Op zaterdagavond, na zijn verpletterende overwinning in race 1, liep Alvaro Bautista op de catwalk voor twintig jaar Pirelli-monoband samen met andere superbike-grootheden uit het verleden. De Spanjaard deelde het toneel onder meer met Troy Bayliss, Max Biaggi en Troy Corser, toppers die achtereenvolgens races en wereldkampioenschappen konden winnen. Misschien zou een aantal hiervan nodig zijn om hem ongerust te maken, want de piloten van vandaag worden genadeloos verscheurd. Race 2 was de exacte kopie van de uitdaging van de dag ervoor: een close fight, maar alleen tegen de klok. Toprak Razgatlioglu was dit keer erg agressief bij de start, maar anderhalve ronde was genoeg voor de Ducati-rijder om de zaken recht te zetten. Toen de baan vrij was, rende de Ducati #1 weg, al snel onzichtbaar voor alle anderen. Zelfs voor de tweejarige wereldkampioen Yamaha. Toen keerde Bautista terug naar de Ducati en sindsdien is er geen meer.
Stel je voor dat….
Er wordt veel gepraat over technische reglementen, over het vedergewicht van Bautista, maar het buitensporige vermogen is zo groot dat elk argument dat wordt gebruikt om de kristallijne klasse van deze coureur die al zoveel jaren onterecht wordt onderschat, te verkleinen, de mond doet draaien. De Ducati die de Japanners overweldigt, zou zonder Alvarito overgeleverd zijn aan de golven. Michael Rinaldi, op zijn thuiscircuit, verpestte de balans door zichzelf weg te gooien in bocht 1 terwijl hij hard aan het spelen was tegen Toprak Razgatlioglu. De onafhankelijke Axel Bassani, die ondanks dat hij door Motocorsa wordt geleid de identieke Panigale V4 R van Bautista heeft, eindigde op het podium maar betaalde maar liefst 18 seconden, dat is bijna één per ronde. Aan de andere kant, stel je voor dat Ducati volgend jaar, samen met de bevestigde Spanjaard, een andere voormalige MotoGP-rijder Johann Zarco zou toevoegen of, een nog suggestievere oplossing, de terugkerende Andrea Iannone. Je moet niet alleen weten hoe je motorfietsen moet bouwen, maar ze ook aan de juiste paarden toevertrouwen. Bautista was Dall’Igna’s passie ten tijde van het 125GP Wereldkampioenschap, lang geleden in 2006, nu nog meer.
Danilo Petrucci knarsetandt
Alvaro Bautista stond zichzelf als winnaar nog een laatste ronde toe en zwaaide het publiek gedag bij de laatste pas voor de volle tribunes van de Cart. Nu zijn er 46 overwinningen in 148 races, 14 dit seizoen in 15 uitdagingen, zelfs beter dan de gouden serie begin 2019. Ducati viert zijn 37e overwinning in Misano, temidden van ovaties van het publiek. Ze zeggen dat de heerschappij van een vermoeide rijder, in werkelijkheid winning streaks het wondermiddel zijn voor elke sport, inclusief Superbike. Terwijl Alvarito vliegt, worstelen de anderen. Van Bassani hebben we gezegd, het thuispodium is een mooie inwijding voor de arrembante uit Veneto. Danilo Petrucci moest in plaats daarvan een vreselijk weekend rechtzetten door zijn tanden op elkaar te knarsen. Minder dan een uur voor de start was hij in het medisch centrum, met pijnlijke kneuzingen op zijn rechterheup en dij die doen denken aan zijn botsing in de Sprint met Iker Lecuona. Hoe hij als zevende startte en finishte, kan alleen de patroonheilige van de renners weten…
Volgende halte: Donington
Het Wereldkampioenschap Superbike neemt nu bijna een maand vrij, om plaats te maken voor de MotoGP die komend weekend de Mugello-heuvels in vuur en vlam zal zetten. De zesde ronde van de afgeleiden van de serie wordt gehouden in Donington Park, aanstaande 1-2 juli. Het is de eerste etappe van een zomerse drieluik die ook de langverwachte ronde van Imola (15-16 juli) en de Tsjechische ronde die in Most zal plaatsvinden (29-30 juli) omvat.