken de sterkste renners het echte verschil. Voor hen is het een betoverde plek, die hen verheft. Hetzelfde geldt voor fotografen.
Welke apparatuur gebruik je?
Ik neem twee camerabody’s van Canon mee naar het eiland Man, met verschillende soorten lenzen. Je hebt natuurlijk een zoomlens nodig, zoals een 100-400. Maar je hebt ook iets nodig dat geschikt is voor plaatsen waar piloten heel dichtbij passeren, zoals Gooseneck: ik gebruik een 24-105. Op de meeste locaties is de zoom essentieel.
Over 17 jaar heb je een lawine van anekdotes…
Het lijkt vreemd, maar zoiets is mij nog nooit overkomen. Gelukkig heb ik nooit ongelukken meegemaakt, ik heb nog nooit dingen gezien die scoren. Misschien wel de mooiste herinnering die ik elk jaar mee naar huis neem, is de relatie tussen ons fotografen van de TT. Er is geen rivaliteit, maar er wordt veel van gedachten gewisseld. Veteranen helpen nieuwkomers graag.
Wat is jouw foto op de TT waar je het dichtst bij bent?
Het is een foto van John McGuinnes die ik in 2016 nam bij het Guthrie Memorial (aan het begin van het artikel, red) Daar is hij ingelijst en op de achtergrond de baai van Ramsey, de zee. Het is erg vast, het beeld dat een goed beeld geeft van waar de Berg voor staat voor de bewoners van het eiland en voor de TT-rijders. Ze zijn te vinden in deze asfalttong die heel snel naar de top klimt, tussen de leegte en de groene velden. Het is echt spannend daar.
Laten we het over renners hebben: wie past het beste bij jou?
Het zou gemakkelijk zijn om Michael Dunlop te zeggen: hij won er 25, nog één en zal zich met oom Joey meten. Maar in al die jaren ben ik dol geworden op John McGuinness. Nu is hij 51, hij zit in de afnemende fase van zijn carrière, maar hij racet nog steeds in het midden. Het gaat trouwens nog steeds hard. John McPaint is gewoon mijn favoriete rijder. Hij geeft nooit op, hij heeft vreselijke blessures gehad en hij herstart elke keer. Al moet ik zeggen dat wegrenners allemaal een beetje op hem lijken.
Wat neem je dit jaar mee naar Ligurië?
Welnu, wat is het weer intussen vreemd geweest. De zon was prachtig, het leek wel in de Sechellen te staan. ‘S Ochtends werd je wakker en er was niet eens nachtdauw op de fiets. De sfeer was zoals elke keer weer bijzonder. De TT is ook een geweldige plek om nieuwe en mooie vrienden te maken…
Kunt u aan degenen die er nog nooit zijn geweest, uitleggen waarom u nooit meer weggaat als u daarheen gaat?
Ik heb een vriend die me sinds de eerste keer, in 2003, vergezelt. Als je in Douglas landt, word je ondergedompeld in een sfeer die ik nog nooit ergens anders heb meegemaakt. “Ik heb vrienden die daar wonen, waaronder Italianen die voor altijd naar het eiland Man zijn verhuisd. Wij, de fotografen, de monteurs, de piloten ontmoeten elkaar. Het zijn mensen die je één keer per jaar ziet, maar het is alsof we de hele tijd samen hebben geleefd. . Een onzichtbare draad bindt ons die kan worden geïdentificeerd in slechts twee letters: TT”.
De foto’s zijn van Fabio Armanino