Ik weet zeker dat je met één vraag al zou kunnen zeggen wie Ayrton Senna was en wat hij voor ons allemaal was. De vraag is simpel:” Hoeveel mensen die de Formule 1 niet volgen, kennen hem?”. Velen, eigenlijk heel veel, omdat hij ieders ziel kon raken. Het werd een symbool van snelheid en zijn sport, een beetje zoals Valentino Rossi dat jaren later voor motorfietsen was. Wat er op 1 mei 1994 in Imola gebeurde, is een wond die maar moeilijk geneest. Het bloedt nog steeds, want helaas hebben we alleen maar goede herinneringen. Dat circuit dat ons allemaal zo dierbaar is, is ook al dertig jaar het circuit waar een nachtmerrie heerst. De nachtmerrie van degenen die niet kunnen accepteren dat de grootste ooit is overleden op een Italiaanse feestdag.
Dat verdomde weekend in Imola dat ons blijft markeren
Het Imola-weekend van 1994 begon onder het teken van verlossing, onder het teken van Ayrton Senna, klaar om kampioenschapsleider Michael Schumacher te achtervolgen met Benetton met zijn Williams. Het donkere weekend in Emilia begon zaterdag, dat wil zeggen tijdens de kwalificatiesessies. Wanneer Roland Ratzenberg van de baan gaat tussen de Tamburello-bocht en de Villeneuve-bocht. De Oostenrijkse bestuurder verloor de controle over zijn auto nadat de voorvleugel loskwam van zijn auto. Roland probeerde een bocht te maken, maar dat lukte niet. Zijn Simtek botste met geweld tegen de barrières en terwijl de hulpdiensten hem naar het ziekenhuis probeerden te brengen, stierf hij. Een onverwachte dood, na 8 jaar lang de doodsangst niet meer te zien op de circuits. Die dag was er een chauffeur die meteen de ernst begreep, Senna rende namelijk te voet richting de medische auto om de toestand van zijn collega te controleren.
Toen hij daar eenmaal aankwam, kon hij alleen maar de tragedie zien. De toenmalige Formule 1-dokter Sid Witkins vertelde Ayrton vlakbij de ambulance dat hij verder moest racen, uiteindelijk had hij al drie wereldkampioenschappen gewonnen. Het antwoord van de Braziliaan was volmondig: ” Er zijn bepaalde dingen waar we geen controle over hebben, ik kan niet weggaan, ik moet verder”. Ayrton ging echt vooruit en dus was hij op zondag 1 mei klaar om vanaf pole position te starten. De race begint en Senna lijkt het gevoel te hebben dat de race van hem is. Maar om 14.17 uur, tijdens de zevende ronde, gebeurt het ongelooflijke. De groen-gouden coureur staat op het punt de Tamburello-bocht te betreden, maar de stuurkolom van zijn FW16 bezwijkt en de auto wordt onhandelbaar en belandt tegen de muur. Een vreselijke crash tegen de muur, zo erg zelfs dat de auto vernield terugkeerde naar de baan.
Het einde van Ayrton Senna tot verbazing van de hele wereld
De wereld stopte op dat moment met draaien, we wisten meteen dat er iets ernstigs was gebeurd. Er kwam onmiddellijk hulp en Watkins snelde als eerste naar binnen. Het Enzo en Dino Ferrari-circuit bevroor, Senna vertoonde geen tekenen van leven, zijn hoofd rustte op de cockpit. Nadat hij zijn helm had afgezet en hem uit de cockpit had gezet, verzocht hij om tussenkomst van de traumahelikopter en moest hij voor het eerst op de landingsbaan landen. Om 15.00 uur werd het monster vervoerd naar het Maggiore Ziekenhuis in Bologna waar hij tijdens het helikoptertransport een bloedtransfusie kreeg omdat hij te veel had verloren. Zo begint een nieuwe race, de belangrijkste race voor hem. De overwinning bleef echter uit en op 1 mei 1994 om 18.40 uur stopte het hart van Ayrton Senna met kloppen. De tv’s brachten het nieuws onmiddellijk op de hoogte.
De momenten die hem geweldig maakten
Italië maakte, net als Brazilië, een moment van enorme pijn door, zo erg zelfs dat de beslissing om de wedstrijd voort te zetten die Schumacher later won onopgemerkt bleef. Vandaag is het 30 jaar geleden sinds die vervloekte zondag en hoe hard we ook proberen vooruit te komen, onze geest brengt ons altijd terug daarheen. Zelfs als er dan iets anders begint vanuit die Tamburello-bocht en vanuit die van Imola. De geest herinnert zich plotseling Donington 1993, Ayrton Senna’s Tour of the Gods, op die Paaszondag waarin velen begonnen te geloven. Toen zette de toenmalige McLaren-coureur iedereen in de rij onder de Engelse stortbui. Iedereen reed een ronde, behalve Damon Hill, één minuut en twintig achter de drievoudig wereldkampioen. Zijn gedachten nemen ons dan mee naar de GP van Brazilië van 1991, toen hij in de zestigste ronde een versnellingsbakprobleem had. De vierde komt niet meer binnen en daarna ook de anderen, behalve de zesde, maar Senna is zelfs sterker dan deze en wint nog steeds op Interlagos, waarbij hij de race met krampen beëindigt en aan het einde van de race een schreeuw laat horen in de teamradio, die nog steeds galmt en bezorgt iedere liefhebber rillingen. Brazilië ontplofte, Ayrton wilde thuis winnen en dat deed hij zonder een greintje kracht over te hebben, zozeer zelfs dat hij door de medische machine onder het podium werd gedragen.
Ayrton Senna leeft nog steeds in ons
De Formule 1 en de wereld zijn na 1 mei verder gegaan, maar het gevoel van leegte blijft bestaan. Het blijft omdat niemand ooit zal zijn zoals Ayrton Senna. Het geluk is dat we hem allemaal naar binnen dragen en elke keer als we één van zijn daden vertellen, om iemand of zelfs onszelf kracht te geven. 1994 kent echter een happy end en arriveert op 17 juli in Pasadena in de Verenigde Staten van Amerika. In de finale van het WK spelen Brazilië en Italië, de twee belangrijkste landen in dit trieste verhaal. Brazilië zal dat WK winnen na strafschoppen, waardoor het geluk terugkeert naar een land dat niet meer glimlachte. De groen-goudspelers brachten in hun vreugde hulde aan de coureur, die overwinning was voor hem. Zo moest het gaan, ook al omdat de Italiaan die de penalty miste Roberto Baggio was en niemand in ons land kan de Goddelijke Codino de schuld geven van die fout. Baggio zal zeggen dat hij Senna die dag zijn bal zag optillen, een fantasie, maar we willen het geloven. Zoals gezegd was Roberto de juiste speler omdat hij degene was die het meest geliefd was bij de Italianen en niemand, zelfs als hij die fout maakte, hem ooit kwaad wenste, hij die de enige in ons land is die iedereen zover krijgt dat hij het daarmee eens is, omdat voor ons allemaal is het de sterkste speler in de geschiedenis.
Ayrton Senna was niet zomaar een coureur, Senna vertegenwoordigde de elegantie en het verlangen om te winnen die in de ziel zitten van elke man die het circuit kiest als zijn reden van bestaan. De wereld verloor 30 jaar geleden zijn gids, maar kreeg in ruil daarvoor een engel, want als je naar de lucht kijkt, kun je altijd een wolk vinden die op Ayrton lijkt en ongelooflijk genoeg altijd richting Imola buigt.
FOTO: sociale Formule 1