De naam van Tiziano Internò zegt zeker veel voor Dakarians en offroad-liefhebbers. Maar “Rally POV” zegt zeker nog meer. We hebben het over niemand minder dan het reisdagboek, het gezichtspunt (dit betekent POV of Point of View) van een “romantische avonturier” die al drie jaar betrokken is bij de Dakar. Bovendien in de categorie Malle Moto, nu Original by Motul, waar je niet kunt rekenen op de hulp van een monteur. De piloot uit Brescia heeft via video’s en sociale inhoud veel mensen dichter bij de wereld van de Dakar gebracht door vragen te beantwoorden en twijfels weg te nemen, en ook wat achtergrondinformatie te laten zien van een altijd fascinerende en gevaarlijke race. Maar waar begon dit allemaal? Bij EICMA hadden we de gelegenheid om Internò te interviewen, dit is wat hij ons vertelde.
Die “droom genaamd Dakar” gaat voor jou door.
Ik ben drie jaar geleden begonnen met het bouwen van een motor voor mezelf in de garage, dus als een echte groentje in gevaar. Nu vertegenwoordig ik een Italiaans merk als officieel ondersteunde coureur. Een droom waar ik nooit aan had gedacht toen ik aan deze reis begon.
Vertel ons hoe dit avontuur begon.
In het eerste jaar racete ik met een bèta die ik zelf had gebouwd: hij had veel gebreken en het was het jaar van Covid, dus ik had hem nooit in de woestijn kunnen testen. Ik merkte dat ik daarom racete met een fiets die nog nooit was getest en ik had duidelijk een paar problemen. Vorig jaar reed ik op een klantenfiets van Husqvarna, die door iedereen de perfecte fiets wordt genoemd, inderdaad de enige fiets voor de Dakar als je hem wilt afmaken! Ik had dus een diametraal tegenovergestelde ervaring: een betrouwbaar, getest voertuig, misschien niet makkelijk maar toch heel veilig.
In de volgende editie rijd je in plaats daarvan de Fantic.
Ik heb het al meer dan 3000 km getest in Marokko en ik moet zeggen dat ik denk dat ik mijn soulmate heb gevonden! Het is een fiets die veel dichter bij een enduro-motor staat, daarom vriendelijker, gemakkelijker en qua rijdynamiek doet hij denken aan de fietsen waarmee je altijd off-road hebt gereden. Hij heeft alles wat nodig is voor de Dakar, maar qua rijeigenschappen blijft het een fiets, dus echt leuk en plezierig. Laten we zien hoe het gaat! Het is nu heel dichtbij: op 28 november zullen we de voertuigen in Le Castellet inschepen, de proloog begint op 31 december.
Je wordt nu officieel ondersteund, veranderen de doelstellingen een beetje?
Eigenlijk niet. Ik ben zeker beter, ik ben meer getraind en weet wat me te wachten staat, wat me zeker zal helpen in het tempo dat ik tijdens de etappes kan aanhouden. Maar mijn eerste missie is om de thuisblijvers over de Dakar te vertellen. Inmiddels heeft “Rally POV” 100.000 liefhebbers achter zich, tijdens de Dakar bereiken we ook meer dan een miljoen unieke accounts. Ik zou niet willen toegeven aan egoïsme of de wens om ergens te komen en dan misschien met pensioen te gaan in de 4e, 5e, 8e etappe vanwege een ongeluk. Ik probeer gefocust te blijven op mijn eerste doel, de race uitrijden.
De categorie zal niet veranderen ten opzichte van de vorige Dakars.
Ik blijf in Malle Moto, dus zonder monteur, en dat is niet niks. Als de etappe voorbij is, moet ik alles zelf doen: de olie verversen, de filters, de banden, kortom mijn Piera opknappen. Zo noemde ik het dit jaar. Ook in dit geval een beetje meer bewustzijn dat me zal helpen begrijpen wanneer ik het gas dicht moet doen en het podium moet afmaken in plaats van alles op te blazen. Maar ik ben voorbereid en in december gaan we weer naar Marokko voor een testweek, alweer een droom die uitkomt. Het belangrijkste doel blijft echter om de Dakar te vertellen.
Hoe zou je Malle Moto omschrijven?
Het is een gezin! Dit jaar zullen we met 26 renners zijn, maar ze geven je het gevoel een zoon te zijn. In die zin dat je, als je ‘s avonds moe aankomt bij het bivak, mensen hebt die je krat, je schildersezel hebben klaargemaakt, ze brengen je eten of drinken… Het zijn gouden jongens die, naast het controleren of je niet Niet sluw, zij zijn de eersten die je ondersteunen, niet mechanisch maar zeker op emotioneel en menselijk vlak. Je voelt je echt onderdeel van een familie, waarbij deze renners elkaar proberen te helpen in moeilijkheden maar ook in het dagelijks leven.
Een andere geest dan de eerste.
De eerste beoefent een andere sport. Als iemand een koppeling verbrandt, zeg ik niet dat ze hem de middelvinger geven, maar ze stoppen zeker niet. Laten we zeggen dat er in de eerste 20-30 plaatsen pure competitiegeest heerst, ik noem het de MotoGP! Dit jaar zagen we dat na 10 etappes de eerste 5 in één minuut waren: ik weet niet hoeveel tientallen uren special, maar ze waren er nog steeds aan het vechten op de rand van seconden. Wij daarentegen zijn meer amateurs, avonturiers, die naar mijn mening de geest van de Dakar behouden. Wat Thierry Sabine voor ogen had, vind ik leuk om te vertellen. Daarom wil ik trouw blijven aan zowel mijn communicatielijn als mijn manier van leven en interpreteren van deze race. Ik kijk naar het klassement in een Italiaanse of Europese rally, maar ik deel de Dakar liever met een nieuwe vriend die ik op straat heb ontmoet en die ik misschien heb tegengehouden om te helpen.
Als je terug zou kunnen gaan, dan zou je die originele Dakar, Afrika, willen ervaren.
Zeker! Ik zal niet ontkennen dat de Africa Eco Race een race is die ik graag zou willen doen. Buiten Afrika, wat ik leuk vind vanwege wat ik heb kunnen ervaren, lijkt het mij dat het deze reisdynamiek veel behoudt. Zoals mijn grote leraar Toni Merendino zou zeggen: “Je ziet eruit als de stront die in de pijpen rondgaat!” In die zin dat we vaak terugkeren naar hetzelfde bivak na 700 km te hebben afgelegd, waarvan misschien 3-400 voor overstappen, en soms vraag je je af waarom. Vanuit het oogpunt van racen is het perfect, in die zin dat er competitie is, competitie, maar vanuit het oogpunt van avontuur en de oorspronkelijke geest ontbreekt er zeker iets. De Africa Eco Race daarentegen heeft naar mijn mening nog steeds iets van deze ontdekkingsgeest behouden: je loopt niet alleen voor de tijd, maar om te verkennen. Daar is het klassement, Svitko en Gerini, toen speelden ze dit jaar slecht, maar je begrijpt dat dat misschien ook een reis is, een ervaring die je iets extra’s kan opleveren.
Een kortlopend project?
Dit jaar [2023] het zal in maart volgend jaar zijn [2024] in plaats daarvan zal hij in januari terugkeren, samen met de Dakar. Dus 2023 is misschien wel het jaar om het te doen! Ik ben er al over aan het nadenken.
Je houdt van de “oude geest” van de Dakar, maar met moderne technologie om het te vertellen. Hoe is dit idee ontstaan?
Ik heb ook 11 jaar lang enduro op wereldniveau gedaan. In 2015 reed ik de eerste race van de Assoluti d’Italia in Lignano Sabbiadoro: op zaterdag eindigde ik als 3e, op zondag regende het en ik zei genoeg. Ik laadde de motor vol, verkocht alles en stopte met racen. Ik heb de motor nooit meer aangeraakt: niet helemaal, in die zin dat ik toch wel wat heb gereisd, maar ik oefende geen competitiegeest meer uit. In 2019 had ik een ervaring die mijn leven zeker heeft veranderd: ik verliet Turijn en kwam op de fiets aan op de Noordkaap. Het heette Noordkaap 4000, een niet-ondersteund evenement, dus met je koffers en je fiets, en dus moest je naar de Noordkaap, met gemiddeld 280km per dag. En ik kwam daar zonder training! Toen ik eenmaal terug was van die rauwe maar ongelooflijke gebeurtenis, die ertoe leidt dat je verder gaat dan wat je dacht dat grenzen waren, vroeg ik mezelf af “En wat moet ik nu doen?” Daar kwam het idee van de Dakar vandaan.
Een gebeurtenis echter niet alleen ervaren, maar ook verteld.
Ik ben geen renner meer, ik beschouw mezelf ook niet als een renner en ik kijk niet naar het klassement, dus waarom zou ik het niet doen door mijn werk, aangezien ik een communicatiebureau heb, te combineren met de koers. Deze reis proberen te vertellen in een soort reisdagboek. Van daaruit ben ik het gaan creëren, ook om taboes te doorbreken. Ik wilde de antwoorden die ik zocht op vragen en twijfels die ik had, onthullen, misschien zelfs door te graven, te vragen, te betalen. Ik denk dat dit het echte succes was: ik ging om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen, die ook die van duizenden mensen was.
Wat zijn de vragen die ze je het vaakst stellen?
De meest populaire vraag is natuurlijk hoeveel het kost. Ik moet zeggen dat de volgers, of in ieder geval de kijker, vaak een inspiratiebron zijn voor het maken van video’s. Nu heb ik achter me een team dat werkt voor Rally POV, met z’n allen gaan we kijken om dan achtergrond te laten zien misschien triviaal voor mij, aangezien ik binnen zit, maar dat voor de thuisblijvers zijn er toch Hamlet twijfels. Zelfs degenen die mij volgen, helpen me veel om het verhaal te creëren. Daarom zeg ik dat het eerste doel is om de Dakar te halen: ik heb zin om alle mensen die mij steunen mee te nemen. Het is een vreemd gevoel, want in theorie ben ik alleen in de woestijn, maar in de praktijk voel ik me niet alleen: het is iets moois en romantisch.
Dakar, de uitdaging van 2023: hier is de nieuwe route
Weer racen in Saoedi-Arabië: bevalt het parcours je?
Op scenografisch niveau, wat ze ook zeggen, het is geweldig. De gebieden die je doorkruist zijn ongelooflijk en de verscheidenheid aan etappes is onuitsprekelijk: je gaat van stenige paden naar duinen naar open woestijn binnen 100 km. Een soort die bijvoorbeeld in Senegal, Mauritanië, Algerije, Tunesië niet bestaat. Misschien is er Marokko, maar we hebben het over een veel mooier en groter “Marokko”. Qua routes overtuigt het me enorm! Maar wat ik mis is de reis: ik weet het niet, ik zou graag willen beginnen bij de piramides van Egypte en in Dubai aankomen, dan zou ik me een Dakar 3.0 voelen. Maar naar mijn mening, toen ze in Zuid-Amerika aan het racen waren, was dit ding daar, ze waren echt aan het verkennen. Hier, gebonden aan één staat, ontbreekt de ‘romantische en avontuurlijke’ kant. Maar wat je als coureur meemaakt is nog steeds ongelooflijk.
Wat zou er volgens jou veranderd kunnen worden aan deze ‘ontbrekende kant’?
Dit jaar zullen we echter een lange weg afleggen: we beginnen bij de Rode Zee, we bereiken de noordgrens en maken dan een lange diagonaal richting Dammam. Ze hebben de routes nog niet aangekondigd, maar ik verwacht 9-10.000 km, dus een hele reis. Het moet gezegd dat het uiteindelijk een kwestie van contracten is: de Dakar is bovenal een bedrijf en moet rondkomen. Mijn hoop is dat we de komende jaren in Saoedi-Arabië blijven, maar misschien zelfs een paar stops daarbuiten verlengen. Er is Abu Dhabi, met een prachtige woestijn, of Dubai, dat zeker een…