Ο Boris Casadio δεν δημιούργησε ένα σύνθημα αλλά ένα στυλ, έναν νέο τρόπο αφήγησης και εμπειρίας του Grand Prix. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια είναι το «The Motor Voice», ο επίσημος ομιλητής των αγώνων αυτοκινήτου και των εκδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα στην Ιταλία. Ο Boris Casadio ήταν ο πρώτος που εισήγαγε μουσικά ιντερμέδια στις πίστες, για να μεταδώσει ενθουσιασμό, πάθος αλλά με διακριτικό τρόπο, χωρίς φωνές. Με το παρατσούκλι «BullDog», κάποιοι τον αποκαλούν «ο ουμανιστή των κινητήρων» γιατί έχει πτυχίο ιστορίας και μιλάει για μοτοσυκλέτες και Formula1 με σεβασμό, ψυχραιμία, χωρίς να ψάχνει για εντυπωσιασμούς. Είναι ο εαυτός του, δεν έχει μιμηθεί ποτέ κανέναν άλλο ομιλητή και καταφέρνει πάντα να ανανεώνεται, να συμβαδίζει πάντα με την εποχή.
Boris Casadio, πώς προσεγγίσατε τον κόσμο των κινητήρων;
«Ήμουν πάντα ομιλητικός, άρχισα να μιλάω πολύ νωρίς. Είμαι από τη Romagna και εδώ το πάθος για τους κινητήρες είναι στο DNA όλων μας. Μεταξύ 1976 και 2000 ο πατέρας μου ήταν ο αθλητικός διευθυντής του Moto Club Faenza που διαχειριζόταν το Monte Coralli Cross-track. Ασχολήθηκε με την οργάνωση του Παγκόσμιου Σταυρού από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 έως τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Στη συνέχεια εργάστηκε στην πρώτη έκδοση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ταχύτητας, που επέστρεψε το 1981 μετά από μακρά απουσία. Αργότερα ίδρυσε μια ομάδα με κάποιους συνεργάτες, αρχικά δραστηριοποιήθηκε στο μοτοκρός μετά στην ταχύτητα και στην πράξη πήγα κατευθείαν από στρατιώτες παιχνιδιών στις μοτοσυκλέτες».
Γιατί επιλέξατε να είστε ομιλητής και όχι πιλότος;
«Πάντα μου άρεσαν οι μοτοσυκλέτες, αλλά ποτέ δεν ονειρευόμουν να αγωνιστώ: δεν είχα το ταλέντο, με λίγα λόγια, η προδιάθεση δεν ήταν στα σχοινιά μου. Μου αρέσει να κάνω μοτοσικλέτα αλλά να οδηγώ αργά, ανάμεσα στα βουνά, ως τουρίστας, απολαμβάνοντας τη θέα και μετά σταματώ για φαγητό».
Πότε έκανες το ντεμπούτο σου ως ομιλητής;
«Σαν παιδί ήμουν θαυμαστής του Τράμπα Πάρκερ, ήρθε στη Φαέντζα και εδώ κέρδισε ο Ιταλός. Έβρεχε, είχε σκοτεινιάσει, ο επίσημος ομιλητής είχε φύγει και μου ζήτησαν να τον ανταμείψω, κάτω από τη σκηνή του. Ήμουν 15 και θυμάμαι ακόμα τον ενθουσιασμό που ανακοίνωνα το όνομά του, χωρίς μικρόφωνο, αλλά δηλώνοντας δυνατά τα κατορθώματά του. Από ποια μέρα δεν έχω σταματήσει. Πριν ασχολιόμουν μόνο με μοτοκρός και βραβεία, μετά ξεκίνησα με ταχύτητα χάρη στον Τζουζέπε Μόρι».
Πώς έγινε η συνάντηση;
«Ήταν ο πρόεδρος της FMI Emilia Romagna και εγώ ήμουν ο ομιλητής στους περιφερειακούς αγώνες cross. Αρχικά με κάλεσε για την τελετή απονομής και μετά αποφάσισε να με αφήσει να πάω και εγώ στην πίστα. Όταν μαζί με τον Φαντίνη διοργάνωσαν το CIV, έγινα αμέσως η επίσημη φωνή του πρωταθλήματος. Στο μεταξύ, άρχισα να εργάζομαι και ως δημοσιογράφος, κάνοντας τηλεοπτικές εκπομπές μοτοσυκλέτας σε τοπικούς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς και το 2001 εντάχθηκα στο Τάγμα των Δημοσιογράφων».
Ποιο ήταν το πρώτο σας Grand Prix ως επίσημος ομιλητής;
«Ο τελευταίος γύρος του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Superbike στην Imola το 2002, μετά σχολίασα ξανά τη Formula 1 στην Imola και από το 2007 έως σήμερα έχω πει όλες τις εκδόσεις του Grand Prix του San Marino και της Rimini Riviera του MotoGP. Δούλεψα επίσης στο cross και σε πολλές άλλες εκδηλώσεις».
Μπορείτε να εξηγήσετε τη φιλοσοφία σας;
«Ποτέ δεν είμαι ο πρωταγωνιστής, δεν θέλω να είμαι, αλλά είμαι αφηγητής. Θέλω να προσπαθήσω να περιγράψω καλύτερα τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή σε όσους βρίσκονται στην πίστα αλλά στα μάντρα ή σε άλλο μέρος της πίστας. Θα ήθελα οι θεατές να μπορούν να φανταστούν τα στάδια του αγώνα μέσα από τα λόγια μου και να γνωρίσουν κάτι περισσότερο για τους οδηγούς, τους τεχνικούς και τα οχήματα. Πάντα προετοιμάζομαι στο μέγιστο, ακόμα κι αν πρέπει να σχολιάσω έναν αγώνα μινιμότο. Για μένα είναι θέμα σοβαρότητας και σεβασμού, επομένως, από ορισμένες απόψεις, η στάση μου είναι η ίδια τόσο σε έναν αγώνα MotoGP όσο και σε ένα τρόπαιο ερασιτεχνών. Όποτε είναι δυνατόν, μου αρέσει να εναλλάσσω λέξεις με τη ροκ μουσική, ένα άλλο μεγάλο πάθος μου. Ήμουν ο πρώτος που το έκανα σε ταχύτητα».
Πώς πραγματοποιείται ένα τυπικό Σαββατοκύριακο ομιλητών;
«Δηλώνω ότι δεν είμαι καπνιστής και το Σαββατοκύριακο του γκραν πρι συμπεριφέρομαι σαν… αθλητής. Ξυπνώ νωρίς, τρώω ελαφριά γεύματα και δεν πίνω αλκοόλ. Επιπλέον, φροντίζω τη φωνή μου με φυσικά προϊόντα και συγκεκριμένες ασκήσεις. Μερικές φορές πριν από τους αγώνες έχουμε οργανωτικές συναντήσεις για να συντονίσουμε τις λεπτομέρειες, σχολιασμούς σε όλο το Σαββατοκύριακο του αγώνα και την τελετή απονομής. Την Κυριακή το απόγευμα μπορώ επιτέλους να αφεθώ σε ένα ποτήρι κρασί».
Μελλοντικά έργα;
«Είμαι σχεδόν 47 ετών και είμαι και εμπορική επιχειρηματίας. Μου αρέσει αυτό που κάνω, προσπαθώ πάντα να βελτιώνομαι και να μεγαλώνω. Ίσως θα ήθελα να κάνω ένα αναλυτικό τηλεοπτικό πρόγραμμα για να πω τα παρασκήνια του μηχανοκίνητου αθλητισμού και να μεταφέρω το ίδιο πάθος μου στο κοινό».