Από επιδρομές στους δρόμους του Σαλέρνο μέχρι το MotoGP. Ο Giuseppe Fiorillo ήταν ένας από τους λίγους νότιους πιλότους που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε διεθνές επίπεδο. Γεννημένος το 1970, στη δεκαετία του ’90, ήταν Πρωταθλητής Ευρώπης στα 250cc και πήρε μέρος σε πάνω από τριάντα αγώνες Παγκοσμίου Πρωταθλήματος μεταξύ των κατηγοριών 125 και 250cc. Τώρα ζει στη Romagna και είναι ένας από τους τεχνικούς αναφοράς του Ομίλου Andreani για είκοσι χρόνια.
Giuseppe Fiorillo, πώς προσέγγισες τον κόσμο της μοτοσυκλέτας;
«Ως οδηγός γεννήθηκα από το πουθενά, η πλησιέστερη πίστα ήταν πάνω από 300 χιλιόμετρα από το σπίτι μου και έτσι οδήγησα στο δρόμο. Είχα ένα Aprilia 125 που μου είχε δώσει ο πατέρας μου και έκανα εκπαίδευση στο χωριό. Μπήκα στο Moto Club Costa dei Saraceni και μαζί τους άρχισα να ασχολούμαι σοβαρά, μετά με κάλεσαν η Team Italia».
Πώς πήγε?
«Εκείνη την εποχή υπήρχε η Team Italia, υπό τη διαχείριση των Pierluigi Aldrovandi και Domenico Brigaglia, οι οποίοι ήταν αληθινοί ενθουσιώδεις. Είχα τερματίσει δεύτερος στο Ευρωπαϊκό 125 και είχα προβιβαστεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αλλά δυστυχώς εκεί είχα μια Yamaha που δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με τις άλλες μοτοσυκλέτες. Τα αποτελέσματα δεν είχαν έρθει. Επέστρεψα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα αλλά το 250 και κέρδισα το πρωτάθλημα στην κατηγορία 250 Grand Prix. Έτσι επέστρεψα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αλλά είχα ένα στάνταρ Honda και τότε υπήρχαν 15 εργοστασιακές μοτοσυκλέτες. Ήταν τα χρόνια του Biaggi και του Capirossi και το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό. Δεν τα πήγα άσχημα αλλά δεν έλαμψα ιδιαίτερα, συν ότι δεν είχα το μπάτζετ κι έτσι βρέθηκα στο πόδι ».
Σας έχει βοηθήσει κανείς;
«Ναι, ο Mauro Noccioli που μου έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με μια χειροποίητη μοτοσυκλέτα που κατασκεύασε ο ίδιος. Ήταν μια μεγάλη πρόκληση γιατί κατάφερα να κερδίσω διαγωνισμούς με ένα πολύ ιδιωτικό κομμάτι. Συνέχισα στην ηπειρωτική σειρά και τερμάτισα ξανά δεύτερος. Το 1997 επέστρεψα στο Μουντιάλ αλλά τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Μετά μετακόμισα στο Supersport και ήταν άρρωστο εκεί γιατί είχαμε λάστιχα που μας δημιουργούσαν πολλά προβλήματα. Μετά σταμάτησα».
Έχετε αρχίσει να δουλεύετε στα παρασκήνια;
«Ήμουν δοκιμαστικός αναβάτης για λίγο, πρώτα στην Bimota και μετά στην MV Agusta. Εργάζομαι στον Όμιλο Andreani από το 2003. Φέτος ακολούθησα τον Marco Bussolotti στο CIV, κέρδισε το πρωτάθλημα και ήταν μεγάλη ικανοποίηση και για μένα».
Ήσουν εξαιρετικός πιλότος, αλλά δεν μπήκες. Τι σου έλειψε;
«Όλα ήταν πιο δύσκολα για τα παιδιά από το Νότο, δεν υπήρχαν πίστες και δεν υπήρχε ενδιαφέρον για μηχανές. Αν είχα γεννηθεί στη Ρομάνια, μάλλον θα ήταν διαφορετικά. Στην εποχή μου τότε δεν υπήρχε VR46 Academy. Πρέπει να γίνει ένα μνημείο στον Valentino Rossi για αυτό που έχει κάνει για τους νέους: έχει μεγαλώσει πάνω από μια γενιά αναβατών και πρέπει να τον ευχαριστήσουμε».