Hij sloot 2022 af als kampioen in de Aprilia 660 Trophy, Francesco Mongiardo is nu sterk geconcentreerd op zijn carrière in het Moto2 Europees Kampioenschap. Een grote sprong voor de 18-jarige uit Segrate, de ‘meest nieuwkomer’ van Team Ciatti-Bosco-obscur, die veel nieuws te verwerken kreeg. In Barcelona kwam een eerste interessant resultaat binnen, namelijk de eerste top 10, maar Mongiardo wil nog veel hoger reiken. De afgelopen twee maanden verhuisde hij naar Spanje, waardoor hij een revolutie teweegbracht in zijn gewoonten en voorbereiding om zichzelf nog verder te verbeteren, gedreven door zijn vastberadenheid om de resultaten te bereiken die hij nastreeft. Maar hoe kijk jij naar jouw 2023 tot nu toe? Dit en nog veel meer in ons interview.
Francesco Mongiardo, hoe verloopt je eerste jaar in het Moto2 Europees Kampioenschap?
Laten we zeggen dat het zeker een goede impact had, ik dacht dat het niet meteen gemakkelijk was, maar ik dacht dat het iets beter met me ging. Ik had iets hogere verwachtingen die onmiddellijk werden verpletterd. Als je daar aankomt, besef je dat het tempo anders is dan in Italië, evenals het soort werk. Er moet dus iets veranderen en ik kreeg de kans om naar Valencia te verhuizen.
Vertel ons over deze verandering.
Ik verliet Italië op 17 juni en woon nu 5 km van het circuit van Valencia. Ik behoor tot de school van José Estarlich, de mental coach die ook Jaume Masia, Alonso Lopez, Hector Garzo en anderen volgde. Ik ben de enige Italiaan daar, maar ik ben blij omdat het niet gemakkelijk is om op deze scholen te komen.
Hoe is het met je?
Het is allemaal heel anders: in Italië heb je moeite om met belangrijke renners te trainen, in Spanje gaat alles natuurlijker. Ze accepteerden me onmiddellijk in de groep en we trainen allemaal samen, met een heel ander klimaat en een andere sereniteit. Ik rij met rijders als Masia of Lopez, geen nieuwelingen maar mensen die podiumplaatsen hebben behaald in het Wereldkampioenschap: door jezelf te kunnen vergelijken met mensen met veel meer ervaring, kun je veel sneller verbeteren.
Francesco Mongiardo, heb je ook de tekortkomingen opgemerkt dat je harder moet werken?
Er zijn veel. Als je alleen traint kan het voorkomen dat je niet de juiste ‘prikkel’ hebt om constant bezig te zijn met de voorbereiding, Nu benader ik de zaken echter anders. Ook miste ik het trainen met iemand: in Italië is er in die zin veel concurrentie en kan het gebeuren dat ze je niet meer bellen als je een bepaald niveau bereikt. Maar hier dagen we elkaar altijd uit! Het programma bestaat uit drie trainingen per dag: fietsen of hardlopen in de vroege ochtend, dan trainen we op de motor en uiteindelijk gaan we om vijf uur naar de sportschool. Ik ben ook veel bezig met het mentale aspect, dat maakt een groot verschil.
Heeft het je geconditioneerd?
Heel heel veel! Ik ben een heel emotioneel persoon. Een voorbeeld: ik ben in de garage, ik zet mijn helm op en misschien hoor ik de monteur praten over een probleem. Het is voorbij, ik ben al in paniek! Ik word heel gemakkelijk nerveus. Nu ben ik er 5 dagen op 7 mee bezig, vroeg of laat komt dat eerste resultaat waardoor je begrijpt dat het de goede weg is.
Zoals je zei, train je nu met gewichtsrijders. Is er iemand in het bijzonder die je heeft getroffen?
Ik moet zeggen dat ik bij aankomst niet zo snel was als nu, ik verbeterde me meer dan ik had verwacht. We zijn een kleine groep van 4-5 jongens, maar ik moet zeggen dat ik meer op Masia ben afgestemd, “Jimmy” zoals ik hem noem. Een ongelooflijke rijder met de 600, hij gaat erg snel! Wat mij vooral opvalt, is dat hij heel snel weet te zijn zodra hij de baan opkomt. Ik vroeg hem zelfs hoe hij het doet, maar nu is het zo, het is een gewoonte geworden.
Francesco Mongiardo, laten we eens kijken naar jouw seizoen in het Europese Moto2-kampioenschap. Wat zijn tot nu toe de grootste moeilijkheden geweest?
Ik heb een heel ander technisch pakket, de werkwijze is veranderd, maar vooral een van de grote problemen is het tempo, er moet een stap gezet worden. Ik moet dan de tracks die ik niet ken assimileren, naast de nieuwe fiets, kilometers blijven maken, totdat ik bij een basis aankom van waaruit ik moet starten. Een goede werkwijze heb ik nog niet gevonden. Donderdag regel ik de boel, vrijdag ga ik aan de slag, zaterdag zet ik de boel klaar en op zondag kijk ik naar het resultaat. In plaats daarvan zou ik op donderdag moeten beginnen met werken, om op zaterdag al een belangrijk resultaat te behalen en dan op zondag op zoek gaan naar iets meer.
Het mag ook gezegd worden dat u op technisch vlak een grote sprong voorwaarts hebt gemaakt.
In Italië heb ik de Aprilia RS660 Trophy gewonnen, maar dat niveau is heel anders: alsof je van een speelgoedcomputer naar een professionele gaat, met nog duizend instellingen meer. Zelfs Max Toth, die met mij won, ontplofte niet, integendeel, hij heeft het moeilijk. Uiteindelijk draait het allemaal om onervarenheid in dit kampioenschap tussen motoren, circuits, omstandigheden… Als ik het in 2022 slecht deed, werd ik 3e, dus ik vertrok altijd met een glimlach, terwijl hier alles anders is. Het is een zwaar kampioenschap en dit jaar is het niveau nog verder gestegen. Als we naar de tijden kijken, zou ik met de tijd die ik in Jerez in 2022 deed als 4e zijn begonnen, maar dit jaar werd ik 16e! Ik moet nog harder werken, maar dit geeft mij nog meer zin en motivatie: goed presteren in een moeilijk jaar betekent iets goeds kunnen doen.
We hebben de moeilijkheden genoemd. Wat benadrukt u als positieve kanten?
Ik werk heel graag en laat niet graag dingen aan het toeval over. Wat mij meteen makkelijk leek, was het samenwerken met het team. Ik had ook veel geluk: Andrea [Viviani, il suo capotecnico e telemetrista di Alonso Lopez]Het is echt buitengewoon. Ik heb nog nooit zo’n crewchef gehad en ik denk dat maar heel weinig mensen dat ooit hebben gehad. Het soort werk werkte dus meteen en ik begrijp de fiets meteen. Het is mij nog nooit overkomen om uit te gaan zonder te weten wat er is gebeurd: dit is mijn pluspunt, ik moet er gewoon gebruik van kunnen maken.
Francesco Mongiardo, wat waren de beste circuits voor jou? En het ergste?
Ik kan de eerste twee uiteindelijk niet tellen. Ik had Estoril in de tests gezien na negen maanden geen motor te hebben aangeraakt, dus het geeft niets aan de Moto2. Laten we zeggen dat het goed ging met leren. In Valencia had ik daarentegen een rugprobleem, dus dat ging ook zo. Jerez is een nummer waar ik vanaf dag één echt van heb genoten. Portimao bracht me in plaats daarvan in een grote crisis, het circuit is behoorlijk ingewikkeld, daarna had ik ook de pech om vanuit de pitlane te starten [un problema alla moto prima del warm up lap]. En mijn naam is niet Pedro Acosta [risata]. Maar zo slecht ging het toch niet, ik eindigde als 13e maar wel met de 6e-7e tijd van de race.
Er is vooruitgang geboekt in Barcelona.
We hadden waarschijnlijk het beste potentieel, maar ik start altijd op de verkeerde manier… In Race 1 eindigde ik als 7e, maar met de tijden van de top 4! Ik miste echter het tempo in de eerste helft van de race, daar wezen de teamjongens en Luca Boscoscuro mij ook op. In Race 1 had ik echter problemen met de hitte en de achterband: ik lag 8e tot de voorlaatste ronde, daarna liep ik een groot risico en eindigde als 11e. Niet slecht, maar 7e-8e had ik liever gezien.
In deze ronde voor de pauze veroverde je echter je eerste top 10, niet slecht!
Het is een prestatie, maar je niveau verbetert pas echt als je minder dan een seconde achterloopt op je eerste. Dit is ons doel en we zijn er dichtbij. Ik kan de toekomst niet voorspellen, maar gezien alle moeite die ik erin steek, verwacht ik iets anders van Aragon.
Francesco Mongiardo, hoe zie jij deze afspraak na de pauze?
In de derde week van september gaan we enkele tests doen, zodat ik een maand voor de race het circuit leer kennen en me eerder kan voorbereiden, waardoor ik ander werk ga doen. Ik verwacht niets, maar ik zal er qua aanpak op een andere manier mee om moeten gaan, ik ben hier zo hard mee bezig. Ik hoop het seizoen goed af te sluiten en dan anders over 2024 na te denken en iets beters te willen doen.
Heb je nu de pauze tot oktober iets te lang?
Laten we zeggen dat het me een beetje boos maakt dat ik niet zoveel kan fietsen als tijdens het Wereldkampioenschap. Aan de andere kant heb ik echter nog voldoende tijd om te werken en me echt voor te bereiden op de test in Aragon, wat misschien zelfs een verrassing voor het team zal zijn. Het is een pauze die misschien het ritme een beetje doorbreekt, maar ik heb tijd om aan mijn problemen te werken. Maar het is niet ver meer, over twee weken ga ik het proberen met mijn kleine meid: ik mis het, ik kan niet wachten!
Als je je verschillende ervaringen meetelt in vergelijking met veel andere rijders in de categorie, gedraag je je toch niet slecht?
Natuurlijk probeer ik altijd mijn best te doen, maar ik mag niet klagen en ik weet dat ik er altijd mijn best voor doe. Noch Luca Ciatti, noch Luca Boscoscuro hadden er iets over te zeggen, sterker nog, ze vertelden me dat ze soms erger verwachtten. Maar ik ben blij omdat ze mijn inzet en de wens om het goed te doen hebben opgemerkt. In de race in Barcelona waren we heel close, maar zelfs in de kwalificatie eindigde ik op 35 duizendsten achter Mattia Rato, die nu zijn kans heeft op het Wereldkampioenschap. Ik stond toen 7 tienden achter Alberto Surra, mijn teamgenoot die ook op het WK staat.
Francesco Mongiardo, heb je jezelf een doel gesteld dat je tegen het einde van het seizoen wilt bereiken?
Ik verwacht veel: de top 7 in de kwalificatie zou een belangrijke stap voorwaarts zijn, daarna streef ik ernaar om in de race in de top 5 te blijven om mijn seizoen goed af te sluiten. Ik doe er veel moeite voor, zelfs als ik alleen ben, en daarom wil ik het heel goed doen.