Woorden kunnen meer pijn doen dan vallen. Riccardo Russo is altijd beschouwd als een uitstekende coureur, maar er zijn onhandelbare, hardnekkige vooroordelen ontstaan. In werkelijkheid heeft Riccardo Russo nooit iets verkeerds gedaan: uit het hoofd herinneren ze zich geen bepaald wangedrag of flagrante scènes.
Dit jaar eindigde hij als derde in de National Trophy met drie podia op zijn naam staan, achter Gabriele Giannini en Simone Saltarelli. Hij is tot het einde in de race geweest voor de titel, maar is momenteel nog op zoek naar een fiets voor 2023.
Laten we een stap terug doen. Riccardo Russo werd dertig jaar geleden geboren in Maddaloni, in de provincie Caserta.
“Als kind speelde ik voetbal – zegt Riccardo Russo – Ik benaderde motorrijden toen ik tien en elf was op het Casaluce minimoto-circuit. Ik nam deel aan de Europese en de Italiaanse, daarna ging ik door naar de 125SP en eindigde als derde. Ik reed ook in de 125GP, maar ik was meer geschikt voor de viertaktmotoren en ik landde op de Stock 600. Eerst racete ik met Team Trasimeno en in 2012 sloot ik me aan bij de Talenti Azzurri om te racen met Team Italië “.
Was je in volle lanceerplatform?
“Ik was European Stock 600 Vice-Champion met Puccetti, daarna viel ik ook op in het Supersport Wereldkampioenschap en in die jaren was het niveau erg hoog met Kenan Sofouglu en Sam Lowes. In de drie jaar bij de WSSP heb ik het goed gedaan. In 2014 heb ik ook deelgenomen aan enkele races van het Moto2 Wereldkampioenschap. Daarna racete ik in Stock 1000 met Team Pata, maar toen raakte ik gewond en moest ik een jaar buiten blijven om te revalideren. Ik herstelde op een geweldige manier en ik deed mee aan het Wereldkampioenschap en daar kwam het slechte”.
Was het een kleine stap van droom naar nachtmerrie?
“Laten we zeggen dat het geen positief debuut was. Eerlijk gezegd was ik in World Superbike volledig opgebrand omdat ik nog nooit competitieve fietsen heb gehad. Zoals in deze gevallen is het echter gemakkelijker om de chauffeur de schuld te geven dan te erkennen dat je er de middelen niet voor hebt en daarom is het gerucht verspreid dat ik een onhandelbare chauffeur was. In de paddock spraken ze slecht over me en iedereen begon vooroordelen tegen me te hebben. In dergelijke omstandigheden is het moeilijk om door te gaan en de mogelijkheid te hebben om de geruchten te ontkennen en het team te vinden. Ik ben onder andere ook zuiders en dat helpt niet”.
Is het ingewikkelder voor zuidelijke kinderen?
“Het is heel moeilijk! Ik kom uit Caserta en hier is geen autocultuur, er is alleen voetbal, dus het is erg moeilijk om sponsors te vinden en in ieder geval wie bereid is me vooruit te helpen”.
Bent u dan opnieuw gestart vanuit de CIV?
“In 2019 nam ik deel aan de CIV SBK met de Ducati Motocorsa en ik maakte het Michele Pirro moeilijk. Ik reed toen met Aprilia op de Nuova M2 maar toen kreeg ik een ongeluk. Het probleem is in ieder geval altijd het budget… dat is er niet! Ik train, ik doe altijd mijn best maar als er geen “geld” is en je dus niet verder kan!”.
Heb je het risico genomen te stoppen?
“Ja, ik heb het gewaagd en nog steeds omdat ik veel geld heb verbrand voor motorrijden, mijn grootste passie. Mensen beseffen het niet! Het sponsorgeld is nooit genoeg om het seizoen te dekken en daarom moeten ouders er altijd een pleister op plakken maar nu heeft mijn vader op de handrem getrokken, zoals ze hier zeggen”.
Er zijn families die geruïneerd zijn door de motoren.
“Precies, maar dit is allemaal hallucinant en dat willen we vermijden! We moeten ook leven, we kunnen niet al onze bezittingen verspillen aan wedstrijden. Ik zou niet fulltime op de kartbaan van het gezin willen werken, ik zou willen racen zonder te pronken. Ik hoop oprecht dat iemand mij de kans wil geven, want ik heb nog steeds veel zin om te concurreren en ik kan het goed”.
Waar denk je nu aan?
“Ik vraag me af wat ik verkeerd heb gedaan. Er zijn renners die lagere resultaten hebben behaald, maar die hebben gewonnen terwijl ik pas in twintig jaar racen heb verloren, ik heb nooit een cent gekregen! Wat heb ik verkeerd gedaan? Tegenwoordig vragen ze in alle klassen om geld, zelfs in MotoE en deze situatie is onhoudbaar, het is niet eerlijk, het is geen sport “.
Foto Salvatore Annarumma