Enea Bastianini heeft zijn weg weten te vinden sinds zijn debuut in het Wereldkampioenschap, met drie podiumplaatsen in het eerste seizoen in Moto3 (2014), eerste overwinning in het tweede jaar (3e plaats), tweede in het seizoen 2016. In 2019 komt het debuut in de Moto2, het jaar daarop wordt hij wereldkampioen en krijgt hij toegang tot de MotoGP. In 2022 eindigde hij als derde in het klassement achter de grote namen Pecco Bagnaia en Fabio Quartararo, vanaf komend seizoen zal hij Ducati fabrieksrijder zijn met maar één doel: Topklasse kampioen worden.
Enea Bastianini en het werelddebuut
De overwinning in Losail op 6 maart was onthullend, toen er een waarschuwingslampje ging branden bij het topmanagement van Borgo Panigale, met de bedoeling Jorge Martin te promoveren tot het officiële team voor 2023. De successen in Austin en Le Mans verhelderden de ideeën en maakten een einde aan de stemming en dan weer de overwinning van Aragon die bevestigt dat de beslissing van het bedrijf de juiste was. Uiteindelijk kwam de overwinning in Valencia, met het inhalen van Aleix Espargarò en Aprilia. Tijdens de Red Bull-podcast ‘Experiment 36’ vertelt hij over zijn lange avontuur dat hem vanaf zijn debuut leidde tot het dragen van het fabrieksrood van Ducati.
Een carrière die begon als een spel of bij toverslag…”Toen ik drie was, nam mijn vader me mee naar een motorwerkplaats… Toen ik zeven was, begon ik met racen en ik begreep dat het een baan kon worden, ik kon het goed doen. De hoeksteen in 2013 in de Rookies Cup die me in de Moto3 lanceerde. In 2015 won ik mijn eerste race in Misano en besefte ik dat ik wereldkampioen kon worden“. Een klim die vele opofferingen en moeilijke momenten vergde, zoals laat uitgaan met vrienden. “Ik moest altijd heel voorzichtig zijn met mijn voeding, maar ik heb er geen spijt van. In 2017 dacht ik er voor het eerst aan om te stoppen met racen. Ik voelde me niet goed, ik kon niet snel zijn, op Mugello begon ik zelfs te huilen. Het was het ergste moment van mijn leven“.
MotoGP tranen, liefde en hobby’s
Van tranen van wanhoop tot tranen van vreugde, toen hij het WK 2020 won”,Wereldkampioen worden is altijd mijn ambitie geweest. Ondanks de tijd van Covid was het een geweldige ervaring, niemand kon komen, ik merkte dat ik feestvierde met alleen de teamleden, het was heel vreemd“, zegt Enea Bastianini. Dan de vreugde van de eerste overwinning in de koningsklasse: “De laatste keer dat ik huilde waar iemand bij was, was in Qatar, toen ik mijn eerste MotoGP-race won“. Het heeft hem nooit aan de genegenheid van vrienden en familie ontbroken, ook niet aan zijn onafscheidelijke vriendin Alice Ricci. “De belangrijkste mensen voor mijn groei zijn mijn vader en mijn moeder geweest, ze hebben me altijd veel gesteund sinds ik begon met wedstrijden… Liefde speelt een zeer belangrijke rol in mijn leven, want om te komen waar je wilt, heb je mensen nodig die van je houden“.
Het leven van de coureur uit Romagna, die eind december 25 wordt, bestaat ook uit niet-motorische hobby’s, maar het is geen voetbal. “Ik ben totaal ontkend met voetbal, mijn ouders hadden me als kind ingeschreven op een voetbalschool, maar ik deed er alles aan om niet te spelen. De ene keer dat ik de bal aanraakte, ging hij ergens anders heen… Maar mijn talent is pannenkoeken bakken“. En als hij buiten de MotoGP een andere discipline zou moeten kiezen? “Ik zou graag crossmotoren of vierwielers willen racen, maar toch iets op motorsportgebied“.
Foto: Facebook @Bestia23