Η Team MMR είναι η μόνη ιταλική ομάδα που είναι παρούσα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Moto2, μέρος αυτού που τώρα ονομάζεται JuniorGP. Το καταφέρνει Massimiliano Morlacchiένας πρώην αναβάτης που έκανε τα πρώτα του βήματα στο R125 Cup Yamaha και το R6 Cup. «Μεγάλωσα σε μαγαζιά με ένα εμπορικό σήμα» είπε ο ίδιος ο επικεφαλής του MMR σχετικά. Βήματα που τον βοήθησαν να οργανώσει το Aprilia RS660 Trophy, μέρος του οποίου είναι και το οποίο φέτος διανύει τη δεύτερη σεζόν του. Στη συνέχεια, ο Morlacchi αγωνίστηκε επίσης στο 600 Stock και 600 Supersport στο CIV, πριν πει αρκετά και περάσει “Από την άλλη πλευρά του τοίχου”. Τώρα διαχειρίζεται μια ομάδα που κάνει το ντεμπούτο της φέτος στη Moto2 με τους Ιταλούς Mattia Rato και Tommaso Marcon, το 2023 (ιδού το ημερολόγιο) θα επαναλάβει με ανανεωμένη σύνθεση. Τι πολιτείες όμως είναι οι απαρχές της ομάδας; Πώς ήταν η πρώτη χρονιά σε ένα νέο πρωτάθλημα; Αυτά και άλλα στη συνέντευξή μας.
Massimiliano Morlacchi, πώς γεννήθηκε η ομάδα σου;
Αγωνιζόμουν για πολλά χρόνια, μέχρι που αποφάσισα να σταματήσω την καριέρα μου στη μοτοσικλέτα. Επέλεξα λοιπόν να πάω στην άλλη πλευρά του τοίχου και να δώσω σχήμα σε μια κατασκευή. Όταν γεννήθηκε ήταν πολύ μικρή, αλλά ο στόχος ήταν πάντα να προσθέσει ένα επιπλέον κομμάτι. Για αρκετά χρόνια είχα αρκετούς αναβάτες σε αγώνες CIV στο Supersport 600, Supersport 300, R3 Cup, στο οποίο κερδίσαμε τον τίτλο το 2018 με τον Kevin Arduini. Ένας αναβάτης που πήγε αργότερα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Για χρόνια, λοιπόν, έκανα παρέα στο ιταλικό πρωτάθλημα σε αυτές τις κατηγορίες, μέχρι το 2020. Μαζί με άλλα δύο άτομα, δημιουργήσαμε ένα έργο, το 660 Trophy: διαχείριση με την BK Corse, παντρεμένη από την Aprilia Racing, ακολουθούμενη από τον Massimo Rivola και τον quant άλλα.
Φέτος υπήρξε ένα σημαντικό βήμα για την ομάδα σας.
Μετά τον πρώτο χρόνο δραστηριότητας, είπα στον εαυτό μου: “Γιατί να μην επεκτείνουμε τη δομή, προσπαθώντας να φτιάξουμε μια ομάδα και στο Moto2;” Μια δομή σε ένα τέτοιο πλαίσιο ήταν πάντα το όνειρό μου. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να χτίσω μια δομή στο CEV Moto2, αλλά πάντα ακολουθώντας τη διαδρομή. Ένα παράδειγμα είναι τα χρώματα της Aprilia στα ποδήλατα, στο γκαράζ και στο φορτηγό, προφανώς σε συμφωνία με τον Massimo Rivola: ένας δρόμος για νέους που αποφασίζουν να ακολουθήσουν τον δρόμο της Aprilia από μικρή ηλικία. Γι’ αυτό ο νικητής του φετινού Τροπαίου, Max Toth, έκανε το wild card του στη Βαλένθια στο τέλος της χρονιάς και πιθανότατα θα κάνει το 2023 μαζί μας ως τρίτος οδηγός.
Νέος σχηματισμός, επομένως, πρέπει να καθοριστεί ακόμη;
Θα το ανακοινώσουμε επίσημα την πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου. Αλλά ένας είναι ο Mattia Volpi, ο οποίος έχει ήδη ανακοινωθεί, μετά είναι ο Maxwell Toth: είμαστε στη φάση των διαπραγματεύσεων, αλλά θα πρέπει να συνδυαστούν. Ο τρίτος οδηγός θα είναι έκπληξη! Μάλιστα, θα έχουμε μια σύνθεση με τρεις αναβάτες αντί για δύο, θα προσθέσουμε ποδήλατο σε σχέση με φέτος.
Πώς πήγε το ντεμπούτο σου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Moto2;
Είχαμε τον Mattia Rato, 16 ετών, που έκανε δύο σεζόν με το Moto2 CBR, αλλά όπως όλοι οι άλλοι ήταν η πρώτη του φορά στο Moto2 Triumph. Ξεκινήσαμε πολύ δυνατά και ήρθε αμέσως ένα βάθρο! Ήταν μια σημαντική στιγμή. Με τον Tommaso, από την άλλη, είχαμε πολύ κακή τύχη, ξεκινώντας με ένα πολύ άσχημο ατύχημα που υπέστη στον πρώτο αγώνα στο Εστορίλ. Πολλά ατυχήματα, τα περισσότερα από τα οποία προκλήθηκαν από άλλους αναβάτες. Όταν μια χρονιά ξεκινάει έτσι, είναι επίσης δύσκολο να την ισιώσεις. Αλλά πέρα από αυτό, δεν έχω τίποτα να πω για την ομάδα: κάναμε εξαιρετική δουλειά, επιδειχθήκαμε και είμαστε επίσης το σημείο αναφοράς στο Moto2, όντας η μοναδική ιταλική ομάδα.
Υπήρξε μια «ιδιαίτερη» στιγμή, ένα ατύχημα μεταξύ των δύο αναβατών σας.
Ναι, στη Χερέθ. Στο τέλος αυτά είναι πράγματα που συμβαίνουν: στον αγώνα θέλεις πάντα να τερματίζεις μπροστά από τον αντίπαλό σου. Ακόμη περισσότερο αν το έχεις λίγα εκατοστά μακριά και είναι η τελευταία γωνία. Αυτό που είπα στα αγόρια είναι ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί μεταξύ των συμπαικτών, αλλά «δεν πειράζει». Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό και δεν θα είναι η τελευταία, εννοώ στην ιστορία της μοτοσικλέτας, αλλά πάντα προσπαθώ να παίρνω τα πράγματα πολύ φιλοσοφικά. Δεν έχει νόημα να δημιουργούμε κακές διαθέσεις ή εντάσεις, πρέπει να μάθουμε από τα λάθη. Φυσικά, αν μετά υπάρξει υποτροπή μία, δύο, τρεις φορές, τότε σε εκείνο το σημείο πρέπει να πάρεις τα ηνία.
«Καυτό» πώς χειρίζεσαι μια τέτοια κατάσταση;
Πολύ ήρεμα. Δυστυχώς δεν παίξαμε για τίποτα σε αυτόν τον αγώνα, οπότε δεν χάσαμε βάθρα ή σημαντικούς βαθμούς. Σε αυτή την περίπτωση θα ήταν πολύ διαφορετικά… Ακόμα και στη ζέστη, επομένως, οι ίδιοι οι πιλότοι δεν ήταν ταραγμένοι μεταξύ τους, αν όχι ξεκάθαρα για να πουν ότι θα μπορούσε να αποφευχθεί. Αυτά είναι πράγματα που διαρκούν μόνο λίγα λεπτά.
Ας επιστρέψουμε στο πρώτο βάθρο με τον Mattia Rato. Πόσο έχει βοηθήσει από άποψη ηθικού;
Πάρα πάρα πολύ! Ήταν εντυπωσιακό. Ήταν αγώνας 2 την Κυριακή, ερχόμασταν από έναν αγώνα 1 στον οποίο ο Tommaso είχε ένα ατύχημα: λόγω του σωματικού πόνου που δεν αγωνίστηκε ξανά, η μοτοσυκλέτα καταστράφηκε ολοσχερώς αμέσως στην εκκίνηση. Ο πρώτος αγώνας της χρονιάς, αν είναι έτσι… Αντί στον Αγώνα 2 κάναμε 17-18 γύρους με κομμένη την ανάσα, για να δούμε ο ένας τον άλλον στο βάθρο! Την πρώτη φορά, στο ντεμπούτο, με όλους να σε παρακολουθούν. Ήταν πραγματικά ανεκτίμητο.
Περίμενες ότι θα μπορέσεις να το επαναλάβεις τουλάχιστον άλλη μια φορά, σωστά;
Απολύτως, και είχαμε επίσης αρκετές ευκαιρίες να το κάνουμε. Δυστυχώς, όμως, χάσαμε. Μερικές φορές η ομάδα έλειπε, δεν μπορούσε να βάλει τη μοτοσυκλέτα στην πιο σωστή ρύθμιση, αλλά σε πολλές άλλες περιπτώσεις ήταν οι αναβάτες, για διάφορους λόγους, λόγω υπερβολικών ατυχημάτων ή επειδή δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση. Εν ολίγοις, δεν κατάφεραν να κάνουν αυτό το επιπλέον βήμα για να αρπάξουν τη θέση του βάθρου κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αλλά υπάρχει, είναι εμπειρία.
Ωστόσο, υπάρχει σαφώς μια χροιά απογοήτευσης.
Από αυτή την άποψη, απολύτως ναι. Δείξαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, θα ήταν σωστό και σωστό προς όλη την ομάδα, και τους ίδιους τους αναβάτες, να μπορέσουν να το κάνουν. Είναι καλό για το ηθικό της ομάδας αλλά και των αναβατών, αλλά δυστυχώς δεν έφτασε. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να δουλέψουμε για την επόμενη χρονιά για να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε.
Ποιες ήταν οι βασικές διαφορές ή δυσκολίες στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Moto2;
Δυσκολία Θα έλεγα όχι. Στην ομάδα, ο καθένας έχει τον δικό του ρόλο, έχουμε μια κοπέλα που είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την οργάνωση logistics, ξενοδοχείων, πτήσεων… Δεν υπήρχαν προβλήματα από αυτή την άποψη. Προφανώς ήταν μια διοργάνωση που έπρεπε να κάνω εκ των προτέρων, ακριβώς γιατί ήξερα ότι θα ήταν αισθητά διαφορετική από ένα εθνικό πρωτάθλημα. Γενικά, πάντως, τα σώματα με τα οποία έχουμε συνεργαστεί, η Dorna σε αυτή την περίπτωση, έχουν πολύ υψηλό επίπεδο επαγγελματισμού. Κατά τη γνώμη μου, τα άλλα πρωταθλήματα πρέπει να μάθουν από τη δουλειά τους: όλα είναι οργανωμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, πάνω από όλα βάζουν ομάδες και ομάδες σε θέση να δουλέψουν καλά και να μην βιάζονται.
Ακόμα και το CIV;
Ας πούμε ότι γνωρίζω άριστα τα προβλήματα του ιταλικού πρωταθλήματος. Όμως σε κάθε περίπτωση πρόκειται για δύο διαφορετικά πρωταθλήματα, που δεν συγκρίνονται. Προφανώς, αν ρωτήσετε ποια είναι η καλύτερη διοργάνωση, η απάντηση είναι ξεκάθαρα το JuniorGP. Ένας πιο επαγγελματικός τομέας, από την άλλη θα έλεγα ότι είναι ακόμα προ-επαγγελματικός και ένας νεαρός αναβάτης σήμερα αναπτύσσεται πολύ περισσότερο σε ένα πλαίσιο JuniorGP παρά σε ένα CIV.
Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Moto2 γνωρίσατε επίσης μερικές νέες πίστες.
Είναι όλα πολύ όμορφα, σαν παιδί την πρώτη μέρα στο σχολείο! Γνωρίζεις νέους ανθρώπους, επισκέπτεσαι νέα μέρη, κυκλώματα που μέχρι την προηγούμενη μέρα είχες δει μόνο στην τηλεόραση. Ως πρώτη χρονιά ήταν μεγάλη συγκίνηση. Όμορφο να ζεις και να το λες, μια όμορφη ανάμνηση.
Ποιος ήταν ο καλύτερος γύρος; Ανεξάρτητα από το τελικό αποτέλεσμα.
Στο δέρμα το πιο όμορφο ήταν αυτό του Εστορίλ. Ήταν το πρώτο, άρα το πιο γεμάτο άγχος, στο οποίο αναρωτιόμασταν αν όλα ήταν καλά, αν κάτι έλειπε. Κάντε την πρώτη ελεύθερη πρακτική, την πρώτη πρόκριση με ένα μείγμα συναισθημάτων. Το ατύχημα του Τομάζο, που ήταν ένα έντονο αλλά προφανώς αρνητικό συναίσθημα. Αμέσως μετά το βάθρο του Mattia, που αντίθετα ήταν μια πολύ έντονη συγκίνηση που ισορρόπησε το πρωί. Υπό αυτή την έννοια ήταν πραγματικά μια βόμβα. Εκτός από το βάθρο, συναισθηματικά μιλώντας ήταν ο καλύτερος γύρος.
Επιστρέφοντας σε εσάς, πώς ήταν η μετάβαση στην «άλλη πλευρά»;
Έχουν περάσει πλέον επτά χρόνια, αλλά θυμάμαι τέλεια την ημέρα που αποφάσισα να σταματήσω να αγωνίζομαι με μοτοσυκλέτες. Ήταν ξερή απόφαση, έβγαλα το κράνος μου και είπα «δεν θα αγωνιστώ άλλο με μοτοσυκλέτα». Πράγματι ξεκάθαρη επιλογή, από εκείνη την ημέρα δεν έχω ξανααγγίξει μοτοσυκλέτα. Αλλά είναι κάτι που το βίωσα καλά, έκανα αυτό που έκανα και μάλλον είχε έρθει εκείνη η στιγμή που ένιωσα ότι θα μπορούσα να είχα δώσει πολλά περισσότερα σε αυτή τη θέση παρά σε αυτή του αναβάτη. Το έζησα χωρίς τύψεις, με απόλυτη πεποίθηση και με στόχο να θέλω να φτάσω σε μια μέρα που όλοι ονειρεύονται να φτάσουν.
Τι έχει αλλάξει, σε συναισθηματικό επίπεδο, μεταξύ του οδηγού Morlacchi και του μάνατζερ της ομάδας Morlacchi;
Το άγχος πριν τους αγώνες είναι το ίδιο! Ίσως ως team manager το βιώνεις ακόμα πιο έντονα, αλλά πέρα από αυτό δεν υπάρχουν διαφορές. Είναι πάντα ιδιαίτερα συναισθήματα, τόσο ο αναβάτης όσο και ο διευθυντής της ομάδας έχουν άγχος πριν τον αγώνα. Ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι ο οδηγός, όταν σβήνουν τα φανάρια, ακυρώνει τις σκέψεις του και σκέφτεται μόνο τον αγώνα, αντ ‘αυτού το γκαράζ και όλο το προσωπικό πέφτουν σε άπνοια για 35, 40 λεπτά. Ίσως είναι ακόμα πιο κουραστικό!
Είστε ένας από τους πολλούς πρώην δρομείς που τώρα είναι υπεύθυνος μιας ομάδας. Κατά τη γνώμη σας, τι επιφέρει αυτός ο «διπλός ρόλος»;
Έχοντας γίνει πιλότος, μπορείς να καταλάβεις πολλά πράγματα εκ των προτέρων. Για παράδειγμα, σχετικά με τις ανάγκες των οδηγών, τις ανάγκες τους ή τι θέλουν να μεταφέρουν προσπαθώντας να εξηγήσουν τις αισθήσεις στην πίστα. Τα έχω βιώσει από πρώτο χέρι, οπότε καταλαβαίνω νωρίτερα από όσους δεν ήταν οδηγός, επομένως δεν έχουν βιώσει κάποια δυναμική και δυσκολεύονται περισσότερο να κατανοήσουν κάποια πράγματα. Σε αυτό το άθλημα, ο συγχρονισμός είναι το κλειδί, νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που ωφελεί πολύ.
Είναι επίσης χρήσιμο για να μπορείτε να παρατηρήσετε ότι κάτι περισσότερο από τους πιλότους σας από έξω.
Ναι ακριβώς. Πέραν του ότι ίσως και εσείς είχατε στιγμές αδυναμίας για μια βάρδια που πήγε άσχημα ή σε κάθε περίπτωση όχι όπως ελπίζατε. Αν δεν έχετε ζήσει ποτέ κάτι τέτοιο, δεν χρειάζονται πολλά να πείτε…