Een onvergetelijke GP Austin 2023 voor Ivan Ortola en Angeluss MTA Racing. Zowel de Spanjaard als het team van Alessandro Tonucci, in de eerste grote wereldtevredenheid ooit behaald als rijder, behaalden hun eerste overwinning in het Moto3 Wereldkampioenschap aan het einde van een waanzinnige race. Van de circusact na enkele bochten tot de meesterlijke comeback die de triomf op het Texaanse circuit verdiende. Een resultaat dat niet toevallig tot stand is gekomen, maar dat een mix van factoren is: vooral dit jonge talent dat snel groeit en een team, deels vernieuwd met de komst van de drie technieken, dat werkt. Een geweldige injectie van vertrouwen, een eerste gewichtsresultaat dat we zo snel mogelijk zullen proberen te herhalen. Tonucci, ondanks de bitterheid over het ongeval van Stefano Nepa (hier legde hij uit hoe het met hem gaat), vertelt ons alle trots voor het resultaat van zijn coureur en zijn team.
Alessandro Tonucci, eerste overwinning in het Moto3 Wereldkampioenschap!
Ik zeg het al een tijdje, de prestaties werden steeds beter en we zaten met beide renners dicht bij het podium. Dus ik hield mezelf voor dat dit jaar, als we zouden beginnen waar we vandaan kwamen, er in de loop van het jaar een podium zou kunnen komen. Voor mij hadden we met beide in de top 5 kunnen staan en uiteindelijk bleek: Stefano was er altijd. Ivan nam helaas de Long Laps in Portimao en viel toen in zijn hitte, in Argentinië vielen velen met het water en ook hij maakte een fout om het te proberen, het gaat goed met hem. In Amerika was ik er dan ook van overtuigd dat als alles goed zou verlopen er een podiumplaats zou zijn. Ze deden het goed op vrijdag, op zaterdag eindigden ze als 3e en 6e in de kwalificatie, dat voelde ik.
Maar misschien was je verrast door de manier waarop het succes kwam.
Ik had zo’n race niet verwacht nadat hij zo ongeveer crashte! Hij had de fiets zijwaarts met beide wielen hoog, hij zag eruit als een Supercross panettone. Hij zette het weer recht, vanaf de 21e wint hij en rijdt zo een seconde sneller dan Sasaki in het midden van de race… Dat had ik niet verwacht! Ik heb altijd in Ivan geloofd sinds CEV 2021, we hebben er echt alles aan gedaan om hem te behouden. Ik heb altijd geweten dat hij sterk is, maar net zoals hij deed op zondag… Zelfs de sterkste en meest in topvorm renner kan moeite hebben gehad om zoiets te doen. Het was een combinatie van dingen: de motor zat echt op zijn plaats, hij is in goede staat en hij is er eerder geweest, ook al is hij er niet van gekomen. Maar het was echt gaaf om eraan te komen, nooit een fout maken! Ik was verrast, ik had zo’n overwinning niet verwacht.
Zeker na dat eerste grote risico. Alessandro Tonucci, wat was je eerste reactie?
Ik spring niet eens meer. Ik ben zo geagiteerd als ik voor ze sta… Ik heb een Apple Watch die me zittend 160 tellen leest. Hoe ik daar ook sta en niets zeg, als ik mijn angst de vrije loop laat, draai ik de doos om. Maar toen ik het hoog in me zag, zei ik “Hier ging het vandaag ook, 21e op zo’n circuit”. Hetzelfde gebeurde vorig jaar in Thailand, hij werd half aangereden bij de start van de race met een andere rijder, ik weet niet meer wie, en hij verloor posities. Die keer was hij echter nog niet teruggekeerd naar de top, maar nu heeft hij de stap als renner gemaakt.
Wat is er met name veranderd?
Hij werkt anders tijdens de repetities en schiet alleen, wat hem ontbrak. Die stap heeft hij daar gezet en nu kan hij wat mij betreft een referentierenner worden in de categorie. Laten we kijken hoe hij vanaf nu zal reageren, maar meestal wanneer de ontbrekende arriveert, dus een podium of een overwinning, wordt deze ontgrendeld. Hij was al klaar, maar nu heeft hij het gedaan, dus hij weet dat hij het kan! Ik zeg niet dat ik nu alle races moet winnen, maar altijd in de top 5 moet blijven en ervoor moet vechten… We moeten duidelijk allemaal werken en gefocust blijven, maar het kan.
Aan het einde van de race zei Ortola dat hij, na het hoge risico, zich weer kon concentreren en lanceren.
Ik zie het zo. Ik zeg niet dat highside hem meer energie gaf, maar misschien zorgde het ervoor dat hij vanaf het begin niet vooraan stond. Zoiets als “Ik kan niet erger doen dan dat, ik heb niets meer te verliezen en ik probeer te herstellen”. Dus kalmeerde hij, toen zag hij dat het gemakkelijk voor hem was, hij overtuigde zichzelf ervan dat hij het kon en ging naar boven. Wat eigenlijk veel moeilijker is dan wanneer je al vooraan staat en in de groep blijft. Maar ik zeg, ik heb het hem niet gevraagd, na de wedstrijd leefden we het moment zonder veel vragen. Maar hij heeft een meesterwerk gemaakt!
Het is zeker een mooie injectie van vertrouwen voor Ivan Ortola.
Maar als je in het zadel zit, besef je het niet, dan zie je jezelf misschien weer en realiseer je je dat je praktisch in de lucht was … Naar mijn mening, zelfs als hij in de koplopers was gebleven, waren er weinig problemen . Wat er gebeurde is alleen maar positief, ook omdat het goed ging. Op 2 met een hoge kant zodat hij de fiets dubbelgevouwen terug naar de bak kon brengen, zoals die van Suzuki, met de vorken open. Bovendien liep hij het risico veel gewond te raken, het had een slechtere high kunnen zijn dan die in Nepa: als hij je op die plek neerschiet, is dat niet leuk. Alles ging goed.
Wat betekent dit resultaat voor Alessandro Tonucci en het MTA-team?
We zijn een nieuw team, dat eerst van de CIV kwam en daarna van de CEV en precies met Ortola. Daar stonden we op, hij nam ons mee om te vechten voor de titel tot de laatste wedstrijd met Holgado en Munoz. Je komt aan bij het Wereldkampioenschap, na een jaar en twee races win je: het is een grote voldoening, heel spannend. Vooral voor mij, aangezien ik racete en nooit een race won, kreeg ik gewoon een podium! Ik heb het vanaf hier gewonnen, dat is ook goed.
Een “bravo” dus ook voor jou en het team!
Maar ik was het niet op de baan… Ja, natuurlijk moet je de situatie creëren, maar uiteindelijk is het de renner die je naar de overwinning brengt. Met het hele team dat ik echt moet bedanken, “Frigno” [Federico Fergnani, ndr] vooral onze ingenieur en hoofdtechnicus van Ortola. Dan hebben we de telemetrist Angela [Benavente]echt heel goed en een hele goede hulp naast de monteurs die er al waren, is er ook de nieuwe hulp-monteur [Uxia Rodriguez Nebra]… Er is een situatie ontstaan die ons een grote hand geeft, we zijn echt heel georganiseerd. Vergeleken met vorig jaar staan we er heel goed voor, daar ben ik blij mee. Dan helpt Aurora, als teammanager, mij ook enorm. We hebben duidelijk een ander soort ervaring: zij is 20 jaar oud, toen heb ik gekoerst en zij niet, maar ook zij zal alles gaan begrijpen. Zoals ik deed bij de CIV na mijn carrière als chauffeur. Ik ben niet Guidotti of Borsoi, misschien kom ik ooit nog aan, maar ik heb nog veel te leren. Maar het is mijn leven en ik heb geen haast.
Nu kan het alleen maar beter, toch?
Ik blijf met beide voeten op de grond. Na zo’n overwinning vertellen ze je dat je nu aan de titel denkt… Iedereen begint te vechten voor de titel. Maar we zitten pas in de derde race en nog 18 te gaan, dus laten we kalm blijven. Je kunt het heel goed en je kunt plezier hebben, dan zien we wel.
De GP van Austin laat echter zien dat de rijder en het team het potentieel hebben en het opnieuw kunnen.
Realistisch gezien wel, juist vanwege de manier waarop hij won. Naast een bepaalde manier van werken sinds vrijdag. We begonnen niet op de 25e plaats en we wonnen alleen omdat de 15e viel of in ieder geval door een bepaalde situatie. Wij zijn er altijd. Er kwamen twee nullen door pech, strafschoppen of zijn fout, anders had hij naar mijn mening zelfs in de eerste races in de eerste 5-6 gestaan. Dan is een race onvoorspelbaar, maar qua prestaties zitten we in de rij om er altijd te zijn om iets te spelen. Er zijn cijfers om het te doen.
En niet alleen omdat Moto3 misschien wel de meest ‘onvoorspelbare’ categorie is.
Ja, maar ook hier zien we wie meer in orde is of wie het verschil kan maken. Nu zijn de twee sterkste renners naar mijn mening Sasaki en Masia, ook al maken ze ook fouten. Ik zou Ortola toevoegen, maar niet omdat hij won, ik zei het al eerder. Alleen dat voordat misschien de toespraak was “Bedankt, het is uw piloot!”, maar nu is het werkelijkheid geworden, dus het kan worden gedaan. Vorig jaar, toen ik zei dat ik hem moest houden, vertelden ze me dat hij zo lang was, van Moto2, waar hij heen wil… Maar ik heb altijd in mijn twee rijders geloofd. Het spijt me als het tijd is om ons te scheiden, het zijn twee hele goede mensen en ze zijn niet gemakkelijk te vinden in de omgeving.
Ortola is zelfs erg lang, hoe krijgt hij dit voor elkaar in Moto3?
Het is geen probleem voor hem: hij is lang, maar hij is erg licht, hij weegt praktisch hetzelfde als Nepa. Het heeft ook een hoog aerodynamisch vermogen om in de romp te komen. In feite gaat zijn fiets niet meer langzaam, hij heeft altijd een van de eerste versnellingen.
Een ander belangrijk aspect is juist alleen kunnen rijden en snel zijn. Hoe ben je daar gekomen?
In de laatste race in Valencia werd hij 4e samen met Garcia, daarna nam hij een kleine marge en stond hij alleen. Hij verloor in feite zes seconden in 3-4 ronden, gewoon omdat hij de referentie niet had. We hebben hem flink laten wegen, daar hadden we hem in de loop van het jaar al op gewezen maar hij paste niet. Het is echter niet gemakkelijk, je bent geen robot die alleen maar op een knop drukt. In de winter deed hij thuis wat werk, hij trainde op een bepaalde manier, we lieten hem het vanaf de eerste test toepassen en nu rijdt hij alleen. Hij werkt zo op zijn fiets, en wanneer of als de slipstream optreedt, zet hij gewoon nog een stap, wetend wat er gebeurt. Vroeger was het niet zo: hij was gewoon op zoek naar het pad, er kwam mooi weer aan maar hij wist niet waarom, maar nu weet hij het omdat hij zijn referenties heeft.
Alessandro Tonucci, welke ruimte voor groei heeft deze jongen?
Ten eerste zou ik graag consistentie willen zien. Een zekere autoriteit hebben, in de zin dat je er altijd bent om te spelen zonder grote prestatiesprongen. Nu hij heeft gewonnen, zou ik niet willen dat hij in de volgende race als 20e eindigt… Maar dit kan alleen worden bevestigd door vooruit te gaan. Gezien zijn fysieke en mentale werk zie ik echter geen grote problemen, maar er zijn veel renners die races winnen en dan de helft van het seizoen bezig zijn om punten te scoren. Ik ben bijgelovig, maar ik denk dat hij altijd op die posities kan blijven, maximaal in de 5-7, tot het einde van het jaar.
Ondertussen is het volgende week de beurt aan de GP in Jerez.
Hij gaat daar erg snel, twee jaar geleden pakten we de pole en vochten we tot de laatste ronde voor de race. Het is een nummer dat hij leuk vindt, hoewel ik moet zeggen dat hij ze eigenlijk allemaal leuk vindt. Dit is het tweede jaar, dan…