Υπάρχουν οι «πιστοί» σε μια μόνο μάρκα, όπως ο Marc Marquez, πάντα με τη Honda στη δεκαετή καριέρα του στο MotoGP. Μπορούμε επίσης να αναφέρουμε τους νεότερους Fabio Quartararo (Yamaha) και Pecco Bagnaia (Ducati), οι οποίοι βρίσκονται στην πρώτη κατηγορία για λιγότερο χρόνο. Αλλά υπάρχουν αντ’ αυτού εκείνοι που προκαλούν ο ένας τον άλλον με περισσότερα σπίτια, χωρίς επομένως να χάνουν μια καλή δόση κινδύνου. Οι περιπτώσεις που παρατηρήθηκαν επίσης στο MotoGP επιβεβαιώνουν ότι δεν είναι ποτέ εύκολο να προσαρμοστείς σε άλλη μοτοσυκλέτα και επομένως να επιτύχεις σημαντικά αποτελέσματα. Την επόμενη χρονιά ο Jack Miller θα είναι στην αρχή το 2023 με την τρίτη διαφορετική μάρκα στο MotoGP, ποιος ξέρει αν θα μπορέσει να κερδίσει με την KTM όπως με τη Honda και πάνω από όλα με τη Ducati… Αλλά υπάρχουν και άλλοι αναβάτες που έχουν κάνει το το ίδιο, θυμάσαι πώς έφυγε; Μετά το πρώτο μέρος, ακολουθεί το δεύτερο και τελευταίο μέρος.
Χόρχε Λορέντζο (Yamaha/Ducati/Honda)
Τρεις μάρκες και για τον πρωταθλητή της Μαγιόρκας, που σίγουρα έλαμψε, όμως, μόνο με το σπίτι των τριών κουρδιστηρίων. Ποιος ξέρει αντ ‘αυτού αν θα μπορούσε να επαναφέρει τη Ducati στη νίκη πριν από αυτό το 2022, ένα ερώτημα που θα παραμείνει αναπάντητο. Ας πάμε όμως με τη σειρά: από το 2008 έως το 2016 ήταν ένας από τους κορυφαίους αναβάτες της Yamaha, με αποτελέσματα που αξίζουν τρεις παγκόσμιους τίτλους, τρεις δεύτερες θέσεις και δύο P3 στη γενική κατάταξη. Το 2017 αποφασίζει να δοκιμάσει την περιπέτεια της Ducati: δύο βάθρα την πρώτη χρονιά, ένα βήμα μπροστά μετά τα πρώτα GP του 2018, αλλά οι κορυφαίοι με τα κόκκινα είχαν ήδη κοιτάξει αλλού… Ο Μαγιορκανός παίρνει τρεις νίκες, άλλο ένα βάθρο και τέσσερις πόλους πριν από τραυματισμό. Από την άλλη, το 2019 με τη Honda είναι σίγουρα ξεχασμένο, στο τέλος της χρονιάς αποσύρεται.
Andrea Dovizioso (Honda/Yamaha/Ducati)
Έκανε το ντεμπούτο του στο MotoGP το 2008 με μια τετραετία στη Honda, κερδίζοντας μία νίκη και άλλους 15 τερματισμούς στο βάθρο. Ακολουθεί η μοναδική του σεζόν στη Yamaha, σημειώνοντας άλλα έξι βάθρα, για να ανοίξει στη συνέχεια τη μεγάλη περίοδο της Ducati το 2013. Ξεκινάω με σκαμπανεβάσματα, αλλά μετά αρχίζουν να αυξάνονται τα βάθρα, φτάνουν και οι νίκες… Μέχρι να αρχίσει να βγάζει τέτοια αποτελέσματα ώστε να βρίσκεται στον αγώνα για την τελική νίκη κόντρα στον Marc Marquez! Από το 2017 έως το 2019 ήταν αναπληρωτής πρωταθλητής κόσμου, το 2020 ανακοίνωσε ότι ήθελε να κάνει σαββατοκύριακο. Αλλά στο τέλος του 2021 δέχεται τη σέλα της δορυφορικής ομάδας της Yamaha για τους τελευταίους GP, μια ατυχής επιστροφή μέχρι την οριστική του απόσυρση στο Misano 2022. Πολλοί όμως υπογραμμίζουν (δικαίως) τη σπουδαία δουλειά του σε ένα δύσκολο Desmosedici που έχει γίνει πλέον όνειρα στο MotoGP.
Σκοτ Ρέντινγκ (Honda/Ducati/Aprilia)
Πέντε χρόνια στην κορυφαία κατηγορία για τον Βρετανό αναβάτη, για την ακρίβεια από το 2014 έως το 2018. Ξεκινά με δύο χρόνια στη Honda, κερδίζοντας το πρώτο του βάθρο MotoGP στο Misano το 2015. Στη συνέχεια, ακολουθούν δύο χρόνια με τα χρώματα της Ducati, αλλά όσον αφορά αποτελέσματα δεν πάει πολύ καλύτερα. Η μόνη κορυφή είναι το δεύτερο βάθρο της καριέρας του στο Assen το 2016, το οποίο θα είναι επίσης το τελευταίο της σύντομης καριέρας του στο MotoGP. Το 2018 όμως βρίσκεται σε δράση με την Aprilia σε μια από τις δύσκολες χρονιές της φίρμας. Για αυτόν 20 βαθμοί συνολικά και 11η θέση ως το καλύτερο αποτέλεσμα της σεζόν.
Καλ Κράτσλοου (Yamaha/Ducati/Honda)
Προσγειώθηκε στο MotoGP το 2011, με το πρωτάθλημα Supersport του 2009 στην τσέπη του και έναν ολόκληρο χρόνο στο Superbike στο φύλλο αγώνα του. Μια αλλαγή επομένως κάθε άλλο παρά απλή, αλλά ο οδηγός του Κόβεντρι παραμένει στην κορυφαία κατηγορία μέχρι το 2020, έτος κατά το οποίο ανακοινώνει την αποχώρησή του. Ο Crutchlow ξεκινά με μια περίοδο τριών ετών στη Yamaha, κατακτώντας τα πρώτα έξι βάθρα της κατηγορίας. Ακολούθησε η μοναδική του χρονιά με τη Ducati, στην οποία ανέβηκε και στο βάθρο, ενώ από το 2015 μέχρι την αποχώρησή του ήταν στη Honda. Σε αυτά τα χρόνια, εκτός από εννέα βάθρα, θα έρθουν και τρεις παγκόσμιες νίκες: η πρώτη στο Μπρνο το 2016, επαναλήφθηκε στο Phillip Island, η τελευταία είναι στην Αργεντινή το 2018. Είναι δοκιμαστής αναβάτης της Yamaha από το 2021, αν και με 10 GP στο φύλλο αγώνα ως αλλαγή.
Andrea Iannone (Ducati/Suzuki/Aprilia)
Η καριέρα του διακόπηκε στα τέλη του 2019, αλλά ο αναβάτης από το Abruzzo αγωνίζεται στο MotoGP από το 2013. Και αυτός με τρεις διαφορετικές μάρκες, ξεκινώντας από την Ducati, στην οποία έμεινε για τέσσερις σεζόν. Η πρώτη και μοναδική του νίκη ήρθε τα τελευταία δύο χρόνια, μαζί με άλλα έξι βάθρα, πριν μετακομίσει στη Suzuki. Δύο χρόνια στα οποία κέρδισε τέσσερις τερματισμούς στο βάθρο, όλα το 2018, για να αλλάξει και πάλι και να προσγειωθεί στην Aprilia. Στο φύλλο αγώνα υπάρχει μια 6η θέση ως το καλύτερο αποτέλεσμα της σεζόν, εδώ ακριβώς σταμάτησε η καριέρα του.
Aleix Espargaro (Ducati/Suzuki/Aprilia)
Η πρώτη του πλήρης χρονιά στο MotoGP ήταν το 2010, η μοναδική του χρονιά στη Ducati με δύο καλύτερες θέσεις στην όγδοη θέση. Παρακάμπτοντας την περίοδο του CRT στην οποία είχε καλές εμφανίσεις (έφτασε και το πρώτο βάθρο), πάμε στο 2015, το πρώτο από τα δύο χρόνια με τα χρώματα της Suzuki. Εποχές ανάμεσα σε σκαμπανεβάσματα, με την 4η θέση ως καλύτερο τερματισμό, πριν αποδεχτεί την πρόκληση με την Aprilia ξεκινώντας από το 2017. Αρκετά δύσκολα χρόνια, μέχρι το 2021, όπου φτάνει το πρώτο βάθρο: είναι το πρώτο σημάδι αυτού που συμβαίνει.’ φαίνεται στο πρωτάθλημα που μόλις ολοκληρώθηκε. Η καλύτερη χρονιά για τη μάρκα και για την Espargaro: μια ιστορική νίκη, άλλα πέντε βάθρα, σταθερές θέσεις στην πρώτη δεκάδα (εκτός από τρία GP), ένα μόνο μηδέν. Καθώς και η ικανοποίηση ότι παρέμεινε στον αγώνα για τον τίτλο μέχρι λίγους γύρους από το τέλος!
Maverick Vinales (Suzuki/Yamaha/Aprilia)
Ο Ισπανός αναβάτης έφτασε στο MotoGP το 2015, περνώντας τις δύο πρώτες σεζόν με τη Suzuki. Με αυτά τα χρώματα έρχεται η πρώτη νίκη και άλλα τρία βάθρα στην κορυφαία κατηγορία και ακολουθεί η μετάβαση στη Yamaha. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια με κυμαινόμενα αποτελέσματα: φτάνουν νίκες και βάθρα, αλλά στο πρωτάθλημα αδυνατεί να ξεπεράσει το 3ο σκαλί του παγκόσμιου βάθρου. Το 2021 στο διάλειμμα με τη μάρκα Iwata, το 2022 έπαιξε την πρώτη του πλήρη χρονιά με την Aprilia, τον τρίτο διαφορετικό κατασκευαστή επομένως στην καριέρα του στην κορυφαία κατηγορία. Υπήρξαν ενδιαφέροντα σημάδια ανάπτυξης, όπως αποδεικνύεται από τις τρεις τερματίσεις στο βάθρο στο Assen, το Silverstone και το Misano.
Pol Espargaro (Yamaha/KTM/Honda)
Φτάνει στο MotoGP το 2014, ως κυρίαρχος πρωταθλητής Moto2, για να αγωνιστεί για μια τριετία με τη Yamaha. Επιδεικνύει καλή συνέπεια στα αποτελέσματα, τερματίζοντας συχνά στην πρώτη δεκάδα και κερδίζοντας δύο τέταρτες θέσεις ως καλύτερα αποτελέσματα. Το 2017 ξεκινά η εμπειρία με την KTM, νεοαφιχθέν κατασκευαστή και στην οποία η ανήλικη από τον οίκο Espargaro θα δώσει τα πρώτα σημαντικά αποτελέσματα. Το πρώτο ιστορικό βάθρο φτάνει στη Βαλένθια το 2018, στη συνέχεια επαναλαμβάνεται πέντε φορές το 2020, για να δεχτεί στη συνέχεια την πρόκληση με τη Honda. Ωστόσο, στην πιο σκοτεινή περίοδο του Golden Wing: ακολούθησαν δύο δύσκολες σεζόν, με δύο βάθρα να εναλλάσσονται με πολλούς περίπλοκους αγώνες. Το 2023, ακόμα και με τα χρώματα GasGas, θα είναι η χρονιά της επιστροφής του στην KTM.
Jonathan Rea η υπέροχη βιογραφία: “In Testa” διαθέσιμη στο Amazon
Πηγή φωτογραφίας: motogp.com