Ένα απογοητευτικό 2022, αλλά κοιτάμε ήδη το μέλλον. Ο Alessandro Zaccone θα επανεκκινήσει από το MotoE, αυτή τη φορά στην ομάδα του Hervé Poncharal, αποφασισμένος να λυτρωθεί μετά από μια δύσκολη χρονιά Moto2 για πολλούς λόγους. Μετά από όσα αναφέραμε στο πρώτο μέρος της συνέντευξής μας, συμπεριλαμβανομένης της αξιολόγησης της σεζόν του, της επιστροφής του στο πρωτάθλημα των ηλεκτρικών και άλλων, ας ξεκινήσουμε από εκεί. Η εμπειρία του στα 100 χλμ Πρωταθλητριών, η φυσική του κατάσταση, η «υπόθεση Ναβάρο» στην Αυστραλία… Να τι μας είπε, ακολουθεί το δεύτερο μέρος της συνέντευξής μας.
Alessandro Zaccone, αυτές τις μέρες ήσουν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές των 100 km of Champions. Πώς πήγε?
Το πήραμε πολύ, πολύ φιλοσοφικά. Τόσο ο Bassani, ο σύντροφός μου, όσο και εγώ δεν κάνουμε ποτέ ποδήλατο στην επίπεδη πίστα, για την ακρίβεια δεν έχω καν ποδήλατο… Το να φτάσετε εκεί δεν είναι εύκολο αφού όλοι είναι πολύ γρήγοροι, ακόμα και οι Ισπανοί που οδηγούν πάντα εκεί. Είναι δύσκολο, αλλά είναι πάντα διασκεδαστικό και σε σύγκριση με πέρυσι οδηγήσαμε πολύ πιο γρήγορα, αυτό είναι κάτι! Τελικά είναι γεγονός να είμαστε μαζί, επίσης γιατί όταν φτάνει τα 100 χιλιόμετρα είμαι πάντα σπασμένη… Πέρυσι η πλάτη μου, αυτή τη φορά οι σύνδεσμοι στο γόνατό μου, οπότε το παίρνουμε πάντα με μολύβδινα πόδια. Αλλά είναι ένα υπέροχο γεγονός, πρέπει απλώς να ευχαριστήσουμε τον Valentino και το VR46 για αυτό που έκαναν.
Ευκαιρία για «χαλάρωση» μετά από αυτή την περίπλοκη σεζόν.
Ας πούμε ότι δεν χάρηκα όσο θα ήθελα αυτή την παγκόσμια χρονιά. Ίσως αυτό είναι η μεγαλύτερη μου λύπη. Το να βρω λοιπόν όλους τους ανθρώπους στη μάντρα μαζί σε αυτό το πάρτι… Τους βλέπεις με άλλο μάτι, ήταν ωραίο.
Ανέφερες το γόνατό σου, πώς είσαι;
Πληγώθηκα στην Αυστραλία: Δεν είπα ποτέ τίποτα, αλλά έχω τρεις κατεστραμμένους συνδέσμους και ακόμα δυσκολεύομαι. Προς το παρόν δεν έχει χρειαστεί επέμβαση, θα δούμε αργότερα πώς θα είναι ο πόνος ή αν θα υπάρξει περαιτέρω βλάβη, αλλά αυτή τη στιγμή προσπαθούμε να το αποφύγουμε. Έχουν περάσει περίπου δυόμιση μήνες από την Αυστραλία και τώρα αρχίζει να πηγαίνει λίγο καλύτερα, ελπίζω να είμαι καλά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Προπονούμαι κανονικά, ελπίζω να μην είναι πρόβλημα.
Αγγίξτε λοιπόν λίγο «διακοπές», επίσης για να ξαναβρεθείτε σε φόρμα.
Είμαι λίγο σπίτι, ακόμα κι αν συνεχίσω να προπονούμαι, αλλά ίσως μια βόλτα με φίλους, άρα με πιο χαλαρό τρόπο. Ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά, έπρεπε να σβήσω και να ανακαλύψω ξανά το πάθος για αυτό το άθλημα, για αυτό που έκανα πάντα. Με όλα τα βάσανα που είχα, ας πούμε ότι είχα φτάσει να «μισώ» αυτό που έκανα. Το να γυρίσεις με φίλους και να ξαναβρείς το πάθος είναι σημαντικό, αυτό προσπαθώ να κάνω αυτή τη στιγμή. Εκτός από τη φυσική κατάσταση: όχι μόνο το γόνατο, στην Αυστρία έπεσα πίσω στο κάτω μέρος της πλάτης που τραυματίστηκα πέρυσι [l’incidente di Zaccone a Misano 2021, ndr]. Το πρόβλημα είχε σχεδόν λυθεί, αλλά με αυτό το highside τράκαρα στο ίδιο σημείο… Ακόμα πονάει πολύ, αλλά όχι στη μοτοσυκλέτα, το νιώθω πολύ περισσότερο όταν σταματάω! Ελπίζω να επιστρέψω στη θέση μου το συντομότερο δυνατό.
Υπάρχει κάτι να αλλάξει σε επίπεδο προετοιμασίας μετά τη φετινή σεζόν;
Το πιο δύσκολο πράγμα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, μετά τους σύντομους αγώνες MotoE, είναι ξεκάθαρα η φυσική αντίσταση για έναν αγώνα Moto2, στον οποίο το επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Πηγαίνεις και σε μέρη που κάνει πολύ ζέστη, μάλιστα δεν το είχα συνηθίσει. Υπήρχαν δύο-τρία πράγματα που έπρεπε να δουλέψω λίγο περισσότερο φέτος όπως διατροφή, προπόνηση, κάποιες λεπτομέρειες. Για την επόμενη χρονιά, ωστόσο, νομίζω ότι αυτό που έκανα φέτος είναι εντάξει: οι αγώνες θα είναι και πάλι σύντομοι, οπότε δεν χρειάζεται η ακραία προετοιμασία που απαιτεί το Moto2. Προφανώς, θα χρειαστεί κάτι περισσότερο σε μυϊκό επίπεδο, δεδομένου ότι η μοτοσυκλέτα είναι πιο βαριά, αλλά νομίζω ότι είμαι αρκετά προετοιμασμένος.
Ποιο ήταν το σιρκουί που σου άρεσε περισσότερο φέτος;
Καλώς ή κακώς, οι πίστες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος είναι όλες όμορφες, αλλά υπάρχουν τρεις που με εντυπωσίασαν περισσότερο. Αυτή στη Μαλαισία, με όμορφη θέα, μετά η πίστα στο Κατάρ, με τη διαφορά του αγώνα το βράδυ, και η πίστα στην Αυστραλία, επίσης με εντυπωσιακή θέα. Είναι απλώς η ατμόσφαιρα που είναι διαφορετική από όταν αγωνίζεσαι στην Ευρώπη, την οποία έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα. Ακόμα και με ζώα στην πίστα! Λίγο διαφορετικό, αλλά πολύ ωραίο.
Στην Αυστραλία, όμως, υπήρξε και η περίπτωση του ατυχήματος του Ναβάρο…
Δεν ήταν ωραίο πράγμα. Ο Χόρχε σχεδόν καθόταν στο πλάι της πίστας, χωρίς κράνος και σε ένα αρκετά επικίνδυνο σημείο: ήταν πολύ περίεργο που δεν έδωσαν την κόκκινη σημαία! Κι εμείς, καθώς περπατούσαμε, δεν καταλάβαμε τι γινόταν. Πληγώθηκε πολύ και κάθισε σε άσχημη θέση για δύο ή τρεις γύρους με τρεις ή τέσσερις γιατρούς τριγύρω. Το να μην σταματήσω τον αγώνα δεν ήταν καλή κίνηση, ειλικρινά δεν το κατάλαβα. Είναι αλήθεια ότι υπήρχαν σημαίες και πρέπει να προσέχεις, αλλά όταν είσαι σε μηχανάκι, όλα μπορούν να συμβούν πάντα. Θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί διαφορετικά.
Τέλος δεύτερου μέρους, ακολουθούμενο από το τρίτο και τελευταίο μέρος.
Φωτογραφία: Facebook-Alessandro Zaccone
Jonathan Rea η υπέροχη βιογραφία: “In Testa” διαθέσιμη στο Amazon