Moto2-leiderschap is 1,5 punt waard. Dit is de kloof tussen Augusto Fernandez ed Ai Ogura na de halve race in Buriram, getroffen door een storm die leidde tot de rode vlag. De twee wiskundig overgebleven rivalen zijn allang weg, een van hen wordt de nieuwe wereldkampioen in de tussencategorie. Twee jongens erfgenamen van verschillende motortradities, maar ook van bewegingen die al wereldwijd hun stempel hebben gedrukt bij verschillende rijders. Ook in de inmiddels verdwenen 250cc, waarvan Moto2 de huidige erfgenaam is. Slechts in één geval zouden we het echter hebben over een historische steen in het Wereldkampioenschap… Nog drie GP’s om erachter te komen in welke garage het feest voor dit seizoen 2022 zal plaatsvinden.Laten we ondertussen de voorgangers van deze twee mogelijke kampioenen eens bekijken.
Augusto Fernandez, de Spaanse school
Het Wereldkampioenschap werd officieel geboren in 1949 onder de titel Wereldkampioenschap Snelheid. De 250cc is een van de klassen die sindsdien aanwezig zijn, maar Spanje heeft lange tijd niets te juichen gehad. Italiaanse, Duitse, Brits/Engelstalige kampioenen (zie Redman uit het toenmalige Rhodesië), Australiërs, Zuid-Afrikanen, Zuid-Amerikanen, Fransen, de Finse Saarinen, Amerikanen… Natuurlijk waren de Spanjaarden al wereldwijd opgekomen, maar we zijn over 50cc, 80cc en 125cc gesproken, terwijl het bij de “twee en een half” veel langer duurt. in 1988 Pons-site schrijft de geschiedenis van de 250cc met de eerste Spaanse titel, die hij het jaar daarop herhaalt. Er zal dan een lange vastentijd zijn, tot aan de geweldige periode van vier jaar die begon in 2004: twee titels met De dagen van Pedrosatwee anderen gesigneerd Jorge Lorenzo. Het afscheid van de historische kwartliter om plaats te maken voor Moto2 glimlacht naar de Spaanse jongens, die een huidige beweging vertegenwoordigen die nu voortdurend talenten voortbrengt. Toni Elia is de eerste koning van de nieuwe categorie in 2010, ze volgen Marc Márquez (2012), Pol Espargaro (2013), Tito Rabat (2014), Alex Márquez (2019). De kampioen van Augusto Fernández zou een nieuw juweel zijn voor de Spaanse motorbeweging, zoals eerder vermeld, nu in volle expansie en hoofdrolspeler in elke wereldcategorie. Maar voor de rijder zou het ook het beste visitekaartje zijn voor de MotoGP, waar hij volgend jaar landt met GasGas Tech3.
Ai Ogura, hoop op de rijzende zon
Japan is alleen begonnen te zegevieren in het Wereldkampioenschap op constructeursniveau, terwijl we voor de coureurs, die toch nooit onopgemerkt blijven, veel langer moeten wachten. In 1977 is hier de historische eerste triomf in de inmiddels ter ziele gegane 350cc met de toen 26-jarige Takazumi Katayama, wiens eerste en enige wereldkampioen in zijn carrière de eerste Japanse coureurstitel wordt. In 250cc is het wachten veel langer, juist tot 1993. De legendarische Tetsuya Harada in feite wordt hij wereldkampioen voor een paar punten, aan het einde van een verhitte rivaliteit met Capirossi. In 2001 is hier het zegel van een jonge en briljante belofte: Daijiro Kato, in het tweede complete wereldjaar, perfectioneert de 3e plaats in 2000 en pakt met veel gezag de wereldkroon. Wie weet wat hij later in de MotoGP had kunnen doen… Terugkerend naar de middenklasse, Hiroshi Aoyama hij is de laatste 250cc-kampioen dankzij een benijdenswaardige standvastigheid: nooit een retraite, altijd in de top 8, vier overwinningen en nog eens 3 podia in 17 races. Japan heeft sindsdien niet meer gevierd, maar nu is er nieuwe hoop. Ai Ogura, coureur van het team onder leiding van die laatste wereldkampioen, heeft de kans om geschiedenis te schrijven. Hij heeft de prestatie in Moto3 al aangeroerd, nu heeft hij de kans om de eerste Japanse koning van Moto2 te worden! The Rising Sun keert terug om groots te dromen.
Jonathan Rea “In de hoofdrol, mijn autobiografie” Te koop op Amazon
Foto: motogp.com