“Ik heb nog niets besloten, ik doe de wildcard in SBK en dan ga ik evalueren. Ik moet nog begrijpen wat ik wil doen, maar na de Dakar wil ik ook graag racen in Daytona en de 24 Hours of Le Mans”
Danilo Petrucci vervolgt zijn avontuur in MotoAmerica, maar bijna niemand denkt aan zijn toekomst in de Verenigde Staten. Sterker nog, velen willen hem terug in Europa, misschien in het SBK-wereldkampioenschap, maar de renner uit Terni heeft hierover nog geen beslissing genomen en blijft een vulkaan van ideeën. De wildcard van Portimao zal duidelijk maken wat zijn niveau in het wereldkampioenschap zou kunnen zijnmaar Danilo moet eerst een keuze maken voor het leven en daarna voor een sportieve.
In een interview met collega’s van Crach.net sprak Petrucci over veel onderwerpen, variërend van zijn Dakar-avontuur tot zijn MotoAmerica-debuuttot de suggesties voor de toekomst, die in de plannen van Danilo in ieder geval gekoppeld zullen worden aan het bedrijf Borgo Panigale.
“Vorig jaar was ik alles beu en ik wist dat de overstap naar het Superbike Wereldkampioenschap min of meer dezelfde druk met zich mee zou brengen als in de MotoGP. Ik wilde niet met pensioen gaan, gewoon genieten van de races zonder dat soort druk. Om deze reden heb ik de Dakar geprobeerd, alleen als een ervaring en om te zien of ik het kon. Het was echt iets ongelooflijks. Niet verwacht. Ik heb nog steeds geen woorden om het te beschrijven, de Dakar is zo moeilijk dat het zelfs moeilijk te beschrijven is! Zeker omdat het mijn eerste rally was, en ik met de zwaarste begon!”.
Grappig een anekdote verteld door Danilo.
“Ze stuurden de plaats, in een WhatsApp-groep, die ongeveer 120 kilometer van ons hotel in het midden van de woestijn buiten Dubai was, om 6.30 uur. We moesten een fotoshoot doen. Ik vroeg:” Ik moet de ‘rijuitrusting?’. En ze antwoordden: ‘Ja, daar moet je met de motor heen’! Dat zeg ik alleen om uit te leggen dat mijn kennis van rallyrijden helemaal nul was!”.
Danilo legde ook uit hoezeer hij niet bepaald geliefd was bij de mannen op het veld bij KTM.
“Tijdens de tests behandelden sommige leden van het rallyteam me niet goed. Ik realiseerde me dat ik een probleem was, want stel je voor dat je een team van zeven fabrieksrijders hebt en in september besluiten je bazen om een andere motor te maken. Het betekent het bouwen van een een andere fiets, andere reserveonderdelen, nog een busje, op zoek naar een andere monteur, allemaal voor een rijder die niet weet of hij bij de eerste duin zal vallen en gewond zal raken. Dus tijdens de testen kreeg ik het gevoel dat ik niet welkom was! In korte woorden. Ook wat betreft de motor, de afstelling en de organisatie van de wedstrijd bleef ik met rust. Om deze reden heb ik veel tijd doorgebracht met mijn teamgenoten, die me van de eerste tot de laatste veel hebben geholpen. Ze zorgden allemaal voor me en sommige leden van het team verwelkomden me op een positieve manier. Maar het probleem deed zich voor met een van de leiders, de dag dat ik midden in de woestijn geblesseerd raakte en 160 kilometer deed met een gebroken kuitbeen en talus. Deze man kwam naar me toe en zei: ‘Ik zei toch dat deze sport niet voor mietjes is.’ Ik antwoordde: ‘Dat zal ik onthouden’.”
Na de Dakar is hier het avontuur in MotoAmerica.
“Ik begon te denken: ‘Oké, misschien is het leuk om naar Amerika te gaan, ik zie een ander continent, een ander land. De druk is zeker minder. Ik realiseerde me dat de circuits heel anders zijn dan wat ik gewend ben in de MotoGP. Het is alsof je naar British Superbike gaat, waar je de circuits goed moet kennen, omdat ze erg hobbelig zijn, met verschillende soorten asfalt en bochten die ik nog nooit eerder heb gezien. Maar het is een goede mix want het zit ergens tussen plezier en druk/prestatie in! Mijn MotoAmerica-motor is vergelijkbaar met de Ducati in World Superbike, het belangrijkste verschil zijn de Dunlop-banden, die ik nog nooit eerder had geprobeerd.”
Danilo sprak ook over het veiligheidsniveau in MotoAmerica, dat volgens de Ducati-rijder kan worden verbeterd.
“In MotoAmerica moet je soms de bochten langzamer nemen dan je zou kunnen, gewoon omdat er misschien twee of drie soorten asfalt zijn en de muur zo dichtbij is. Je denkt: ‘Ik kan niet in deze bocht duwen, waar ik zou kunnen win misschien een of twee tienden, want als ik val, kan ik mezelf heel erg bezeren. Op zo’n riskante plek kun je niet zo snel mogelijk gaan. Het is dus een andere benadering en een ander niveau van gevaar, maar na de MotoGP geef ik veel om de veiligheid van de rijders en mensen. Natuurlijk is de Dakar heel, heel gevaarlijk en als ik klaag over de veiligheidsnormen in MotoAmerica, zegt iedereen tegen me: “Kom op, je hebt een etappe van de Dakar gewonnen en nu klaag je hierover? Maar het is heel anders, waarom in de Dakar als er iets niet duidelijk is, als je niet weet wat er achter de afgrond is, kun je remmen en rondkijken. Het gevaar komt als je denkt de situatie onder controle te hebben en je met zo’n hoge snelheid neerstort.”
Tot slot sprak Petrucci over zijn eigen toekomst, waarover hij nog duidelijkheid moet scheppen.
“Ik wil Ducati niet meer verlaten en op dit moment heeft Ducati geen Dakar-motor! We zullen zien, ik moet begrijpen waar ik blij van word. Ik zou graag proberen de 200 mijl van Daytona te winnen , of de 24 uur van Le Mans, misschien zal ik in de toekomst proberen deel te nemen aan enkele van deze geweldige races! “.