Κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε την Ducati να αφήνει το Ducati Panigale V4R του Alvaro Bautista να δοκιμάσει τους αναβάτες που προσπάθησαν να του αρπάξουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike του 2022, δηλαδή τον Jonathan Rea και τον Toprak Razgatlioglu, τους αξιωματικούς των ανταγωνιστικών εμπορικών σημάτων. Δεν χρειάζεται να ξυπνάτε ιδρωμένοι, συνέβη πραγματικά, σε αυτό που οι λάτρεις (ακόμα και αυτοί που δεν γεννήθηκαν ακόμη) ζωγραφίζουν ως τη “Χρυσή Εποχή” του Superbike, ακριβώς λόγω γεγονότων όπως αυτό που πρόκειται να διαβάσετε.
Η μαγική έκδοση του 1990
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike του 1990 σηματοδότησε το σημείο καμπής για διάφορους λόγους. Ήταν η τρίτη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, αλλά η πρώτη που διαχειρίστηκε ο Maurizio Flammini. Ο Ρωμαίος υποστηρικτής έφερε μεγάλους χορηγούς, όπως τον ιταλικό Diesel (ρούχα) που έδωσε το όνομα σε εκείνη την έκδοση, και -αν και δειλά- επίσης TV, με τους Rai και Telemontecarlo που πρόσφεραν περιλήψεις κάθε γύρου την επόμενη Πέμπτη. Μετά από δύο θριάμβους της Honda με τον Φρεντ Μέρκελ, το 1990 σφράγισε επίσης την πρώτη ιστορική επιτυχία της Ducati στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με τον Raymond Roche. Ξεκινούσε μια εποχή επαναλαμβανόμενων κατακτήσεων που θα τελείωνε μόλις το 2011, ο τελευταίος τίτλος για τον Carlos Checa πριν από την πολύ μεγάλη νηστεία που διέκοψε φέτος ο Alvaro Bautista. Ο Roche, ένας Γάλλος από τη Μασσαλία, ήρθε από το 500 GP και την επίσημη ομάδα της Ducati διευθύνει ο Marco Lucchinelli, πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής των 500. Χαρακτήρες τόσο χαρισματικοί που μαζί έγιναν ένα εκρηκτικό μείγμα. Ο Lucky δύο χρόνια νωρίτερα είχε επιχειρήσει να επιτεθεί ο ίδιος στο Superbike, αλλά μετά την επιτυχία στον εναρκτήριο αγώνα στο Donington, το 851 είχε χαλάσει πάρα πολλές φορές για να τον φέρει στον θρόνο. Εξαγόρασε τον εαυτό του κερδίζοντας ως team manager.
Μια ομάδα τρελών
Σήμερα η Ducati κάνει περισσότερα νέα όταν χάνει, αλλά σε αυτόν τον θρίαμβο του 1990 έγραψε ιστορία. Ο Raymond Roche κέρδισε εκείνη τη χρονιά στο Sugo της Ιαπωνίας, όπου μια ιταλική μάρκα δεν είχε διαπρέψει για 37 χρόνια, με τον Mike Hailwood στο MV Agusta. Στη συνέχεια, κατέρριψε το Παγκόσμιο Κύπελλο, γκρεμίζοντας τις ελπίδες των ιαπωνικών γιγάντων στο Philip Island της Αυστραλίας, με έναν γύρο να περιμένει. Δεν ήταν εύκολο, γιατί σε εκείνη την έκδοση η Honda, η Kawasaki, η Suzuki και η Yamaha αγωνίστηκαν σε επίσημη φόρμα: υπήρχαν δεκαοκτώ επίσημοι αναβάτες στο grid. Ο Raymond Roche και οι μηχανικοί ξετρελάθηκαν από τη χαρά τους, παρασυρόμενοι από τον Gascon Marco Lucchinelli. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού 2, μόλις τελείωσαν οι αγώνες, το αφεντικό έδειξε την πινακίδα “Κουτί?” που ο Ρος δεν καταλάβαινε: ο Μάρκο ήθελε να επιστρέψει πριν την άφιξη, ως ένδειξη ανωτερότητας και να εξαπολύσει αμέσως το πάρτι. Η επόμενη νύχτα ήταν πολύ μεγάλη και αλκοολική. Τόσο πολύ που κατά την επιστροφή στο ξενοδοχείο ένα από τα αυτοκίνητα της ομάδας κινδύνευσε να καταλήξει από τη γέφυρα που συνδέει την ηπειρωτική χώρα με το Phillip Island.
Παρακαλούμε να βολευτείτε!
Η Ducati έτρεξε με τον δικύλινδρο 851, έναντι του ιαπωνικού τετρακύλινδρου 750. Εκείνη την εποχή τα Superbikes είχαν 120-130 ίππους (εκατό λιγότερους από σήμερα…) αλλά η “Ιταλικός πύραυλος”, όπως το αποκαλούσαν οι Αμερικάνοι, έκανε χαμό στον εμπροσθότυπο. Έτσι, για όλη τη σεζόν, οι αντίπαλοι γκρίνιαζαν για τα μεγαλύτερα κυβικά, όπως ακριβώς διαμαρτύρονται σήμερα για τον φτερωτό Bautista. Μετά την Αυστραλία, το Superbike πέταξε στη Νέα Ζηλανδία, για τον τελευταίο γύρο του Manfeild, μόλις τελείωσαν οι αγώνες. Έτσι, ο Marco Lucchinelli, για να σβήσει τις επικρίσεις, κάλεσε τους αντιπάλους του να πάνε μια βόλτα με το 851 του Raymond Roche. Έγινε την Πέμπτη, παραμονή των πρώτων προβών, και δεν τους ζητήθηκε βοήθεια. Μεταξύ άλλων, ο Stephane Mertens, ο προστατευόμενος της Honda, ο αξιωματούχος της Yamaha, Rob Mc Elnea, αλλά και ο δικός μας Fabrizio Pirovano, ο οποίος με το Yamaha OW01 που ετοίμασε ο Giuseppe Russo (αλλά, από εκείνη τη χρονιά, ακολούθησε πολύ στενά από τη Yamaha Motor Co…) κέρδισε τέσσερις από τους προηγούμενους έξι αγώνες.
Θα προσπαθήσουμε να το προτείνουμε σήμερα;
Ο ταχύτερος ήταν ο ίδιος ο Piro, σε 1’12”, περίπου τρία δευτερόλεπτα πιο αργός από τους χρόνους που θα είχαν ορίσει οι καλύτεροι, με τις αντίστοιχες μοτοσυκλέτες τους, στα επίσημα προκριματικά. Από τότε που ήταν εκεί, έκανε μερικούς γύρους και ο ίδιος ο Marco Lucchinelli, ο οποίος ήταν 36 ετών το 1990 αλλά αποσύρθηκε στα τέλη του 1988. Γύρναξε στο 1’16”, καθόλου άσχημα αν σκεφτεί κανείς ότι μάλλον δεν είχε ξεθυμάνει ακόμα στο Phillip Island. Για άλλη μια φορά φέτος η Ducati κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με έναν ελεύθερο γύρο, στην Ινδονησία, και την επόμενη εβδομάδα πήγε στον αγώνα στο Phillip Island. Όμως την Πέμπτη δεν πέρασε από το μυαλό κανένας να αφήσει τους Jonathan Rea, Toprak Razgtalioglu και μερικούς άλλους αντιπάλους να δοκιμάσουν το Panigale. Το Superbike στη δεκαετία του ’90 ήταν στοίχημα, φιλοδοξία και τρέλα. Γι’ αυτό μνημονεύεται ως η «Χρυσή Εποχή», ενώ η τωρινή είναι απλώς ένα ωραίο πρωτάθλημα μοτοσυκλετών.
Jonathan Rea η υπέροχη βιογραφία: “In Testa” διαθέσιμη στο Amazon