In een motor die op zoek is naar nieuwigheid die niet bang is om jonge mensen te verbranden, laten Alvaro en Aleix zien dat het met de jaren kan verbeteren, zoals wijn. Zolang je het gelooft
Van tijd tot tijd verschijnen er foto’s op sociale media die vergeten herinneringen oproepen. Dit is het geval van de afbeelding die je hierboven ziet, gedateerd 2005, met Alvaro Bautista en Aleix Espargarò teamgenoten in 125 in het team van de spelers Clarence Seedorf en Roberto Carlos. Op dat moment waren de twee coureurs niet erg jong: Aleix was net 16, Alvaro’s 21.
Het schot was het onderwerp van een grappige uitwisseling tussen de twee. “Hij is van vorig jaar“Espargarò grapte,”en we zijn nog steeds in het spel“Geantwoorde Baustista,”rode wijn wordt beter naarmate hij ouder wordt‘De grap van Alex.
De regel lijkt inderdaad van toepassing te zijn op de twee coureurs, die genoeg hebben geprezen en nu strijden om de overwinning van hun respectievelijke kampioenschappen. Hun carrière was anders: Bautista wist in 2006 de titel in 125 te winnen, twee jaar later werd hij tweede in de 250, maar in de MotoGP verzamelde hij om de een of andere reden toen weinig: slechts drie podiumplaatsen in 9 seizoenen. Aangekomen in SBK, in 2019 met Ducati, leek hij de grote kans in handen te hebben, maar hij verloor het. De volgende twee jaar bij Honda waren gierig van tevredenheid, maar opnieuw op de Rossa is hij nu leider in het kampioenschap.
Het verhaal van Aleix is uniek in het motorrijden. In het wereldkampioenschap sinds 2005 op de foto moest hij 17 jaar wachten om te bloeien. Een podium in de Moto2 was al zijn cv tot dit jaar, toen hij met een Aprilia op de hoogte zijn eerste race in het wereldkampioenschap won. Op een leeftijd waarop de meeste piloten aan pensioen denken, terwijl hij nog niet op zijn pantoffels zit.
Espargarò wordt over een paar dagen (30 juli) 33 jaar, Alvaro is meer… volwassen: op 21 november blaast hij 38 kaarsjes uit. Maar in een motorsport die vooruit wil en waarin als je op twintigjarige leeftijd nog niets gewonnen hebt, je klaar bent om vergeten te worden, vormen ze slechts een welkome uitzondering. En misschien ook wel een belangrijke les.
Een goede race is genoeg om om een wonder te schreeuwen, de jonge shoot vergelijken met Marquez of Valentino, afhankelijk van het gemak van het moment. Dan, geen moment, en het is een moment om van toekomstig kampioen naar huidig tandwiel te gaan… één. De jacht op het babyfenomeen is nu een wijdverbreid kwaadmet Pedro Acosta voor wie een passage in de MotoGP werd geventileerd zonder de leeftijd van de licentie te hebben of, nog recenter, David Munoz die na 4 races sommigen al naar Moto2 zou willen.
Ondanks de puinhoop, zo veel te verliezen, slecht, zijn alleen de piloten. Eén naam vooral, die Can Oncu die in 2018 won bij zijn debuut in de Moto3, in Valencia, en die na slechts één slecht seizoen in het Wereldkampioenschap was vergeten. Nu loopt hij in Supersport.
Wat dan, om goed te zien, de namen waar iedereen de mond mee vult, kostte vaak tijd. Marc Marquez won zijn eerste titel in 125 na twee jaar stage, Casey Stoner in de achtste van een liter was snel maar grillig, en hoe zit het met Quartararo? Twee rampzalige jaren in de Moto3 en slechts één overwinning (twee, die van Motegi waarin hij werd gediskwalificeerd) in de Moto2. Zelfs Pecco Bagnaia had twee jaar om te vergeten bij zijn debuut en slaagde er pas in de derde deel in om weer op het goede spoor te komen.
Vanuit dit oogpunt vertegenwoordigt Aleix Espargarò natuurlijk een uiterste, maar juist omdat hij zo bijzonder is, verdient zijn zaak aandacht.. Omdat ook hij, zoals alle renners, altijd en alleen heeft willen winnen en altijd heeft geloofd dat hij het kon. Maar we hadden iemand nodig die in hem geloofde, in hem investeerde en hem vond. Aprilia was de laatste en ze verdienen de eer dat ze erop hebben aangedrongen terwijl anderen het zouden hebben opgegeven.
Hetzelfde geldt, in zekere zin ook voor Bautista, want vele jaren in de koningsklasse zonder weinig of niets te bereiken, kunnen ieders benen snijden. Ook als de middelen niet in orde zijn, en Alvaro zou hier een boek over kunnen schrijven. Zijn tweede jeugd vond het in SBK, een beetje zoals wat er gebeurde met Carlos Checa, de laatste die won in de serie afgeleiden op de Red.
Dus die twee vreselijke oude mannen, die twee vintage Rioja, hebben ons geleerd dat we soms ook moeten weten hoe we moeten wachten, dat talent niet bezoedeld wordt met de leeftijd, het kan zelfs schitteren dankzij ervaring.
Of hun verhaal een happy end heeft, zullen we pas over een paar maanden weten, in de tussentijd hebben ze al gewonnen, over degenen die hen koste wat kost hebben opgegeven op jacht naar nieuwigheid, zelfs voor slechts één race.