Słowa mogą zranić bardziej niż upadki. Riccardo Russo zawsze był uważany za doskonałego kierowcę, ale powstały trudne do opanowania uprzedzenia. W rzeczywistości Riccardo Russo nigdy nie zrobił niczego złego: na pamięć nie pamiętają żadnego szczególnego wykroczenia ani rażących scen.
W tym roku zajął trzecie miejsce w National Trophy z trzema miejscami na podium, za Gabriele Giannini i Simone Saltarelli. Do samego końca walczy o tytuł, ale obecnie wciąż szuka roweru na 2023 rok.
Cofnijmy się o krok. Riccardo Russo urodził się trzydzieści lat temu w Maddaloni w prowincji Caserta.
“Jako dziecko grałem w piłkę nożną – mówi Riccardo Russo – Zbliżyłem się do motocykli, gdy miałem dziesięć i jedenaście lat na torze minimoto Casaluce. Uczestniczyłem w europejskich i włoskich turniejach, a następnie przeszedłem do 125SP i zająłem trzecie miejsce. Ścigałem się również w 125GP, ale bardziej pasowałem do czterech uderzeń i wylądowałem na Stock 600. Najpierw ścigałem się z zespołem Trasimeno, a następnie w 2012 roku dołączyłem do Talenti Azzurri, aby ścigać się z zespołem Włoch”.
Czy byłeś w pełnej wyrzutni?
„Byłem wicemistrzem Europy Stock 600 z Puccetti, a następnie wyróżniałem się w Mistrzostwach Świata Supersportu, aw tamtych latach poziom był bardzo wysoki z Kenanem Sofouglu i Samem Lowesem. W ciągu trzech lat spędzonych w WSSP poszło mi dobrze. W 2014 roku brałem również udział w niektórych wyścigach Mistrzostw Świata Moto2. Potem ścigałem się w Stock 1000 z Team Pata, ale potem doznałem kontuzji i musiałem zostać przez rok na rehabilitacji. Świetnie się zregenerowałem i wystartowałem w Mistrzostwach Świata i tam przyszło złe”.
Czy był to krótki krok od snu do koszmaru?
„Powiedzmy, że to nie był pozytywny debiut. Szczerze mówiąc, w World Superbike byłem kompletnie wypalony, ponieważ nigdy nie miałem rowerów wyczynowych. Jak to jednak bywa w takich przypadkach, łatwiej jest winić kierowcę, niż przyznać, że nie masz na to środków i dlatego rozeszła się wieść, że byłem kierowcą nie do opanowania. Na padoku źle o mnie mówili i wszyscy zaczęli się do mnie uprzedzać. W takich warunkach trudno jest iść dalej i mieć okazję zaprzeczyć plotkom i znaleźć drużynę. Między innymi jestem też z południa i to nie pomaga ”.
Czy jest to bardziej skomplikowane dla dzieci z południa?
“To jest bardzo trudne! Jestem z Caserty i tu nie ma kultury motoryzacji, jest tylko piłka nożna, więc bardzo trudno znaleźć sponsorów, a w każdym razie chętnych do pomocy w rozwoju”.
Czy wtedy wystartowałeś z CIV?
„W 2019 roku startowałem w CIV SBK z Ducati Motocorsa i dałem Michele Pirro ciężkie chwile, potem ścigałem się Nuova M2 z Aprilią, ale potem miałem wypadek. W każdym razie problemem jest zawsze budżet… którego nie ma! Trenuję, zawsze daję z siebie wszystko, ale jak nie ma „pieniędzy” to nie można jechać dalej!”.
Czy zaryzykowałeś odejście?
„Tak, zaryzykowałem i nadal ryzykuję, ponieważ spaliłem dużo pieniędzy na motocykl, moją największą pasję. Ludzie nie zdają sobie z tego sprawy! Pieniądze sponsorów nigdy nie wystarczają na pokrycie sezonu i dlatego rodzice zawsze muszą naklejać na to łatkę, ale teraz mój ojciec zaciągnął hamulec ręczny, jak mówią tutaj ”.
Są rodziny, które zostały zrujnowane przez silniki.
„Dokładnie, ale to wszystko halucynacje i chcemy tego uniknąć! My też musimy żyć, nie możemy marnować całego dobytku na zawody. Nie chciałbym chodzić do pracy w pełnym wymiarze godzin na rodzinnym torze gokartowym, chciałbym ścigać się bez afiszowania. Mam szczerą nadzieję, że ktoś da mi szansę, bo wciąż mam dużo ochoty do rywalizacji i mogę dobrze ”.
Co masz teraz na myśli?
„Zastanawiam się, co zrobiłem źle. Są zawodnicy, którzy uzyskali niższe wyniki, ale zyskali, podczas gdy ja straciłem tylko przez dwadzieścia lat ścigania, nigdy nie dostałem ani centa! Co zrobiłem źle? W dzisiejszych czasach proszą o pieniądze we wszystkich klasach, nawet w MotoE i ta sytuacja jest nie do utrzymania, to niesprawiedliwe, to nie sport”.
Foto Salvatore Annarumma