De Superbike van vroeger had een revolutionaire ziel. Het Wereldkampioenschap bestond al meer dan dertig jaar, maar de alternatieve series, die uit het niets opdoken, waren al snel een gebruikelijk fenomeen geworden, veel meer dan een succesvol sportkampioenschap dus. De sleutel was simpel: ga “tegen” de status quo, verander de regels en schud de kaarten. Jarenlang toerde een dubbeldekkerbus met open dak, boordevol muziek en mooie meisjes, door de binnenstad met de “bericht” ver buiten de omheining van de circuits. Brands Hatch en Monza werden overspoeld met enthousiaste menigten. Het publiek houdt van de kampioenen, de motoren, het lawaai. Maar wat het verschil maakte, was het gevoel deel uit te maken van een “beweging”, het delen van gemeenschappelijke emoties en passies.
Met de verandering van eigenaar eind 2012 ging deze avontuurlijke geest verloren. Dorna, de MotoGP-manager, had Superbike decennia lang gezien als de duivel, de grote rivaal en toen ze het eenmaal in handen hadden, was het eerste doel om het te managen alsof het een “normaal” motorkampioenschap was, een karakter dat Superbike heeft niet. nooit gehad. Het primaire doel was om de reikwijdte, de productie van achtergrondgeluid dat de commerciële suprematie van huisartsen lang in gevaar had gebracht, te verminderen. Eindelijk heeft de promotor, of in ieder geval de divisie die zich bezighoudt met Superbike-management, begrepen dat het terugbrengen van WorldSBK naar zijn aard revolutionair het is essentieel om succes te laten groeien.
Imola, een evenement dat geliefd is bij rijders, teams, fabrikanten en het publiek, was het laboratorium voor een buitengewoon interessant experiment: een artistieke installatie naar het midden van de paddock brengen. Er werd gekozen voor een vorm die op de een of andere manier raakvlakken had met motorfietsen, dat is Street Art.Het verrassingseffect was opmerkelijk, de nieuwsgierigheid explodeerde. Mensen stopten, niet alleen om te kijken, maar velen om hun handen vuil te maken. Door actief deel te nemen, de belangrijkste mantra van de marketing van vandaag, die waarde bouwt op de ervaring die aan het publiek wordt aangeboden.
“De Superbike is de sportieve uitdrukking van straatsportmotorfietsen, daarom deelt hij dezelfde fysieke locatie als het epicentrum van passie voor Street Art: de weg, in feite.” legt Massimo Gioscia uit, mede-oprichter van Art-a-porter, het internationale bureau voor opkomende kunst dat de installatie van Imola heeft samengesteld. “SBK Street Art Challenge was een driedaagse show met twintig artiesten uit heel Italië”.
De kunstenaars wekten veel nieuwsgierigheid, ook bij de piloten. Wie ik ben?
“Ze kleuren de muren rond de stad, parken, stedelijke contexten. We hebben ze voor het eerst naar de paddock gebracht. Ze maakten “live action”, d.w.z. werken in realtime, waarbij piloten en allerlei soorten publiek betrokken waren. Ze hebben hun werken op verschillende ondergronden gemaakt, zelfs aan de zijkant van een van onze vrachtwagens. Onze artiesten hebben ook getekend op skate decks, die door middel van een APP van statisch naar dynamisch gaan. We begeleidden het werk van de artiesten met muziek en talkshows, allemaal live.”
Hoe heb je kijkers betrokken?
“We vestigden ons naast de Paddock Show, dat is het “plein” waar de ontmoetingen met de renners, het podium en al de rest plaatsvinden. We wekten veel nieuwsgierigheid: mensen stopten om de tafels te zien, de artiesten. We ontvingen ook de renners, die hun handtekeningen op de grond ‘graffiti’, samen met de straatartiesten. Er was meteen een gevoel, we zijn erin geslaagd om motorfietsen en kunst samen te brengen in een selfie die meteen de ronde deed op sociale media.”
Heeft het publiek “graffiti”?
“Ja, dat was een van de beste delen. Een van onze kunstenaars heeft een bijzondere installatie gemaakt waarop veel Superbike-enthousiastelingen hun sporen hebben nagelaten (zie omslagfoto, red). Op de achterkant lieten we iedereen die meedeed opschrijven wat ze van de Superbike vinden, wat ze ervan vinden of alleen hun handtekening.’
Hoe was het vanuit artiestenoogpunt om deze paddock te betreden?
“Ze vonden een zeer vloeiende, nieuwsgierige omgeving, open voor nieuwigheden, zelfs in tegenstelling tot wat de normale aantrekkingsmomenten zijn in een ronde van het Wereldkampioenschap. We maken een show, we geven iets extra’s. We hebben ook de aandacht getrokken van veel gezinnen, de kinderen zijn helemaal uit hun dak gegaan met de kunstenaarsblikken. Kunst is een taal, een hele sterke boodschap. SBK is een mooie show, we hebben er nog wat aan toegevoegd. We houden van deze circussfeer.”
Krijgt dit experiment een vervolg?
“We onthullen de kaarten niet, het doel is om er een tournee van te maken na het WK. In 2024 zitten we zeker in de Italiaanse etappes.”
Zou Street Art de Superbike naar grote steden kunnen brengen?
“Zeker. Het zou een zeer geldige gelegenheid kunnen zijn om het WK dichter bij een ander publiek te brengen dan de gebruikelijke liefhebbers, die nog niet komen! wat is Superbike. Ons doel is tweeledig: mensen die van motoren houden gepassioneerd te maken voor kunst, en mensen die een passie voor kunst hebben motoren te benaderen. De paddock zou de eindbestemming kunnen zijn van een veel bredere tour, die in staat is om de karakters en boodschap van WorldSBK over te brengen in stedelijke omgevingen: pleinen, straten, steden”.
Afbeeldingen
‘
‘