Van races op tv tot nu fundamentele rollen in de wereld van twee wielen. Milena Koener ze begon als fan, maar haar leven veranderde toen de MotoGP-races in Duitsland aankwamen, niet ver van haar huis. De eerste stap die ertoe leidde dat ze een fundamenteel personage werd in alle teams waarvoor ze werkte. Met professionaliteit en de juiste “koudheid”, soms “Rotty” wordend, een verkleinwoord van Rottermeier, de despotische huishoudster van de tekenfilm ‘Heidi’. Maar nooit op een negatieve manier. “Zelfs de renners waarderen en begrijpen wat er nodig is om te groeien” merkte Koerner op. Hij is nu een spil in Fantic, met veel projecten om te ontwikkelen. Ter gelegenheid van de EICMA hadden we de gelegenheid om zijn verhaal te horen, hier is ons interview.
Waar begint jouw verhaal?
Eigenlijk uit een familie die niets met racen te maken had. Mijn vader, mijn oom en mijn broer hadden alleen een motor om mee de weg op te gaan, mijn oma reed in de jaren 50 en 60 zijspan. Op een gegeven moment, toen ik klein was, begon mijn vader me te vertellen om naar races te kijken en hem te vertellen wie er aan het winnen was omdat hij geen tijd had. Toen begon ik ze te bekijken omdat ik ze leuk vond, totdat ze in ’98 de MotoGP GP van Duitsland organiseerden: de Sachsenring was 20 km van mijn huis en ik ging daarheen met mijn grootouders. Destijds moesten de monteurs, de coureurs, vanwege de manier waarop het circuit was gestructureerd, iedereen door een gebied gaan waar ook de fans konden komen. Ik had geluk: ik raakte bevriend met sommige mensen, ik ging naar andere races en toen begon ik in de horeca te werken.
De eerste stappen in de paddock.
Het grappige is dat een van de eerste mensen waar ik voor werkte Stefano Bedon was, die mij in die vier, vijf jaar steeds meer verantwoordelijkheid gaf. Van een simpele serveerster tot het verwelkomen van gasten op het circuit, toen kreeg ik de kans om de gasten ook vanuit huis te verzorgen, andere dingen klaar te maken, langzaam te groeien. Daarna ben ik ploegcoördinator geworden, dus ik was ook verantwoordelijk voor de logistiek, persberichten en interviews met de renners. Ik ging van 2012 tot 2016 naar Yamaha Tech3 in MotoGP en van 2017 tot 2021 was ik teammanager in Moto2 in Forward. Slechts één route in het Wereldkampioenschap. Dan was er misschien in zijn vrije tijd interesse om naar een cross of iets anders te gaan kijken, voor vriendschappen, maar daar hield het op. Als je 200 dagen per jaar weg bent, wil je die paar weekenden dat je thuis bent niet per se aan andere tracks besteden, maar soms gebeurde het wel.
U had echter besloten om voor 2023 over te stappen.
Het idee was om wat langer thuis te blijven, iets normalers, vrediger te doen. Maar op de dag dat ik de e-mail stuurde om te stoppen met dit team, schreef Stefano me. Hij vertelde me dat er in 2023 een Moto2-project was met Fantic en dat hij me nodig had, hij wilde dat ik erbij was. Voor volgend jaar konden we erover praten, maar toen vertelde hij me dat hij nog sneller hulp nodig had. Ik verduidelijkte meteen dat mijn offroad-kennis vrij beperkt was, maar ze antwoordden me “Je leert snel!” Serieus, het was een jaar van grote groei voor mij: ik moest veel leren en leer nog steeds, met hele goede teams en geweldige mensen. De sfeer in het bedrijf is ook erg stimulerend, je wilt echt werken en het is fijn om dit enthousiasme te voelen. Ik moet zeggen dat ik, zelfs toen ik naar cross- en enduroraces begon te gaan, echt verliefd werd op deze disciplines.
Dus geen “ik blijf meer thuis”.
Het is niet gelukt. Eigenlijk ben ik er nog meer dan voorheen en volgend jaar als ik naar de kalender keek… Tussen maart en november zijn er vier weekenden zonder enduro, motorcross en MotoGP, en de nationale kalenders zijn nog niet uit. Het is vermoeiend, maar wel erg mooi! Toen is het bedrijf op dit moment erg snel gegroeid: in EICMA 2019 kondigde Fantic zijn intrede in de racerij aan, maar na twee tot drie jaar kun je zeker niet op hetzelfde niveau zijn als Honda, Yamaha, KTM. Er is een groot verlangen om te doen en een uitstekend potentieel, maar er zijn nog steeds dingen te ontdekken en daar werken we aan. Met mensen bij wie je voelt dat passie het verschil maakt.
Wat ben je momenteel aan het doen?
De relaties met de teams, de aanvoer van materialen, de keuze van leveranciers, de contracten… Allemaal zaken waar ik me momenteel graag mee bezig houd. Met 22 renners die je telefoonnummer hebben, is het dus niet supergemakkelijk. Maar er staat ook een schatting in van hoeveel motorfietsen er volgend jaar nodig zijn. Of er zijn teams die vragen of ze met Fantic-materiaal mogen racen, dus welke projecten zijn er, voor welke kampioenschappen, of er support is… Aan dit alles is ook de Dakar toegevoegd, weer iets compleet nieuws voor mij en dat heb ik dit jaar gaat volgen. Allemaal disciplines met verschillende karakteristieken, je moet je neus een beetje porren om ze te begrijpen, ook gezien de technische reglementen. Maar het is echt leuk.
Wat vind je het moeilijkst om te beheren?
Eigenlijk het bureaucratische deel. Omdat je een bedrijf van een bepaalde omvang bent, zijn er bepaalde structuren, praktijken die je moet volgen… Maar ook het gebrek aan tijd, vaak overlapt alles je. We hebben onlangs besloten om de Moto2-rijder te veranderen: volgens de regels mag hij tot november testen, maar we hadden de terugkeer van het materiaal en het team gepland. Wil je hem in plaats daarvan geen kans geven om voor het einde van het jaar een test af te leggen? Om het team te leren kennen, data te verzamelen met de monteurs, te begrijpen wat nuttig kan zijn… Vrijdag tekende hij, woensdag vertrok het team, donderdag was de coureur op de baan. Maar je hebt banden nodig, de graphics voor de bak, de motor en de overall… Terecht twee dagen voor EICMA.
Een continue run voor jou.
Ander voorbeeld: Dinsdag 1, wat een feestdag was, had ik een test gedaan met een enduro rijder. Op de 2e vertrok ik naar Valencia, ik bleef tot maandagochtend, daarna nam ik het vliegtuig naar Bergamo en kwam drie dagen naar de kermis. Donderdagavond keerde ik terug naar het vliegveld in Bergamo en arriveerde om 1 uur ’s nachts in Valencia en bracht de vrijdag met het team door in de garage. ‘S Avonds nam ik nog twee vliegtuigen omdat er geen rechtstreekse vlucht naar Bergamo was, ik kwam om één uur’ s nachts aan, om tegen half negen op de kermis te zijn. Daarbij moet gezegd worden dat er in deze periode veel meer contracten worden getekend dan in de rest van het jaar. Maar de moeilijkheid is uiteindelijk altijd om iedereen de nodige aandacht te geven. Het spijt me een beetje omdat ik dingen altijd met mijn hart doe en ik lijd omdat ik niet altijd alles op de best mogelijke manier kan doen. We moeten groeien en onszelf beter structureren.
Hoe houd je alles bij?
Het hielp zeker dat mijn ouders een taxi- en transportbureau hadden. Hij was oproepbaar en jij werkte altijd als de anderen aan het feesten waren. Moeilijk te bedenken om tussen acht uur ’s ochtends en zes uur’ s avonds een taxi te nemen, normaal doe je het ofwel ’s avonds als je terugkomt en je hebt geen zin om te rijden, of als je naar de disco gaat, naar het vliegveld , naar het ziekenhuis… Vaak en graag zijn het dringende oproepen, dus zonder programmering. Mijn ouders daar waren echt heel geconcentreerd, eerst werk, en die mentaliteit hebben ze me meegegeven. Het is nooit een probleem voor mij geweest, en het is een omgeving die ik prettig vind.
Je zei dat niemand in de familie ooit piloot is geweest. Heb je er ooit over nagedacht?
Ik heb alleen een motorrijbewijs. Dan kom ik uit Oost-Duitsland, waar artistieke gymnastiek een veel minder moeilijke sport was om te maken. Hardlopen… We hadden geld nodig, omdat racen veel kost, en tijd, die mijn familie niet had. Ik ben een erg competitief persoon, zo vertellen ze me, maar nee, eerlijk gezegd heb ik daar nooit over nagedacht. Ik race liever met mijn collega’s in de auto om bij het hotel te komen!
Wat is tot nu toe de grootste voldoening geweest?
Ik heb een zekere geloofwaardigheid gekregen tegenover een van mijn rijders, ondanks dat ik hun werk nooit heb gedaan. Toen ik teammanager was in de Moto2 sprak ik voor de race ook met de rijder als er bepaalde situaties waren. Soms gebeurde het dat ze me, als ze na de race terugkeerden naar de garage, vertelden dat ik gelijk had, dat ze in die specifieke situatie aan me hadden gedacht en deden wat ik had gezegd. Dit zijn de dingen die ik bij me draag. Uiteindelijk hebben we het ook over heel jonge jongens die hun droom najagen en het is leuk om dat te zien. Dit vind ik ook leuk aan Fantic: jonge talenten pakken en laten groeien. Toen we Borja Gomez contracteerden, vulde het zien van zijn emotie je hart! Hij wist een half uur daarvoor pas dat hij deze kans kreeg in de Moto2.
Wat is de ‘juiste formule’ om deze jongens te managen?
Je moet eerst de persoon van de piloot zien, maar je moet ook serieus en professioneel blijven en nooit een bepaalde grens overschrijden. Crutchlow sms’te me bijvoorbeeld de dag nadat we stopten met samenwerken: “Vanaf vandaag kunnen we vrienden zijn!” Zolang je samenwerkt hoef je nooit verder, je hebt een zekere afstandelijkheid nodig. Ik hou van de renners waarmee ik heb gewerkt, ik respecteer ze, maar je kunt bepaalde dingen niet over het hoofd zien omdat je vrienden bent. Het blijft een bedrijf, met een budget en verplichtingen. Ik kan je niet houden omdat ik je leuk vind, of je bepaalde dingen aandoen, waardoor ik in de problemen kom met sponsors, gewoon omdat je een goede vent bent. Je deelt veel, je brengt veel tijd samen door, het is natuurlijk anders dan een kantoorbaan, maar het blijft een baan.
Is het wel eens voorgekomen dat je met sommige piloten niet overweg kon?
Met de piloten zou ik nee zeggen. Maar toch, als je 15-20 mensen bij elkaar zet, is het altijd moeilijk om de perfecte chemie te vinden. Dan komen de resultaten misschien niet, gebeurt er een blessure, er kunnen veel andere dingen zijn. In ieder geval is er met de piloten altijd iemand met wie je het dichtst in de buurt bent, met anderen heb je in plaats daarvan een meer “koude”, afstandelijke relatie. Maar het hangt ook van de jongens af: wanneer je een reeds getrainde renner voor een korte periode meeneemt, heb je een andere relatie dan wanneer je begint met een jonge duif en hem ziet groeien. De goede tijden, de slechte, de verbeteringen, de bevredigingen… Er is een groot verschil. Bijvoorbeeld Pol Espargaro,…