Η δύναμη της ταπεινοφροσύνης. Ο Ivan Clementi γεννήθηκε 48 ετών στο Montegiorgio, ένα μικρό χωριό στην ενδοχώρα του Marche. Στην περιοχή του υπήρχε μόνο εκτός δρόμου και οδηγούσε μοτοποδήλατο εκτός δρόμου και μετά σε ηλικία 8 ετών πήγε μια μέρα στο Misano και ερωτεύτηκε την ταχύτητα. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του έλαβε μέρος σε 21 Grand Prix MotoGP και πάνω από 150 αγώνες μεταξύ World Superbike και Supersport. Ο Ιβάν Κλεμέντι είναι ένα ήσυχο αγόρι, δεν είναι προσωπικότητα των μέσων ενημέρωσης, αντιθέτως, είναι σχεδόν ντροπαλός.
«Πάντα ήμουν παθιασμένος με τις μοτοσυκλέτες – Ο Ivan Clementi λέει στον Corsedimoto – αλλά δεν είχα χρήματα και έτσι στα 14 μου άρχισα αμέσως να δουλεύω ως μηχανικός. Αγόρασα ένα χαλασμένο Gilera, το έφτιαξα μόνος μου και έκανα τους πρώτους αγώνες χωρίς φέρινγκ. Μέσω του ιδιοκτήτη του γκαράζ που δούλευα, βγήκα λίγο στην πίστα και έδειξα τις ιδιότητές μου, οπότε είχα την ευκαιρία να προχωρήσω. Κέρδισα το τρόπαιο Gilera και μετά με πήραν ως αναβάτη Gilera. Όλα ξεκίνησαν από εκεί“.
Αγωνιστήκατε στην 125 Sport Production;
«Ναι και κέρδισα το ιταλικό 125 SP με την Campetella. Το 1996 ήμουν συμπαίκτης του Valentino Rossi: ήταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και εγώ στο Ευρωπαϊκό αλλά ήμασταν στην ίδια ομάδα. Έχω υπέροχες αναμνήσεις από αυτόν. Δυστυχώς εκείνη τη χρονιά τραυματίστηκα στην αρχή της σεζόν και ουσιαστικά έπρεπε να χάσω το πρωτάθλημα».
Είσαι ακόμα σε επαφή με τον Valentino;
«Όταν συμβεί, ναι. Πέρυσι με κάλεσαν στο Ranch για τα 100km of Champions και ήρθε να με πάρει αγκαλιά. Μου έδωσε εξαιρετική ευχαρίστηση. Είναι ένας πραγματικά εξαιρετικός άνθρωπος παρά την επιτυχία του».
Τότε προσγειώθηκες στο 250;
«Ναι, έκανα το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 1998 και αμέσως προσγειώθηκα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα όπου έτρεξα το 1999. Είχα συμβόλαιο δύο ετών, αλλά βρέθηκα να ξεφύγω. Σε εκείνο το σημείο έπρεπε να περάσω στο τετράχρονο όπου αγωνιζόμουν για πολλά χρόνια και το απόλαυσα πολύ».
Τι σου έλειψε για να μπορέσεις να κάνεις ένα ποιοτικό άλμα;
«Κάποιος στο πλευρό μου, που με πίστεψε και με βοήθησε. Πάντα ήμουν μόνος. Τώρα έχω μια ομάδα motocross και τον Gianni Meschini φίλο-συνέταιρο δίπλα μου. Αν τον είχα γνωρίσει νωρίτερα ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Έκανα ό,τι μπορούσα μόνος μου. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να κάνω μια ολόκληρη σεζόν με ένα έγκυρο ποδήλατο και να δείξω πλήρως την αξία μου».
Η καλύτερη ανάμνηση της καριέρας σου;
“Σίγουρα ο ευρωπαϊκός τίτλος 250. Αν κοιτάξω το παρελθόν μου, είμαι ακόμα χαρούμενος γιατί κατάφερα να φτάσω στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP και Superbike μόνο με τη δική μου δύναμη”.
Τι κάνεις τώρα?
«Έχω την ομάδα μοτοκρός, ένα εργαστήριο και είμαι εκπαιδευτής. Είμαι πάντα στη μέση των κινητήρων γιατί όταν υπάρχει πάθος, δεν αισθάνεσαι ποτέ κουρασμένος».