Trudno, nie sposób powstrzymać łez. W 2023 roku przypada dziesiąta rocznica Andrei Antonelliego, a jego ojciec Arnaldo otwiera swoje serce. Andrea stracił życie 21 lipca 2013 roku w ósmej rundzie Mistrzostw Świata Supersport w Moskwie. Był wielkim talentem i kochanym przez wszystkich kierowcą.
“Był wyjątkową osobą, nie ma go od dziesięciu lat – mówi Arnaldo Antonelli wyłącznie do Corsedimoto – W momencie, gdy uznano jego cechy, odszedł od nas. Po czternastu latach ścigania się i poświęcania się z mini motocykli na rzecz WSSP, w końcu znalazł się we właściwym zespole, we właściwym czasie, aby wyłonić się i spełnić swoje marzenia”.
Jaki związek był między wami?
“Miałem z nim szczególny związek, ponieważ oprócz tego, że byłem jego ojcem, byłem także jego trenerem sportowym. Psychicznie i fizycznie byłam skupiona na nim. Udało mi się przekazać mu przyjemność treningu. Kilka zimowych dni spędziliśmy samotnie na motocyklu motarda w Latinie, w Civitavecchia. Doskonale wiedział, że trening dobrze mu zrobi na wiosnę, kiedy wsiądzie na inne motocykle. Uprawiał też pływanie, kolarstwo górskie iw każdych warunkach. Był wybitnym sportowcem”.
Co czułeś, gdy byłeś na torze?
„To było dla mnie bardzo trudne. Z boku był strach, strach, który towarzyszył mi od zawsze. Pojawiła się myśl, co może się stać, ale musiałam odpędzić ten strach przed nim. Musiałem sprawić, by zrozumiał, że może poprawić pewne rzeczy. Nie zawsze nagradzałem go wynikami, które miały go pobudzić. Byłem wystarczająco twardy i jak o tym pomyślę to jest mi źle. Byłem trenerem, trenerem mentalnym i nie byłem tatą, który zawsze mówi „wszystko jest w porządku”:
Czy Andrea Antonelli oprócz bycia pilotem pracował?
“Andrea był jedynym pracującym kierowcą. Był geodetą w biurze, ponieważ dałem mu do zrozumienia, że dopóki nie zapłacą, nie można go uważać za zawodowego kierowcę. Z Assen wróciliśmy w niedzielę wieczorem i w poniedziałek był w biurze, bo chciałem, żeby zrozumiał, że nawet gdyby nie dał rady jako kierowca to nie byłaby to porażka, ale życie potoczyłoby się dalej . Dałem sobie 10 lat, aby zobaczyć go jako mistrza świata. Byłem realistą i porównując go z innymi na padoku, widziałem go z cechami”.
Był uważany za modelowego kierowcę ze względu na podejście do wyścigów.
„Miałem obsesję na punkcie rozgrzewki przed wyścigiem i rozgrzewki, a on robił wszystko, a Biaggi obserwował go z kampera i innych jeźdźców, którzy nie rozumieli, co robi. Był bardzo skrupulatny i dla mnie to była przyjemność. Był kochany przez bliskich mu ludzi, oddawał się swojej pasji. Wyjechaliśmy z kamperem, a on chciał jako pierwszy przybyć na padok, który był jego królestwem. Przez 10 lat w tym kamperze była z nim moja mama i młodszy brat. Ostatnio bardzo dobrze dogadywał się ze Stefano Morrim. Poniosłem pewne wydatki, aby zabrać go na wyścigi, ale kiedy zobaczyłem, jak radzi sobie ze Stefano, powiedziałem, że to najlepsze pieniądze, jakie mogłem wydać, aby zapewnić mu przyszłość. Następnie Andrea chciał, aby Morri był u jego boku, nawet gdy poszedł do GoEleven. Ale dobrze dogadywał się ze wszystkimi, z Denisem Sacchettim… ze wszystkimi”.
Andrea Antonelli zginął w szczególnych warunkach, na torze w zaporowych warunkach. Czy były jakieś kroki prawne?
“Nie składałem żadnych pozwów, bo został ekspertem od deszczu, uznano go za najlepszego w tych warunkach. Jego symbolem był rekin. Podekscytował się w deszczu i to go wkurzyło. Ten dzień nie zaczął się dobrze. Pełen pewności siebie wjechał na przeciwną stronę i wyprzedził wszystkich kolarzy. Motocykl zjechał na przeciwną stronę toru, a on był metr od bezpieczeństwa. Poszedł po rower, nie rzucił się z toru. Mówiąc o mentalności, pragnieniu, które miał. Przeszedł przez tor po rower, w ogóle nie myślał “teraz skończyłem wyścig, rzucam się na trawę”. Chciał wziąć motocykl i kontynuować wyścig i to go zabiło”.
Miał niezwykłą ochotę się ujawnić.
“Miał ducha rywalizacji, niesamowite pragnienie. Jeśli w Latinie widział Valentino na motardzie, na którym zawsze trenował, chciał być przed nim, jeśli widział Dovizioso na motocrossie, chciał być przed nim. To nie miało granic. Był świadomy swojego potencjału. Miał taką pewność siebie, że patrzył na swoich idoli i chciał do nich dołączyć. Nie bał się. Chciał być z przodu nawet podczas treningu kartingowego. On też zawsze chciał najlepszych środków, dążył do posiadania najlepszego roweru”.
Organizacja non-profit została otwarta na jego cześć. Jakie są Twoje działania?
„Jego przyjaciele dołączyli do tej organizacji non-profit, ale nie chcę angażować ludzi i kreować wizerunku. Byłabym kiepska w organizowaniu rzeczy, by pamiętać o Andrei. Teraz używamy 5 na tysiąc przyjaciół, aby pomóc dzieciom w potrzebie. Na Boże Narodzenie i Wielkanoc obdarowujemy dzieci, które mają problemy finansowe. Na przykład zapłaciłem za wycieczkę dla potrzebujących dzieci, które inaczej nie mogłyby pojechać i takie tam. Nie mogę czuć się źle, mówiąc ludziom, kim była Andrea”..
Skończył Ci się motocykl?
“Nie wróciłem na tor wyścigowy od 10 lat, ale podszedłem do tego jako trener mentalny. Zdobyłem tytuł, robię to w innych sportach, a teraz angażuje mnie mój przyjaciel i śledzę Superbike, jestem zdalnym trenerem mentalnym przyjaciela Andrei. W przyszłym roku powinienem przejść na emeryturę jako nauczyciel i mógłbym pomóc komuś z tamtego świata, być blisko niektórych jeźdźców za darmo, aby przeżyć to, czego doświadczyłem na rowerach z Andreą. Przyszłam na świat z Andreą i na nim się skończyło. Zacząłem grać w tenisa i wiosłować z Lucą, moim drugim synem. Kiedy będę miał więcej czasu, chciałbym znów zobaczyć ludzi, których spotkałem”.
Bardzo trudno żyć z silnym bólem talentu.
„To cienka granica, na której wybierasz między popadnięciem w depresję a walką o bliską osobę. Chwiałem się, a razem ze mną cała rodzina. Zdecydowaliśmy się walczyć i gdyby pojawił się nowy Andrea, mógłbym mu pomóc, aby przeżył te same emocje z podróży, z toru, ponieważ motocykl we mnie wstąpił. Muszę co niedzielę chodzić do Andrei na cmentarz, podczas gdy jego brat nie może tam przychodzić, bo dla niego to wciąż żyje w jego umyśle. Idę do niego, rozmawiam z nim, patrzę na zdjęcie, które mogę kontynuować. Mieszkałem z Andreą 14 lat szczęścia kamperem po Europie. Nadal mam tego kampera a także jego nowo kupiony samochód, w którym był tak zakochany. To był i będzie mój samochód tak długo, jak będzie działał, ponieważ sprawia, że czuję się dobrze„.
Na zdjęciu Andrea, jego brat Luca i Marco Simoncelli. Kiedy to wziąłeś?
“Pojechaliśmy do Mantui, aby ścigać się dla chłopca motocrossowego, który został ranny. Simoncelli był idolem Andrei. Startowali w wyścigu blisko siebie. Wszystkie 2 w ten weekend sąsiedzi. Andrei, która nie mogła się doczekać spotkania z nim i chciała mu pokazać, jaki jest dobry”.
Czy są jakieś inne migawki, które zostały z tobą?
“Jest ich tak wielu… Jednym z jego pierwszych mechaników był ojciec Alessio Perilli, jeźdźca, który zginął w Assen. Właśnie na tym torze został nagrodzony i przyniósł kwiaty do rogu, gdzie zginął syn jego mechanika. Ojciec Alessio był bardzo przywiązany do Andrei i starałem się to zrozumieć. Historia sprawiła, że jesteśmy sobie równi. Zawsze będę pamiętał obraz tego bukietu kwiatów, tak jak nie zapomnę wypadku w Brnie, w którym Andrea zemdlała na torze. Potem wyzdrowiał i brał udział w następnym wyścigu, ale było tak, jakby przeżył scenę w oczekiwaniu, która następnie pojawiła się ponownie w Moskwie. Wszystko skończyło się tego dnia”.
