Danilo Petrucci heldhaftig in de Superbike-ronde in Emilia-Romagna. Hij wist niet of hij Race 1 zou kunnen rijden en eindigde als negende; Toen wist hij niet of hij fit zou zijn om op zondag te racen, maar hij pakte nog een negende plaats in de Superpole Race en werd zelfs zesde in Race 2. Wat hij deed met een zeer pijnlijke rechterschouder die zijn rijgedrag beperkte, was werkelijk ongelooflijk. . Wat zou hij hebben kunnen doen als hij 100% was geweest? We zullen het nooit weten, ondertussen verdient hij een enorm applaus omdat hij niet opgaf en de races op de best mogelijke manier ere.
Superbike Misano, Petrucci aan het woord
Petrux verwoordde de volgende overwegingen na de prestatie die hij gisteren op het Misano World Circuit Marco Simoncelli behaalde: “Het was heel moeilijk en emotioneel. Na zaterdag wist ik niet zo goed wat ik zondag moest doen. Iedereen zei dat ik het met rust moest laten, omdat ik zoveel pijn voelde en zaterdag al veel had gedaan. In de Superpole Race begonnen alle rijders zeer agressief, ik eindigde als zestiende en zij lagen zes-zeven voor mij. Hierdoor kon ik in Race 2 als negende starten. Toen ik de garage verliet en vervolgens in bocht 4 remde, voelde ik veel pijn, ondanks de lekke banden die ik had, had ik geen kracht. Ik dacht dat ik niet zou kunnen remmen, maar tijdens de verkenningsronde zag ik dat de schouder werkte. Ik kon een goede start maken, we hadden wat kleine wijzigingen aan de motor aangebracht en ik begreep hoe ik in de bochten moest remmen. Eigenlijk gebruikte ik mijn benen en een beetje van mijn rechterarm“.
De Barni Spark Racing-coureur was verrast door zichzelf, omdat hij echt onder zeer ingewikkelde omstandigheden racete en resultaten behaalde die hij nooit had kunnen bedenken: “Ik slaagde er altijd in om een rondetijd van 1’34” af te leggen en ik was verbaasd over hoe ik reed. In de laatste ronden deed ik er alles aan om Axel in te halen en toen deed ik dat ook mijn licht ging uit, mijn kracht raakte op. Ik was een blok beton bovenop de fiets. Ik probeerde het en toen ik over de finish kwam, voelde het als een steek in mijn schouder. Ik heb een zeer grote ontstekingstoestand, ik heb wat rust nodig. De ereronde was erg emotioneel“.
Petrux voorbij pijn
Petrucci deed er alles aan om bij de ronde in Emilia-Romagna aanwezig te zijn, hij had er vooral zin in en is blij dat hij voor emoties heeft kunnen zorgen: “Ik herinner me dat toen ik gewond raakte, ze me vertelden dat ik misschien moest stoppen met motorrijden, maar in werkelijkheid viel het mee en toen ik thuiskwam, begon ik meteen te werken om hier weer te komen. Ik dacht niet dat ik het kon, ik weet niet waar ik de kracht vond om dit allemaal te doen. Ik was klaar, de pijn viel mijn zenuwstelsel aan. Maar ik ben heel blij voor alle mensen die mij hebben geholpen en hierheen zijn gekomen“.
Voordat hij Race 2 reed, wist hij niet zeker of hij deze zou kunnen voltooien, maar in plaats daarvan slaagde hij erin een fenomenale prestatie neer te zetten op de baan: “Ik maakte een goede start, ik lag vijfde-zesde en ik zei tegen mezelf dat ik zou kijken hoe lang ik op die posities kon blijven. Toen ik zag dat ik de eerste satellietpiloot was die ik vasthield, begreep ik hoe ik met een kleine arm moest rijden en ik was verbaasd over mezelf. Ik weet niet hoe ik het deed, als je mij vraagt om het nog een keer te doen, zal ik het niet nog een keer doen...“.
Bassani en de wens om in Donington te racen
In de finale had hij tevreden kunnen zijn met het achterblijven van Axel Bassani’s Kawasaki, maar in plaats daarvan wilde hij ook de zesde plaats pakken: “Hij is een heel goede jongen – zegt Danilo – en ik hou van hem, we hebben dezelfde manager. Ik zag dat hij wat problemen had en enkele fouten maakte. Het feit dat ik achter hem stond, heeft mij enorm geholpen. Toen besloot ik hem te passeren, maar toen ik dat deed was ik echt alleen, want hem volgen hielp me vooral in de snelle bochten. Daarna sloot ik de deuren, de ramen, de luiken, en liep om de beurt langs de stoeprand. Nadat ik hem gepasseerd was, stopte ik, ook ik had geen banden meer. Ik was ook bang om te vallen en de situatie te verergeren, omdat ik mijn arm niet goed kon voelen. Ik gaf alles en toen ik over de finish kwam, voelde ik een ondragelijke pijn“.
Hij had het graag gedaan zonder de blessure die hij opliep door de motorcrosscrash in april, maar hij bekijkt toch de positieve kant van het verhaal: “Het spijt me zo van de blessure, maar het heeft me sterker gemaakt en me doen begrijpen wat echt belangrijk is in het leven: het juiste gewicht geven aan gezondheid en de kleine dingen die we hebben. Al mijn kracht kwam eruit. Ik had graag met twee armen willen rennen... Ik kan niet wachten om over een maand naar Donington te gaan om met beide te racen“. De volgende ronde staat gepland voor het weekend van 12-14 juli, wanneer hij fysiek in een veel betere conditie zou moeten zijn. Ondertussen… Goed gedaan Danilo!
Foto: Barni Spark Racing Team