Υπερβολικά παθιασμένος, πολύ αληθινός για τη σημερινή μοτοσικλέτα. Ο Λόρις Ρετζιάνι ήταν ένας από τους πιο αγαπημένους οδηγούς όλων των εποχών. Είχε κερδίσει τις καρδιές των ανθρώπων με το ταλέντο του αλλά και με την απέραντη ανθρωπιά του. Η Λόρις Ρετζιάνι απέχει πολύ από τη στερεοτυπική μοτοσυκλέτα, από το πολιτικά ορθό, από εκδηλώσεις για χορηγούς και ΜΜΕ και από το σόου. Διασκέδαση ναι αλλά στην πίστα ανάμεσα σε αναβάτες που χτυπιούνται μεταξύ τους και όχι στο media-event όπου προσποιούνται ότι διασκεδάζουν με τα ποδήλατά τους ενώ ανυπομονούν να πάνε στο γκαράζ για να μιλήσουν με τους μηχανικούς. Το «Reggio» είναι εξαιρετικά γνήσιο, έχει μια επιβάρυνση ανθρωπιάς που συχνά χάνεται. Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης με τον Corsedimoto είχαμε επαναπροσδιορίσει κάποια στάδια της ζωής του (διαβάστε εδώ), τώρα ας εμβαθύνουμε σε κάποια συγκεκριμένα θέματα.
Loris Reggiani, γιατί έπαψες να είσαι τηλεοπτικός σχολιαστής;
“Πολλά έχουν ειπωθεί, το έκανα δέκα χρόνια και τελικά η προσπάθεια ξεπέρασε κατά πολύ τη γεύση. Είναι ανόητη δουλειά, γιατί συχνά λένε πολύ ασήμαντα πράγματα, που απαιτεί λίγη προσπάθεια και σου επιτρέπει να κερδίσεις καλά χρήματα χωρίς κόπο. Είναι μια δουλειά που τη θεωρώ πολύ χωρίς ενδιαφέρον. Παίρνεις πολλά αεροπλάνα, βλέπεις πάντα τους ίδιους χιλιάδες ανθρώπους και τα ίδια μέρη γιατί περνάς όλο τον χρόνο σου μέσα στη μάντρα. Είναι αλήθεια, αλλάζεις χώρα, αλλά μένεις εκεί για το Σαββατοκύριακο, τα απολύτως απαραίτητα. Δεν υπάρχει ποτέ χρόνος για να γνωρίσετε άλλους πολιτισμούς και να επισκεφθείτε καλά τις πόλεις. Λες και έκλεισε κανείς για λίγες μέρες στην ίδια χώρα που όμως μετακομίζει από τη μια χώρα στην άλλη. Επιπλέον, δεν μου άρεσε πλέον ο τρόπος του σχολιασμού όπως στην αρχή και δεν έχει βελτιωθεί, αντιθέτως. Όσο συνεχίζεται, τόσο χειρότερο είναι».
Έχει αλλάξει πολύ ο σχολιασμός, αλλά όχι μόνο, ακόμα και η ίδια η ζωή των πιλότων;
«Ακολουθώ τους αγώνες από το σπίτι, συχνά ταυτίζομαι με τους αναβάτες και μου έρχεται να κλάψω για αυτούς. Όλα γίνονται στο όνομα της ψυχαγωγίας, του χρήματος, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τη Formula 1. Οι αγώνες διπλασιάζονται, οι αγώνες σπριντ εισάγονται, οι αποφάσεις λαμβάνονται στο δέρμα των αναβατών χωρίς να τους εμπλέκονται στο παραμικρό . Πρέπει να υποφέρουν και τέλος. Τώρα τα αγόρια, ακόμα και πολύ μικρά, πρέπει να είναι όλα επαγγελματίες και λείπει ο ενθουσιασμός, το πάθος, η ορμή του παρελθόντος“.
Θα ήθελαν οι πιλότοι να κάνουν κάτι άλλο;
“Στην πραγματικότητα, ένας αναβάτης θέλει απλώς να οδηγήσει μια μοτοσυκλέτα, να δώσει το γκάζι και μέσα του δεν τον ενδιαφέρουν όλα τα άλλα. Θα έτρεχε και δωρεάν, το κάνει από πάθος. Όταν ξεκινάει, σίγουρα δεν το κάνει σκέφτεται να κερδίσει ποιος ξέρει τι νούμερα, δεν τον ενδιαφέρουν οι χορηγοί, αλλά τώρα τα αγόρια πρέπει να πάνε στο σιρκουί ήδη την Πέμπτη, βλέποντας ο ένας τον άλλον πλήρως. Να είστε διαθέσιμοι για τηλεοράσεις που πρέπει να δημιουργήσουν περιεχόμενο για να γεμίσουν, πρέπει να συμμετέχουν σε θεσμικές εκδηλώσεις και να κάνουν αυτό που τους λένε να κάνουν από πάνω. Είναι όλοι ίσοι και ομοιόμορφοι. Είναι τρελό. Η μοτοσυκλέτα πρέπει να είναι πάθος, όχι αυτά τα πράγματα, αυτό είναι δουλειά αλλά έτσι πάει τώρα».
Γενικά, σας ενθουσιάζει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023;
“Μου αρέσουν αρκετά οι σημερινοί αγώνες, υπάρχει η υπερβολική δύναμη της Ducati και είναι καλοί. Προφανώς θα ήταν καλύτερο να δούμε περισσότερες μάχες μεταξύ διαφορετικών κατασκευαστών. Θεωρητικά, η μοτοσυκλέτα θα έπρεπε να μετράει για πενήντα τοις εκατό και ο αναβάτης για ένα άλλο πενήντα τοις εκατό, αλλά αυτό δεν ισχύει απολύτως. Σήμερα το ποδήλατο μετράει πολύ περισσότερο και δεν είναι πολύ ωραίο, δεν μπορείς να δεις όλες τις πραγματικές αξίες στο γήπεδο. Υπάρχουν όμως και ενδιαφέροντες και όμορφοι αγώνες για παρακολούθηση».
Φωτογραφία του MotoGP.com