Het doek valt voor een legende. Maurizio Bottalico kondigde enkele maanden geleden zijn afscheid aan en afgelopen zondag deed hij mee en won zijn laatste race. ‘The Mad Hatter’, zoals hij wordt genoemd, verlaat de competitie als kampioen. Dit jaar won hij vier titels, waarvan twee Italiaanse en evenveel Europese in de klassen 600 en 1000. Bovendien bereikte hij het podium tijdens de Manx Grand Prix in de Junior Race met Paton voor duizenden mensen en zijn familie (op de foto door Gianluca Domenicali). Bij zijn tweede deelname op het eiland Man behaalde hij meteen een ongelooflijk resultaat. Maar nu slaat hij een nieuwe weg in, zegt hij tegen Corsedimoto.
‘Ik ga weg, ik doe geen stap terug – zegt Maurizio Bottalico – Volgens mij is dit al een tijdje duidelijk. Ik beëindigde mijn carrière als rijder met 122 overwinningen in 153 manches in wegraces, met 7 Italiaanse en 6 Europese titels, met het podium op de Manx plus vele andere prachtige herinneringen. Het punt is nu gemaakt, maar dat betekent niet dat het een definitief afscheid is van de hele motorwereld.”
Laat u eventuele gaten open?
“Nu heb ik een klein fysiek probleem dat moet worden opgelost, maar in ieder geval zou ik in de toekomst in andere rollen aanwezig kunnen zijn. Op dit moment zeg ik niets anders.”
Wat voelde je toen je je pak en helm aantrok voor je laatste race?
“Ik was heel kalm. Ik dacht niet te veel na over het klassement, want om de titel te winnen moest ik gewoon finishen. Ik dacht gewoon aan plezier maken en de race als een doel op zich. Luca Salvadori deed ook mee en ik wist dat hij mee zou doen, omdat ik weet hoe snel hij is op een motor. Ik was blij dat hij kwam en voor mij was het een goede stimulans als renner.”
Een van de beste herinneringen aan je carrière was het podium op de Manx?
“Natuurlijk was het podium iets ongelooflijks, ik denk dat dit het doel is van iedereen die meedoet aan de wegraces. Dit jaar was ik benieuwd om de ervaring van 2022 goed te gebruiken en te kijken hoe snel ik kon gaan. Ik realiseerde het podium pas toen ik de finish bereikte, maar toen ze me naar het podium wuifden, ervaarde ik emoties die ik nooit zal vergeten. Het is jammer voor de Senior, want ik had een beetje pech, anders had ik daar ook op het podium kunnen mikken. Tot de onuitwisbare herinneringen reken ik naast de Manx ook de uitdaging met Max Biaggi in supermoto. In ieder geval zouden het er zo veel zijn, dat het onmogelijk zou zijn ze op te noemen.”
Een moment om te wissen?
“Het ergste dateert uit de CEV van 1999. Ik werd thuisgelaten door een team dat een betalende coureur in mijn plaats nam, maar me aan het einde van het seizoen terugbelde omdat de vervanger heel weinig had gedaan”.
Jouw kinderen waren ook aanwezig op de Manx. Zal de kleine piloot worden?
“Natuurlijk heb ik hem al op de fiets gezet. Ik zal zeker niet verdwijnen en ik zal het motorrijden blijven volgen zoals papa.”
Foto Gianluca Domenicali
