Andrea Antonelli had de haai als symbool. Hij hield van racen op het water en het was tien jaar geleden op een regenachtige dag dat hij een dodelijk ongeval kreeg. Het Wereldkampioenschap Superbike was voor het tweede jaar gestopt bij het Moscow Raceway Project, een nieuw circuit gebouwd buiten Moskou. De eerste editie liep al onder water, de tweede in barre omstandigheden.
Andrea Antonelli was echter kalm, hij voelde zich zelfverzekerd, die dag in de regen dacht hij dat hij een grote prestatie kon leveren, zoals zijn vader Arnaldo had verteld in een interview met Corsedimoto (lees hier). Hij nam deel aan het Go-Eleven-team en was in volle gang. Hij had altijd Denis Sacchetti en Stefano Morri aan zijn zijde die, nadat hij zijn teammanager bij de Bike Service was geweest, hem toch was blijven volgen. Plots een val, hij stond op om de fiets te gaan halen en werd geraakt. Zijn hart stopte. In de Superbike-paddock en in het motorrijden in het algemeen was de adem kort.
Andrea Antonelli was bij iedereen geliefd. Hij was 25 jaar oud, hij was nog geen kampioen maar dat zou hij waarschijnlijk wel worden. In Superstock 1000 en 600 had hij vele podia verzameld en was hij bezig aan zijn tweede seizoen in Supersport. Hij liep met een uitstekend team en had alles in huis om eruit te komen. Hij was een serieuze, goed voorbereide, beleefde, correcte chauffeur: hij zorgde voor elk detail. In zijn dagelijks leven werkte hij als landmeter om zijn weg open te houden voor het geval hij als piloot niet zou doorbreken. Maar iedereen durfde erop te wedden dat hij het zou halen. Hij was getalenteerd, gepassioneerd en buitengewoon betrokken: hij geloofde erin, hij wist zeker dat hij het kon. Helaas was het lot wreed. Velen herinneren zich hem nog steeds, geen pijn en nostalgie.
Na zijn dood werd een vzw opgericht om zijn nagedachtenis levend te houden en solidariteitsprojecten in zijn omgeving te ondersteunen: www.andreaantonellionlus.com