Richt op de maan, pech dat je tussen de sterren hebt gelopen, citeer een aforisme. En Vittorio Iannuzzo racete tussen de sterren van het Superbike Wereldkampioenschap met Team Alstare. Vittorio, evenals Luca Scassa, is in de harten van de mensen gebleven.
Geboren in Avellino in 1982, ging hij door en bereikte bijna per ongeluk de top.
“Mijn vader was piloot – zegt Vittorio Iannuzzo – Ik ben begonnen met karts en op 14-jarige leeftijd maakte ik mijn motordebuut in de 125. In werkelijkheid behaalde ik in het begin geen opwindende resultaten omdat ik niet goed overweg kon met kleine motoren. In 1997, halverwege het seizoen, zou mijn vader deelnemen aan een Yamaha Thundercat Trophy-race in Misano. Hij had fietsen, betaald lidmaatschap en alles. Maar hij had zijn arm gebroken en kon niet meedoen, dus racete ik in zijn plaats. Ik was pas 15 en ik stond op de derde trede van het podium. Het begon allemaal vanaf daar, mijn carrière begon die dag”.
Maakte je het jaar daarop je debuut in het Supersport Wereldkampioenschap door deel te nemen aan de race in Misano?
“Ja, ik werd gebeld door Yamaha Belgarda die me onder hun hoede nam en ik landde vervolgens met Vanni Lorenzini bij Team Italia. Ik vond mezelf heel goed, ik had een aantal goede races zowel in het Supersport Wereldkampioenschap als in de CIV, waar ik dicht bij het winnen van de Italiaanse titel was”.
Na Yamaha het keerpunt met Suzuki?
“In 2001 werd ik aangenomen door Suzuki Italia. Fabrizio Pirovano was mijn teamgenoot, mentor, manager: hij was alles voor me en zal altijd in mijn hart blijven. Hij besloot dat ik de zaken serieus had moeten nemen en dat ik naar Brianza had moeten verhuizen. Zodra ik Avellino verliet, ging ik bij hem wonen, ik sliep in de kamer die later die van zijn dochters zou worden. Suzuki Alstare was echt de top en 2002 was een triomfantelijk seizoen. Ik won de European Stock 1000 ondanks de factuur van het dijbeen en sleutelbeen. Fantastisch”.
Ben je zo gepromoveerd in Superbike?
“In 2003 heb ik met de verschillende Lavilla’s deelgenomen aan het Wereldkampioenschap, het jaar daarop had ik meer moeite maar het waren prachtige jaren. Dan de beslissende fout. In 2005 ben ik overgestapt naar MV. In Suzuki had ik alles: het beste team, waar iedereen graag had willen racen, maar ik ben veranderd. Ik heb veel onzin gedaan.”
Waarom heb je het laten Suzuki Alstare?
“Ik geef het toe, ik deed het voor het geld. Het wapen van MV trok me ook aan maar de keuze was vooral van economische aard omdat ze mij meer betaalden. De dag dat ik ging tekenen voor MV, belde Batta me en smeekte me om het niet te doen omdat ik een fout maakte. Hij had een manier gevonden om mij te behouden, maar ik luisterde niet naar hem: ik volgde mijn trots en bleef standvastig in mijn positie. Als ik naar hem had geluisterd, zou mijn carrière er anders hebben uitgezien en zou ik veel hebben gereden in het Superbike Wereldkampioenschap. Ik had in ieder geval enige voldoening over MV, ik heb dit historische ding na zoveel jaren weer op het podium gebracht, ik deed het niet slecht, maar ik stapte uit de goede trein”.
Is de achteruitgang begonnen na MV?
“Ik deed het tegenovergestelde van de andere renners, ik zat meteen bovenaan, ik had alles, maar dan moest ik achtervolgen. De volgende jaren reed ik met kleinere teams, met weinig budget, en ik probeerde te overleven in Superbike terwijl er ondertussen andere rijders in opkomst waren en ik altijd het risico liep vergeten te worden”.
Is het verlaten van Suzuki je enige spijt?
“Ik vind het ook erg jammer dat ik nooit een Italiaanse titel heb gewonnen. Ik kwam er 3 keer dichtbij maar om de een of andere reden heb ik het niet overwonnen. Toen ik tegen Norino Brignola speelde, verloor ik hem bij een valpartij in de laatste ronde. Nou, ik mis de driekleurige titel een beetje”.
Ben je toen overgestapt naar BSB?
“Sinds 2014 race ik in de Engelse en Duitse kampioenschappen en dat waren geweldige ervaringen. Ik had kunnen doorgaan als ik had gewild, want ik heb me altijd goed gedragen tegenover iedereen en de teams vertrouwden me. Op een gegeven moment voelde ik me echter uitgeput, hardlopen was bijna een last geworden en ik stopte. Ik ben erg blij met wat ik heb gedaan en ik zou het driehonderd keer opnieuw doen. Maar er is ook iets anders in het leven dat misschien nog wel belangrijker is dan motorrijden”.
Wat ben je nu aan het doen?
“Ik voel me nu meer motorrijder dan vroeger, want ik geef les op manege Pedersoli, ik treed op als tester, ik ga de baan op en op de enduromotor met mijn vrienden. Ik heb ook een rijbewijs gehaald om op straat met de motor te rijden en ik hoop nog wat uitstapjes te maken. Ik pendel tussen Bratislava, waar ik in de automobielsector werk, en Brescia, waar ik een gezin heb met twee meisjes en een jongen. Mijn zoon is nog erg jong, maar ik zou het leuk vinden als hij een passie heeft voor motorfietsen, mijn passie met hem wil delen en wie weet komt er in de toekomst een Iannuzzo 2.0, sterker dan ik”.