Het eerste wereldseizoen van het MTA-team staat in het archief, hoe zal 2023 verlopen? Alessandro Tonucci heeft er zeker vertrouwen in, zeker dat het bijna tijd is om zijn jongens op het podium in Moto3 te zien. We moeten rekening houden met het herstel van Stefano Nepa na de belangrijke blessure, evenals met de groei van Ivan Ortola, in zijn tweede jaar in het Wereldkampioenschap. Wat verwacht Alessandro Tonucci van de nieuwe vintage? Wat vind je van de verandering van formaat en de nieuwe kalender? Dit en nog veel meer in ons interview.
Alessandro Tonucci, wat vind je van het eerste jaar van het MTA-team in het wereldkampioenschap?
Naar mijn mening was het een positief jaar aan het einde. We schitterden niet zo goed, maar qua raceresultaten ben ik best tevreden: beide rijders zijn in de loop van het seizoen verbeterd. Het begin was niet makkelijk: de motoren en het team waren nieuw, het duurde even voordat we alles begrepen, ook omdat er weinig draagvlak was en we alles “zelf” moesten doen. Na een paar races vonden we echter een goede basis en beetje bij beetje, vooral op het einde, wisten we in de top vijf te blijven. Met name bij Stefano Nepa, die vanaf halverwege het seizoen gestaag is gegroeid.
Jammer van zijn ongeluk in Maleisië.
Helaas is gebeurd wat er is gebeurd. Achteraf is het makkelijk praten, maar dat had een heel goede race kunnen zijn. Hij kende een goede start, maar hij toonde ook een grote mentale kracht in de loop van het weekend, beginnend vanaf FP1 waar hij een probleem had met de remmen en we bijna een half uur verloren. Maar zodra hij de baan opkwam, reed hij de 5e ronde alleen, zonder naar referenties te zoeken zoals andere rijders doen. Het heeft zijn eigen zeer professionele werksysteem.
Hoe zit het dan met Ivan Ortola?
Het was zijn debuut en hij was erg goed, op één minpunt na: hij wacht altijd op een referentie. We zagen het in de laatste race: hij werd 4e achter Garcia, de leiders deden ander werk maar hij behield die positie tot 10 ronden voor het einde. Ik denk dat hij zo’n tien seconden had verzameld, maar in die ronden verloor hij ze allemaal, liet zich inhalen en eindigde als twaalfde. Hij heeft altijd alleen geworsteld: naar mijn mening is hij iemand die ook races kan winnen, maar er is een belangrijk aspect waar we aan moeten werken en dat zal het doel van dit jaar zijn.
En in plaats daarvan voor Stefano Nepa?
Laten we kijken hoe de situatie zal zijn. Op dit moment heeft hij al één keer een uitstapje gemaakt in Valencia met zijn R6: ik hoorde hem, hij zei dat hij niet had verwacht dat zijn been het zo goed zou doen. Het is zeker één ding om op de R6 te rijden om plezier te hebben en het gevoel terug te krijgen, wat er vandaag in Moto3 wordt gedaan, is iets heel anders. Misschien is hij nog niet klaar voor de eerste tests, maar hij zou wel klaar kunnen zijn voor de eerste race. Afgezien van de lichaamsbouw moet hij echter opnieuw beginnen met zo’n klap, en ik begrijp het omdat er mij meer dan één is overkomen. Voor sommigen is het niet gemakkelijk om meteen de kracht te vinden om te doen wat je voorheen deed, maar als ik denk aan het einde van vorig seizoen, zou hij geen grote problemen moeten hebben.
Hoe is de relatie met jullie piloten?
We hebben echt een goede relatie. Met Stefano misschien wat meer: hij kwam vaak bij mij thuis, we zijn bijna vrienden, ook omdat hij uiteindelijk maar een paar jaar jonger is dan ik. Temperamenteel is het anders, zelfs ik was wat geslotener, uiteindelijk kunnen we het goed met elkaar vinden. Maar ook op teamniveau gaat het heel goed met Ivan.
Hoe heeft de teammanager van Alessandro Tonucci dat ongeval in Maleisië ervaren?
Dit is een van de circuits waar ik ook het meest gewond raakte, in 2013 en 2015. Maar elke keer als ik er heen ga, ook om redenen die verband houden met andere renners, zoals we weten… Het is een mooi circuit, maar er is iets vreemds. Over de crash was het heel erg om te zien. Een waanzinnige vlucht voor hoe het werd gelanceerd, een van de meest agressieve highsides die ik ooit in Moto3 heb gezien. Toen knipten ze de beelden uit zodra hij crashte, dus de angst was dat hij door iemand anders zou worden gepakt: hij werd 5e of 6e, met een twintigtal renners achter hem. Toen ze hem weer oppikten zat hij midden op de baan en zat rechtop, zo braaf, maar later lieten ze hem op de brancard zien. Ik dacht dat er niets aan de hand was, toen ze hem midden op de baan terughaalden leek hij in orde, maar toen ze hem weghaalden ben ik meteen naar het Medisch Centrum gegaan. Gewoonlijk klaagt hij niet, maar toen ik hem hoorde schreeuwen en zijn been zag… We waren allemaal behoorlijk bezorgd, de breuk was echt erg.
Zonder te vergeten dat hij midden op de baan, in de groep, terug viel.
Yamanaka was daar goed omdat hij uitstekende reflexen had, maar hij had ook geluk. Er waren ook de anderen achter, maar ik zeg hem vooral omdat hij degene is die hem het dichtst passeerde. Deze keer had hij ook geluk, dat is er soms ook, gelukkig! Maar toen ik hem zag bewegen, dacht ik echt dat er niets was gebeurd: het was een hoge highside, maar met een heel lage snelheid. Ik brak zo mijn enkel in Jerez, in bocht 2, maar zodra het gebeurde bewoog ik niet zoals hij. Dan is het natuurlijk subjectief, dus het is moeilijk te begrijpen. Toen ik het zag, dacht ik echter dat het goed was, in plaats daarvan was er een beetje pech. Maar achteraf zou ik zeggen dat het goed ging.
Hoe ging u om met de situatie na het ongeval?
Ik bleef twee dagen bij hem. Ze hebben hem geopereerd en er was niemand van zijn familie aanwezig, dus het was niet makkelijk, maar alles is goed gegaan.
Terugkomend op Ortola, hoe denk je dat zijn probleem kan worden opgelost?
Het is een probleem voor velen, ik zou zelfs zeggen voor de meesten in de Moto3-categorie, vooral de laatste jaren. Natuurlijk wordt het verschil gemaakt door de piloot en de techniek, dit is duidelijk, maar direct daarna is er de slipstream, dus probeer een fotokopie te maken van de meer ervaren of de snelste. Het is eenvoudig gezegd maar moeilijk te doen, maar de oplossing zou zijn om het alleen te doen. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar Guevara, die vorig jaar won: hij is altijd snel geweest, maar hij zette de laatste stap toen hij vanaf medio 2021 alleen ging rijden. Evenals Foggia, maar hij meer. Zo zie je dingen die je niet ziet als je samen met een ander schiet, omdat je kijkt naar wat hij doet. Een voorbeeld is de GP in Australië: nieuwe banden, tempo en hij staat 3e op de grid, terwijl hij in de race als 13e eindigde. Stel dat er iemand is die stoort, die binnenkomt, dan distantieer je je een beetje: zo verlies je de directe referentie en red je het niet. Dit zou worden opgelost door altijd alleen te schieten. Slipstreaming kan echter nuttig zijn in de kwalificatie, ook al moet gezegd worden dat VT2 al pre-kwalificatie is: iedereen zoekt meteen Q2 en er wordt niet meer aan de motor gewerkt. Dit is ook de reden waarom we het aan het begin van het jaar moeilijk hadden.
Dit jaar verandert de indeling van de huisartsen. Alessandro Tonucci, wat denk jij?
Het zal nog erger zijn. Nu al kijk je altijd naar de tijd vanaf de eerste ronde, nu zijn de rondes nog korter… Daardoor zijn er minder kansen en moet je die zo snel mogelijk pakken. Iedereen zal dus meteen meer willen doen dan wat misschien mogelijk is. Op deze manier ga je echter niet op zoek naar zekerheid: ik zei het niet omdat ik er misschien tegen ben, ze zeiden dat ze de show met de Sprint Race wilden. Dit jaar is er dan geen opwarming meer. Stel dat een rijder op zaterdag crasht in de kwalificatie, zoals ons is overkomen: hij maakt de sessie niet af en start als 10e. De motor moet dan gerepareerd worden, de mechanica is altijd erg goed, maar er kan altijd dat kleine ding zijn dat je niet opmerkt als je stilstaat, maar alleen als je een bocht maakt. De warming-up was daarvoor, om met alles in orde naar de race te gaan. Of bijvoorbeeld in Valencia: de sessie begint en er is meteen een elektronisch probleem, waarbij de motor uitvalt bij het verlaten van de garage. Aangezien ik de warming-up niet meer heb, zullen deze dingen in de race gebeuren.
Het lijkt er daarom op dat ze je leven nog ingewikkelder hebben gemaakt, laten we het zo zeggen.
Dit is iets gericht op de MotoGP en ik kan het begrijpen: ze hebben het nodig en het is de categorie die de hele wagen trekt. Het is echter duidelijk dat het in het nadeel is van Moto3 en Moto2: haal de ene sessie weg en verkort de andere, terwijl het format al ingewikkeld was en we allemaal werden gebeld omdat we zo niet verder kunnen, is er al teveel geworstel in vrij oefenen … Maar zelfs die helpen naar mijn mening niet. Ik sprak er ook over met Spencer in Portimao, toen hij Nepa belde over zoiets als dit, met de vraag of we niet terug konden naar het format dat was toen ik aan het racen was. Drie vrije trainingen, dan 40 minuten kwalificatie en het einde. Het is waar dat het niet kan omdat er geen show of spanning is. Maar zo staan de renners nog meer onder druk en zonder warming-up moeten we altijd hopen dat alles goed gaat.
Het lijkt echter een format dat de aandacht nog meer ‘afleidt’ van de kleine klassen om zich te concentreren op de MotoGP.
In termen van de media verandert er naar mijn mening niet veel, mensen zullen doen zoals voorheen. De meesten kijken naar MotoGP, degenen die echt gepassioneerd zijn kijken ook naar Moto3, maar dan naar de kwalificatie en de races. Q1 en Q2 met dit format zijn spectaculair, mensen zien ook graag de ‘scènes’ in de pitlane, zoals wanneer ze doen alsof de motor stilvalt. Praktisch gezien benadeelt het ons een beetje: een coureur mag niet te veel gaan nadenken, hij gaat op instinct af en probeert zijn best te doen. Het is niet makkelijk. Ik kan begrijpen dat MotoGP de categorie is die alles pusht, maar ik begrijp niet waarom tot een paar jaar geleden, toen ik daar ook was, alles normaal was en je op een andere manier leerde, terwijl het nu zover is gekomen. We passen ons aan, maar het helpt niet.
Dan blijft het probleem van de ‘treinen’, dat heel vaak naar voren komt.
Ze doen niets om het te verminderen. De 18-jarige Moto3-coureurs denken er graag over na: niemand zal het ooit zeggen “Is er een trein? Nee nee, ga dan, ik ga alleen rond”, kunt u het zo vaak hervatten als u wilt. Bijvoorbeeld Muñoz, hoe vaak is hij bestraft? Ik volg hem sinds 2017, toen hij 12 was: het is altijd zo geweest, het is zijn karakter. Hij wil aankomen en dus red je het in de huidige Moto3, anders wordt het moeilijker. Nepa is vele malen door Muñoz uitgegooid, zelfs in Misano in de eerste bochten, maar uiteindelijk wint de slechtste. Met een smal formaat, waarin je alleen maar aan tijd hoeft te denken, ontmoedig je dit niet, maar voed je het eerder. Ik rende ook: als je dit houdt…