Federico Esposto en Alberto Di Folco, vrienden of liever broers, verenigd door een passie voor twee- of vierwielmotoren. Alberto Di Folco is een van de meest gerespecteerde autocoureurs in Italië in de GT-sector. Hij was Lamborghini Pro-Am Europees kampioen, GT3-coureur, vice-Italiaans GT-kampioen en bereikte het podium tijdens de 24 uur van Spa… In zijn sport is hij een ster, maar vandaag is hij een wanhopige jongen. Het aanraken van zijn herinnering aan Federico Esposta gepubliceerd op sociale media.
“En mijn vriend? Afgezien van het verdriet, de woede en de leegte die ik tegenwoordig voel, valt er weinig toe te voegen. Ik hoopte tot het laatst dat het maar een nare droom was en dat ik in deze omstandigheid nooit over jou zou praten. Op deze momenten zijn er nooit juiste woorden en helaas brengen ze je niet terug.
Het leven is soms wreed en oneerlijk, dat weten we allemaal, maar deze keer is het echt overdreven. Een jongen als jij had nog 100 jaar moeten leven. Een echte vriend, een oneindige goedheid van ziel, altijd zonnig, je glimlach was echt aanstekelijk. Er was niemand die niet van je hield. Als we tegenwoordig met anderen praten, hebben we allemaal dezelfde dingen gezegd en vooral dat er nooit een tijd is geweest dat we je met je gezicht hebben gezien. Je was bijzonder en iedereen die je kent, ook al is het maar één dag, werd meteen verliefd op je en hield nu al van je als een broer!
Gemeenschappelijke passie
Voor mij was je meer dan een broer en de passie voor snelheid heeft ons nog meer gebonden in deze laatste periode. Ook jij was, net als ik, geobsedeerd door deze sport en je zou er alles aan hebben gedaan om je doelen te bereiken en samen zou ik je zo goed mogelijk hebben geholpen door gewoon dicht bij je te zijn en in je te geloven. Je was getalenteerd en vastberaden, en zelfs als het als vanzelfsprekend wordt beschouwd, is het enige dat me helpt om vooruit te komen, te bedenken dat deze tragedie gebeurde net toen je aan het doen was wat je het leukst vond ter wereld!
De laatste knuffel
Ik zal nooit de laatste knuffel vergeten die we elkaar 3 weken geleden gaven in Imola, vlak onder het podium. Jij was de eerste die arriveerde, ik zal het nooit vergeten. Ik zal je altijd in mijn hart dragen en vanaf vandaag zal ik voor je rennen, je zit bij mij in de auto, mijn vriend.
Nu weet ik dat je bezig bent met het maken van twee pennen met de SIC maar probeer ons ook een handje te helpen om je mooie vriendin Maria en je familie kracht te geven. Ik kan me de pijn die ze nu voelen niet eens voorstellen en ik beloof je dat ik er alles aan zal doen, zowel ik als je vrienden, om dicht bij hen te zijn en hen kracht te geven! Je mist nu al lucht en ik hoop je echt op een dag weer te zien, voor jou en die mooie glimlach die je altijd op je gezicht hebt “.
Op Amazon “Hoe ik mijn droom heb ontworpen” de autobiografie van het genie Adrian Newey