Het is onmogelijk om niet van Danilo Petrucci te houden. Het publiek wordt gek op hem en hij betaalt het terug met daden van authentiek stoïcisme zoals in race-2 in Misano toen hij racete ondanks de pijn van zijn heup en rechterdijblessure. Aan het einde van de race leek hij erg moe, maar nog steeds met een glimlach. De zevende plaats heeft de smaak van het succes van de man boven de coureur, van de echte liefhebber. Ja, passie. Danilo Petrucci is het embleem van authentieke passie voor motoren, een die de rationaliteit uitdaagt maar het hart sneller doet kloppen. Racen was een gebaar van liefde voor het aanwezige publiek in Misano, voor al zijn fans en iedereen die hem steunt.
“Ik besloot pas om één uur te gaan rennen toen het tijd was om me aan te kleden – Danilo Petrucci vertelt Corsedimoto – De dokter had me geadviseerd het niet te doen omdat het hematoom was gegroeid. Gelukkig wordt het niet door een grote slagader aangevoerd en groeit het niet erg maar mijn rug doet vreselijk pijn. Het was erg zwaar. Het spijt me heel erg, want mijn hele weekend werd beïnvloed door een verkeerde beslissing van de stewards.”
Kun je iets vertellen over de herfst?
“Ik was binnen en Dominique Aegerter ging dicht, maar ik was daar, ik stond op de stoeprand. Ik zou sowieso zijn gevallen maar het overlevingsinstinct zegt om op de fiets te stappen. Het spijt me heel erg dat ik dit ongeval heb veroorzaakt, maar helaas is het niet de eerste die in die bocht gebeurt. Lowes in Indonesië legde Baz, mij en zichzelf neer en toch kreeg hij niet de log-lap, maar kreeg hij te horen dat het een race-incident was omdat ze met z’n drieën in dezelfde bocht zaten. Er werd niets van me gevraagd, maar ik kreeg de lange ronde die me van de zesde naar de tiende stuurde.Toen was er dat contact met Lecuona en het spijt me heel erg, want hij is een vriend. Vierge passeerde hem, hij ging naast, ik was erbij, we raakten elkaar en we crashten.”
Danilo Petrucci, waar vond je de kracht om in race 2 de baan op te gaan?
“Ik dacht er niet aan om race 2 te doen, maar ik zei: “Ik moet het proberen”, ik stop bij de limiet. Er waren veel mensen gekomen en het was altijd een groot genoegen om de tribunes in Misano vol te zien. Het was geweldig om in Italië voor publiek te racen, het was lang geleden dat mij dit was overkomen, waarschijnlijk al van voor de covid. Elke keer dat ze op de paddockshow tegen me zeiden “Danilo Forza, Danilo we love you”, was dat iets ongelooflijks voor mij. Ik heb meer voor hen geracet dan voor mezelf, want het was echt moeilijk om te racen.”
Heeft de ervaring in de Dakar je karakter verder versterkt?
“De Dakar heeft me geleerd dat de limiet altijd verder ligt, verder vooruit. Het is een race die je mentaal en fysiek uitput. Als ik race 2 niet had gereden, waren we met nul punten uit het weekend in Misano gekomen. Ik stelde me het moment voor waarop ik in de camper zou hebben gezeten en de anderen zouden vertrekken: ik zou nog erger zijn geweest. Ik moest het proberen.”
Danilo Petrucci, zien we je weer in de Dakar?
“Ik denk altijd aan de Dakar omdat het een ongelooflijke sportervaring is. Alle mensen die ik ontmoet, vragen me om de Dakar opnieuw te doen en ik zou het graag opnieuw beleven, maar ik moet de juiste balans vinden, want ik wil Superbike niet opgeven”.
In Superbike ben je op de goede weg.
“Ik kwam hier om te winnen, we bouwen nog steeds aan onze ideale fiets, want ik ben een behoorlijk speciale rijder vanwege mijn maat. Het duurt wat langer maar ik wil het proberen. Ik wil een van degenen zijn die een MotoGP-race en een Superbike-race hebben gewonnen. Daarom ben ik hier en kan ik nu niet opgeven.”
Foto: Fabrizio Petrangeli