De twee Moto3-races in Barcelona leken de echte podiumkans voor Alessandro Morosi en het Eagle-1-team. Integendeel, in Race 2 had de #19 rijder met een geweldige inhaalmanoeuvre ook de leiding van de race genomen! Maar in JuniorGP zijn de gevechten altijd close en zijn contacten aan de orde van de dag. Gewoon een ongelukkige aflevering van dit type veroorzaakte de voortijdige crash van Morosi, dus vaarwel aan de dromen van het podium. Max Gazzarata, baas van het rookie-team in het kampioenschap, geeft zijn bitterheid toe, maar over het algemeen overheerst de voldoening zowel voor het werk van zijn coureur als voor alle Eagle-1-jongens, die al met volle cijfers zijn gepromoveerd. De Moto3 van de JuniorGP zal in oktober herstarten, ondertussen hadden we de gelegenheid om van Gazzarata te horen voor een seizoensevaluatie.
Het podium was een stap verwijderd in Barcelona, jammer van de finale…
Het maakt me erg boos, maar ik heb Alessandro ook het verschil uitgelegd tussen racen op de 15e-25e plaats, waar hij tot vorig jaar zat, en vooraan rijden. Van de 1e tot de 8e positie vind je andere renners met verschillende capaciteiten. Natuurlijk is er iets bitters omdat hij de vaardigheden heeft en dat heeft hij laten zien, maar we kunnen zeggen dat dit zijn eerste echte jaar in dit kampioenschap is.
Een exponentiële groei in vergelijking met voorgaande seizoenen!
Toen hij bij ons kwam, vond ik een man met een lege datatank voor hem, hij had niet eens de basis om een kampioenschap als dit aan te gaan. Twee tot drie jaar zo zweven, je kunt het echt niet begrijpen. En het is behoorlijk indrukwekkend om te zien dat hij in slechts een paar maanden van de 20e naar zelfs twee eerste ronden ging! Dit betekent dat hij een jongen is die altijd sterk is geweest, maar helaas al jaren “in de steek gelaten” is.
Barcelona is slechts het nieuwste voorbeeld van een al geweldig seizoen voor Morosi.
Niemand geloofde het! Zelf dacht hij er niet meer aan dat niveau te kunnen halen. We hebben een goed overtuigingstraject gedaan, met de mental coach… Dit is het resultaat. We hebben het altijd over kinderen, jonge mensen die behoefte hebben aan genegenheid en verzorging, anders raak je ze kwijt.
Maar had je stappen van deze omvang verwacht?
Eerlijk gezegd niet! Ik had niet gedacht dat hij al acties zou kunnen uitvoeren van het kaliber dat we hebben gezien. Ik verwachtte ze in de toekomst, niet zozeer nu, en zonder iets ongelooflijks te doen. Dus wie weet wat hij drie jaar geleden al had kunnen doen… Ik begreep dat hij snel kon gaan, maar niet op deze manier. Natuurlijk is de fiets een vliegtuig, een gekke techniek, maar de piloot is ook nodig, die gaat niet alleen. Hij gaat hier zeker nog een jaar doen, zoals ik al zei dit is echt het eerste voor hem.
Naast het geloof in wat het meest is gegroeid?
We proberen zijn lichamelijkheid een beetje aan te passen, zijn voorbereiding… Hij wordt ook erg sterk met zijn hoofd, het is niet gemakkelijk geweest met de zeer zware gaten die hij door de jaren heen heeft ingenomen. Half hartstocht en half verlangen was voorbij: hij zat vol angsten, hij viel steeds, zoals ik al zei hij dacht nu echt dat hij het niet kon. Maar er is geen echte verklaring voor een dergelijke verandering.
Is zijn passie nu teruggekeerd?
Wauw! Zoals ze zeggen, eetlust komt met eten. Als je wordt gewaardeerd voor wat je doet en je beloond voelt, is het gemakkelijk om te groeien.
Dank ook aan het Eagle-1-team, toch? Hoe verloopt het debuutjaar?
We hebben echt een team van capabele, fantastische, zeer competitieve mensen. Misschien heel serieus en niet erg grappend, maar ik geef de voorkeur aan monteurs die schreeuwen, feest vieren, en dan als het tijd is… We hebben dit ook gezien. De piloot moet dan zijn eigen team hebben om zijn eigen criteria vast te stellen, zijn eigen systeem, om resultaten te behalen. We leggen dan de basis voor een tweede rijder, het uiteindelijke doel zou zijn om tot drie te komen, allemaal kinderen om op te groeien, zoals we doen met Alessandro.
Hoe zou je je piloot en de Eagle-1-jongens beoordelen?
Ik geef mijn team een volle 10. Het zijn stuk voor stuk capabele jongens, die van hoog niveau komen: het feit dat ze hen hebben kunnen overtuigen om een ander pad te volgen, gekoppeld aan training, is werkelijk prachtig. Ze hebben allemaal de juiste spirit gevonden om rijders te helpen die niet in het WK zitten, maar daar in de toekomst wel naar toe kunnen. Dit is de echte uitdaging! Wat kan ik zeggen over de coureur, hij verbaasde me enorm: in theorie was hij na drie niet-bestaande jaren niets meer waard, dan leidt hij zelfs de race op die manier…
Hoe heb je dat moment ervaren?
Toen ik het voor mij zag, was het een gekke emotie, het is echt effectief. Er zijn veel Italiaanse renners die het goed kunnen, maar we zijn een nieuw team: het was echt een prachtig moment! Ik zou Alessandro een 10 geven na drie jaar waarin hij zichzelf ervan overtuigde dat hij een renner zonder pols was… Tenzij Marc Marquez er vermomd bij was, was hij het echt in Barcelona. Jammer dat degenen die het eerder hebben gehad, het potentieel ervan niet hebben benut.
Laten we nu zeggen dat er net wat meer geluk ontbreekt.
Ik zou Ja zeggen. Nadenken over waar we zijn begonnen, als er interessante cijfers uitkomen… Zoals ik al zei, dit is het eerste jaar voor hem: zo voorop blijven lopen is bijna een schok, het is een andere sport, en terecht, het is een beetje een strijd. Maar nu heeft hij zichzelf ontgrendeld en enkele vaste plaatsingen zouden hem nog meer helpen. Hij heeft het nodig, net als alle mensen die samenwerken.
De JuniorGP gaat tot oktober op vakantie, wat zijn de plannen?
Je gaat een paar dagen op vakantie, daarna vertrek je voor een kleine volledige onderdompeling om je voor te bereiden op de laatste paar races en om uiteindelijk te proberen het allemaal voor elkaar te krijgen.
Foto: Adelaar-1