Ο Τζουλιάνο Πουγκολότι, δημοσιογράφος και συγγραφέας, είναι ένας από τους πιο γνωστούς Ιταλούς δρομείς της ερήμου. Έτρεξε εκατοντάδες χιλιόμετρα, μόνος, στις πιο ακραίες καταστάσεις. Πέρασε από θρυλικά μέρη: από την Ατακάμα στη Γκόμπι, από το Γουάντι Ραμ μέχρι το Σβάλμπαρντ.
Η παρμεζάνα, 62, Τζουλιάνο λατρεύει τη μοτοσικλέτα σε όλες τις μορφές. Είναι παθιασμένος αναγνώστης του Corsedimoto και κατά καιρούς μας στέλνει σκέψεις και σκέψεις. Τα οποία δεν είναι ποτέ ασήμαντα, γιατί ο Πουγκολότι είναι ένας μεγάλος παρατηρητής ανδρών και αθλητών. Ξεκινώντας από τον εαυτό του. Γιατί η εκτόξευση σε έναν υπερμαραθώνιο, χωρίς να ξέρεις πώς θα ανταποκριθεί το σώμα σου και ποιες δοκιμές θα σε αναγκάσει το γύρω περιβάλλον, είναι λίγο σαν να προσπαθείς να κερδίσεις το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP. Ένα επινεφριδιακό, εξαντλητικό ταξίδι στο άγνωστο.
Η Domenica Giuliano εντυπωσιάστηκε από το λάθος του Pecco Bagnaia και μας έστειλε αυτές τις σκέψεις που μοιραζόμαστε με εσάς τους αναγνώστες.
«Τον Ιούνιο υπήρχαν περισσότεροι από ογδόντα βαθμοί πίσω από τον Fabio Quartararo και το παγκόσμιο πρωτάθλημα του Pecco Bagnaia φαινόταν κλειστό. Από εκείνη τη στιγμή, μόλις αφαιρέθηκε η πίεση, ο Bagnaia άρχισε να κερδίζει με έκρηξη “ εξηγεί ο Τζουλιάνο Πουγκολότι. «Το περίμενα. Τώρα που ανοίγει ξανά το παγκόσμιο πρωτάθλημα, υπάρχει ακόμα η πίεση και ο Μπαγκνάγια που επιστρέφει για να κάνει τα ίδια λάθη. Αυτός ως αθλητής τα δίνει όλα και δεν μπορείς να ζητήσεις περισσότερα. Απλώς δεν έχει την αδιαφορία του πρωταθλητή ούτε καν το όραμα. Μπορείτε να φτιάξετε ό,τι θέλετε στο τραπέζι, αλλά όταν είστε στη μάχη είναι το ένστικτο που σας σώζει και όχι η λογική. Δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς. Πρέπει να αποφασίσεις χωρίς σκέψη.“
“Τεχνικά πολύ δυνατός οδηγός, αλλά αυτό δεν αρκεί. Στην Ιαπωνία, ο συμπαίκτης του με την ίδια μοτοσυκλέτα και τα ίδια ελαστικά σημείωσε τεράστια διαφορά από τη δεύτερη. Το ποδήλατο λοιπόν είναι εκεί. Η ομάδα είναι εκεί. Ο πιλότος? Άλλωστε ο αθλητής είναι ένα ζωντανό εργαστήριο. Επεξεργάζεται και διαμορφώνεται με βάση καταστάσεις που δεν μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι που δεν ανταγωνίζονται. Γι’ αυτό είναι συναρπαστικό και όμορφο να τους ακολουθείς. Δεν είμαι φαν. Μου αρέσουν όλοι οι αναβάτες και είναι ενδιαφέρον να βλέπω τις ιδέες που τους κάνουν αναγνωρίσιμους».