Jacopo Zizza, jarenlang coureur en teammanager van het Endurance World Championship, nu technisch commentator op Eurosport voor de FIM EWC, nam afgelopen weekend deel aan de beroemde HAT 2023. Een unieke wedstrijd, uitgebreid beschreven in zijn dagboek. In de geest van wat een waar avontuur van motorpassie het was.
Door Jacopo Zizza
Meedoen aan de HOED? Wat een avontuur!! Ik kan niet anders dan beginnen met het bedanken van de organisatoren en Nicola Poggio voor deze kans, evenals Ennio Marchesin voor het ter beschikking stellen van een SWM Six6 500.‘is het de Hoed Sanremo-Setriere? HAT staat voor “Hard Alpi Tor” en is het grootste avonturenevenement van Europa. Het is een rit door de Ligurische en Piemontese Alpen, die moet worden ondernomen zonder competitieve ambitie, maar met de wens om natuurlijke onverharde wegen te ontdekken, genietend van verschillende scenario’s met de mogelijkheid om de ongerepte natuur en fascinerende en onbekende historische realiteiten te ervaren.
Voor de 15e editie namen in totaal 530 motoren deel aan de start.
Waarom heb ik deelgenomen?
Omdat ik altijd van uitdagingen heb gehouden. Sinds ik gestopt ben met racen op het circuit, verken ik graag nieuwe scenario’s en ervaar ik de motor met het pure plezier ervan. Het idee om mee te doen zat al een paar jaar in mijn hoofd, maar er was altijd wel iets dat me tegenhield. Met de ogen van iemand die een onbekende wereld betreedt moet ik zeggen dat ik alles leuk vond. De organisatie: perfect en altijd aanwezig, klaar om eventuele kritieke problemen op te lossen. Ik vond alle positieve kenmerken van wat ik in eerdere edities had gelezen.
Laat ik beginnen met te zeggen dat het voor mij mijn debuut was in een dergelijk evenement en dat mijn offroad-ervaring minimaal was. De keuze om met Swm deel te nemen komt voort uit het feit dat ik altijd al met Varese merken aan evenementen heb willen deelnemen. Het is bekend dat er in mijn stad veel belangrijke realiteiten zijn, waarvan de geschiedenis soms gewoon even moet worden afgestoft.
Toen ik de paddock binnenkwam, ondanks dat ik niemand kende, had ik het idee dat ik niet alleen was. Misschien kwam het omdat mijn Swm een witte vlieg was tussen alle gespecialiseerde motoren of motoren met onverharde wegen in hun DNA. Hoeveel mensen kwamen er nieuwsgierig naar kijken… Ik denk dat wij het meest “leuke of onwaarschijnlijke” koppel in de paddock waren, zeker voor de inschrijving in de extreme 1000 categorie!
Ik vertrok zaterdag om 23.00 uur en met Marco en Alessandro, twee jongens die ik ter plekke ontmoette, vormden we een team. We waagden ons langs de route, het was aan hen om mijn leven gemakkelijker te maken door de sporen op de navigator te volgen en op mij te wachten. Rijden in het bos, in het donker, met een onbekende motor en twee jaar na mijn laatste kilometers op de onverharde weg was het allemaal te ontdekken. Ik moest de kaart in mijn hoofd opnieuw ontgrendelen, vooral om niet te gespannen te rijden om energie te besparen. Een paar meter en de kop was al de juiste. Ik heb veel herinneringen herbeleefd aan racen in het donker, waarbij het lichtspel van de koplampen van degenen achter je de lijnen vervaagde. Wat een magie!
Rest? Na de slapeloze nacht, met onderweg mini-koffiepauzes, gingen we om 8 uur naar bed voor een uurtje midden in het bos. De tweede nacht sliepen we samen met andere deelnemers op een ter beschikking gestelde bedrijfsparkeerplaats. Zo moe dat niemand klaagde over de hardheid van het asfalt.
Wat heb ik nog over van dit avontuur?
De schoonheid van de landschappen, de geur van het door vermoeidheid gekruide struikgewas, de voldoening die ik voelde terwijl ik van de zonsopgang genoot, ergens langs de Maritieme Alpen verloren, omdat ik die eerste zonnestralen had verdiend, wat leidde tot een nieuwe dag van inspanning, delen en glimlacht.
Fotocredit Marco Cappelli
Afbeeldingen
‘
‘
