Niccolò Canepa straalt. Op 35-jarige leeftijd won hij zijn tweede wereldtitel uithouding, na die van 2017. Met hem op de Yamaha Yart de Duitser Marvin Fritz en de Tsjech Karel Hanika (het raceverslag). Het kampioenschap was niet gemakkelijk, maar Niccolò bevestigde dat hij zowel een zeer goede professional als een bekwaam strateeg was. De Bol d’Or, de uitdaging die werd beslist terwijl er nog zes teams in de strijd waren, was een roman. Niccolò was magisch in de eerste stint op slicks in de regen en domineerde gedurende de nacht de leiding. Toen het klaar leek, zorgde een waterlek ervoor dat mensen het ergste vreesden. Er waren nog zeven uur te gaan tot de finish, de langste in de carrière van deze geweldige coureur die in het verleden ook Superstock 1000-kampioen, Ducati-tester en MotoGP- en Superbike-coureur was. Niccolò Canepa vertelt Corsedimoto over deze tweede overwinning op het Wereldkampioenschap.
De stint op slicks in de regen
Het begon niet goed bij de Bol d’Or. We waren ook op zoek naar pole vanwege de punten die het zou opleveren, maar in plaats daarvan kwalificeerden we ons als vierde: dat was zeker niet wat we wilden. Bij de start was de baan vochtig. In gesprek met de technici koos ik ervoor om met slicks te durven: het was een gok, maar ik had er zin in. Ik dacht dat het na een paar ronden wel zou opdrogen. Toen we de bandenwarmers op de grid afdeden en ik alle anderen met regenbanden zag, zei ik tegen mezelf: “Kan ik niet een beetje te optimistisch zijn geweest?”. De keuze wierp echter vruchten af. Na een tijdje moest iedereen weer naar binnen om de banden te wisselen, terwijl ik bleef pushen en een voorsprong wist te behalen.
De eerste 12 uur
De eerste helft hebben we hard gepusht, want we waren met ons vieren in dertig seconden. De race was heel close en we hebben echt alles gegeven. Toen de Honda FCC TSR zich terugtrok vanwege een technisch probleem en we alleen een plaatsing nodig hadden om de titel te winnen, dachten we dat dit genoeg was om het voor elkaar te krijgen. Ik hoopte kalm te kunnen blijven, maar nee, we hadden ook wat problemen (waterlek en oververhitting van de motor, lees hier). Het was een ongelooflijke golf van emoties. We hebben weerstand geboden, geleden en de titel gewonnen.
Vraag van het hoofd
Bij Endurance-races telt uiteraard het lichaam, maar vooral het hoofd. Als je daar vecht voor de wereldtitel, voel je de vermoeidheid bijna niet, zelfs niet als je ’s nachts racet. We denken alleen maar aan vooruitgang, ons best doen en proberen het resultaat te behalen. De mentale benadering is fundamenteel. Ik wilde deze titel met al mijn kracht, want na een paar jaar najagen moest hij de mijne zijn. De eerste wereldtitel was behaald tijdens zijn uithoudingsdebuut en het was fantastisch. Dit is mooi maar het smaakt anders omdat het een stuk zweteriger was. Na een paar jaar begin je de hoop bijna te verliezen, maar je mag nooit opgeven. Ik ging het kampioenschap met meer kalmte, minder angst en meer bewustzijn tegemoet dan in het begin, maar met een zeer sterke vastberadenheid.
Uithoudingsvermogen, mijn dimensie
In 2024 ga ik min of meer dezelfde dingen doen als dit jaar. Ik heb plezier in de Endurance, ik voel me er goed bij: dit is mijn kampioenschap. Bovendien ben ik een Yamaha Superbike-tester en -coach, dus ik kan niet om meer vragen. Woensdag al vertrek ik naar Aragon voor het WorldSBK en op 7 oktober ben ik in Imola voor de Nationale Trofee: ik heb ze allemaal gewonnen en het zou leuk zijn om de laatste twee ook te winnen.
Foto sociaal NickCanepa
