Το Misano φιλοξενεί τον πέμπτο γύρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και είναι μια από τις πιο ιστορικές πίστες Superbike: μόνο το Phillip Island και το Assen έχουν φιλοξενήσει περισσότερους αγώνες. Αυτό το Σαββατοκύριακο θα είναι ιδιαίτερα υποβλητικό ειδικά για την Pirelli που γιορτάζει εδώ είκοσι χρόνια μονοελαστικού. Σήμερα φαίνεται απολύτως φυσιολογικό για όλους να αγωνίζονται επί ίσοις όροις, αλλά το 2004 ήταν μια πραγματική επανάσταση.
Στην αρχή ήταν (σχεδόν) όλοι κατά
Ακριβώς όπως οι ταραχές της εποχής, αντιμετώπισε σχεδόν όλους. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί: με τον ανταγωνισμό, κάποιοι Κατασκευαστές και κάποιες προνομιούχες ομάδες είχαν χρυσά συμβόλαια με τις διάφορες μάρκες, όποιος δεν ήταν στην Ολυμπιονίκη των εκλεκτών… τα κατάφερε, παίρνοντας ένα-δύο ακόμη και τρία δευτερόλεπτα ανά γύρο. Με το μονό ελαστικό η Michelin (που τα τελευταία χρόνια είχε υπαγορεύσει το νόμο) και η Dunlop έμειναν εκτός παιχνιδιού, και δεν το πήραν καλά. Για να χωνέψει αυτή την καινοτομία που ήταν αντίθετη με τα συμφέροντα σχεδόν όλων, χρειάστηκε η πολιτική και διαχειριστική ικανότητα των αδελφών Φλαμίνι.
Το λαμπρό όραμα των Paolo και Maurizio Flammini
Πολύ νωρίτερα από την εποχή τους, είχαν καταλάβει ότι ο πόλεμος των ειδικών ελαστικών ήταν άχρηστος: έκανε κάποιον πλούσιο, αλλά εκείνοι που χρόνο με τον χρόνο αναγκάζονται να αντεπεξέλθουν στο “λάθος” του ελαστικού, χάνουν. Τελικά το σόου χάθηκε, αυτό είναι το υπέρτατο ενδιαφέρον ενός πρωταθλήματος που μέσα σε λίγα χρόνια είχε γίνει παγκόσμια αθλητική πραγματικότητα και από κάποιες απόψεις και εθιμικό φαινόμενο. Το 2003 ήταν μια χρονιά άγριων αντιπαραθέσεων, αλλά οι Flamminis κράτησαν σταθερά, παρά τις εντάσεις. «Δεν θα αγωνιστούμε ποτέ ξανά στο Superbike» είπαν ομόφωνα οι κατασκευαστές, εκτός από τη Ducati. Μετά από μερικά χρόνια επέστρεψαν όλοι.
Το μονό ελαστικό Superbike έθεσε τα πρότυπα
Η ιδέα ήταν τόσο λαμπρή που η Superbike έθεσε τα πρότυπα, φέρνοντας μαζί της τη Formula 1 και το MotoGP όλα αυτά τα χρόνια. Τέρμα οι πόλεμοι ελαστικών, αντίθετα σε όλα τα πρωταθλήματα ο μοναδικός προμηθευτής έχει γίνει πρωταρχικός σύμμαχος του αθλήματος. Σε αυτά τα είκοσι χρόνια, η Pirelli όχι μόνο έκανε τις Superbikes να ταξιδεύουν ολοένα και πιο γρήγορα, αλλά έπαιξε επίσης θεμελιώδη ρόλο στην ανάπτυξη ενός πρωταθλήματος που, από ορισμένες απόψεις, πλησιάζει ολοένα και περισσότερο τον καθημερινό μοτοσυκλετιστή, τουλάχιστον εκείνους που είναι πιο σπορ. φύση. Εδώ και πολλά χρόνια, οι λύσεις που δοκιμάστηκαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike προσφέρονται επίσης στο κοινό για αθλητική δραστηριότητα στην πίστα. Πριν από είκοσι χρόνια θα ήταν αδιανόητο να οδηγείτε το ποδήλατό σας με τα ίδια ελαστικά με τους Troy Bayliss και Colin Edwards. Τώρα μπορείς!
Όταν ξεκίνησαν όλα
Η Pirelli είχε ήδη φτάσει στο Superbike πολύ καιρό πριν γίνει μονοπώλιο. Η αρχή της ενασχόλησης του μιλανέζικου κολοσσού στους αγώνες μοτοσυκλέτας χρονολογείται από το 1983, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των τότε 500GP. Πιλότος ήταν ο Enrico Fugardi, με το Suzuki RG500 της ιταλικής ομάδας. Την επόμενη χρονιά η Pirelli άρχισε να ενδιαφέρεται για τα παράγωγα της σειράς, φτιάχνοντας αρκετές ομάδες της τότε F1 και TT1. Οι δοκιμαστές της εποχής ήταν προσωπικότητες όπως ο Walter Villa, ο Vinicio Bogani και ο Silvano Ricchetti. Το 1986, μετά από μια σύντομη στάση λόγω της δέσμευσής του στη F1, η Pirelli επέστρεψε στη μάχη σε όλα τα μέτωπα. Το 500 επικεντρώθηκε στους Chili, Mamola, De Radigues, Broccoli, Roche και Garriga, ενώ στα παράγωγα της σειράς το σημείο αναφοράς για την ανάπτυξη παρέμεινε ο θρυλικός Walter Villa, ο οποίος χρόνια νωρίτερα είχε κερδίσει τέσσερα παγκόσμια πρωταθλήματα στο μεσαίο κινητήρα GP.
Το 1988 η Pirelli ετοίμασε την προσγείωση στο Superbike κάνοντας «προπόνηση» στο πρωτάθλημα της Ιβηρικής. Η προσέγγιση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του ’89 ήταν συγκλονιστική: ο Fred Merkel και η Honda Rumi κέρδισαν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την πρώτη προσπάθεια. Διευθυντής των εργασιών της Pirelli ήταν ο μηχανικός Giorgio Barbier, ο οποίος αργότερα έγινε διευθυντής της Racing Moto, καθοδηγώντας τη μετάβαση στο μονό ελαστικό από την αρχή. Εξακολουθεί να ηγείται των επιχειρήσεων ανάπτυξης και διαχείρισης στο κύκλωμα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν τον Παγκόσμιο τίτλο, ο Ιταλός ειδικός ελαστικών έσπασε και στην ευρωπαϊκή κατηγορία, ανεβάζοντας περαιτέρω τον πήχη χάρη στη δουλειά ενός εξαιρετικού δοκιμαστή: τον Davide Tardozzi που κέρδισε τον τίτλο το ’91, επαναλαμβάνοντας την επιτυχία του Αμερικανού Ο Richard Arnaiz της προηγούμενης χρονιάς. Η Pirelli κέρδισε ξανά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Superbike το ’96 με τον Ρωμαίο αναβάτη Mario Innamorati. Το 1993 η Pirelli εισήλθε στην κατηγορία των Supersport με μεγάλη απόφαση, επιλεγμένη ως δοκιμαστικό κρεβάτι για νέες επαναστατικές τεχνολογίες. Συγκεκριμένα, η ακτινωτή κατασκευή με ζώνη μηδενικής ποιότητας χάλυβα που κυριάρχησε στα μεσαία μεγέθη κινητήρων για πέντε χρόνια με αναβάτες όπως οι Paquay, Briguet και τέλος οι Fabrizio Pirovano και Paolo Casoli. Με τη νίκη στο Supersport, η Pirelli έβαλε τις βάσεις για την επιστροφή στη Superbike το 2001 με τους Steve Martin (Ducati DFX), Broc Parkes (Ducati NCR) αλλά και τους Antonello, Borja, Borciani και Saiger.
Το ορόσημο
Βρισκόμαστε στο 2004, την πρώτη χρονιά μονοελαστικών. Μια τρελή ευθύνη, γιατί υπήρχε ένα «σύστημα» που έπρεπε να δημιουργηθεί από την αρχή: να παρέχει σε όλους όχι μόνο πανομοιότυπες λύσεις, αλλά και ελαστικά με την ίδια σύνθεση και κατασκευή που όλα λειτουργούσαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μοιάζει τετριμμένο, αλλά εξακολουθεί να είναι σήμερα ο κύριος σχεδιαστικός στόχος (και για κάποιους ακόμη και ο εφιάλτης…) των ειδικών μεμονωμένων ελαστικών.
Χρειάστηκαν χρόνια για να ωριμάσει η έννοια της «προσφοράς» στο επίπεδο αριστείας που αναγνωρίζουμε σήμερα. Η τελευταία δεκαετία ήταν μια διαδοχή θριάμβων και απαράμιλλων τεχνικών επιτευγμάτων. Η Pirelli καθοδήγησε και επέβαλε τη μετάβαση στο μέγεθος των 17 ιντσών, δηλαδή πανομοιότυπο με τις μοτοσυκλέτες δρόμου, αρχειοθετώντας το 16,5 που πάντα θεωρούνταν το κατ’ εξοχήν «αγωνιστικό μέγεθος». Σε πιο πρόσφατους χρόνους (2018) έφτασε το «rib», δηλαδή το μέγεθος 200/65 που επέτρεψε στην Pirelli να ανεβάσει σταδιακά τον πήχη απόδοσης. Τόσο πολύ ώστε να ωθήσει την ανάπτυξη προς ολοένα πιο ήπιες και πιο ανταγωνιστικές λύσεις, δηλαδή το SC0, το SCX και, τέλος, το SCQ.
Ένας νέος τύπος SCQ θα κάνει το ντεμπούτο του σε αυτόν τον γύρο Misano, εκείνο που κάποτε ήταν το σούπερ ελαστικό “όλα ή τίποτα”, δηλαδή για τους κατατακτικούς ιπτάμενους γύρους. Τώρα έχει σχεδιαστεί για να καλύπτει τους δέκα γύρους του Superpole Race, με ιλιγγιώδη ρυθμό. Η Pirelli θα παραμείνει αποκλειστικός προμηθευτής της Superbike μέχρι (τουλάχιστον) το 2026. Το κυνήγι για ρεκόρ συνεχίζεται. Χαρούμενα γενέθλια!
Adrian Newey «How I Designed My Dream» η βιογραφία του μάγου F1 με τις περισσότερες πωλήσεις της Amazon