Er zijn de ‘loyaal’ aan één merk, zoals Marc Marquez, altijd bij Honda in zijn tienjarige MotoGP-carrière. We kunnen ook de jongere Fabio Quartararo (Yamaha) en Pecco Bagnaia (Ducati) noemen, die minder lang in de koningsklasse rijden. Maar er zijn er die elkaar uitdagen met meer huizen, zonder daardoor een flinke dosis risico te missen. De voorbeelden die we ook in de MotoGP hebben gezien, bevestigen dat het nooit gemakkelijk is om je aan te passen aan een andere motor en daardoor significante resultaten te behalen. Volgend jaar staat Jack Miller in 2023 aan de start met het derde verschillende merk in de MotoGP, wie weet of hij met KTM kan winnen zoals met Honda en vooral met Ducati… Maar er zijn andere rijders die het gedaan hebben hetzelfde, weet je nog hoe het weg is? Na het eerste deel is hier het tweede en laatste deel.
Jorge Lorenzo (Yamaha/Ducati/Honda)
Drie merken ook voor de Mallorcaanse kampioen, die echter alleen schitterde met het huis van de drie stemvorken. Wie weet of hij Ducati vóór 2022 weer naar de overwinning had kunnen brengen, een vraag die onbeantwoord zal blijven. Maar laten we op volgorde gaan: van 2008 tot 2016 was hij een van Yamaha’s leidende rijders, met resultaten ter waarde van drie wereldtitels, drie tweede plaatsen en twee P3’s in het algemeen klassement. In 2017 besluit hij het Ducati-avontuur aan te gaan: twee podiumplaatsen in het eerste jaar, een stap vooruit na de eerste GP’s van 2018, maar de leiders in het rood hadden al elders gezocht… De Mallorcaan pakt drie overwinningen, nog een podium en vier poles voor een blessure. Aan de andere kant is 2019 met Honda zeker om te vergeten, aan het eind van het jaar gaat hij met pensioen.
Andrea Dovizioso (Honda/Yamaha/Ducati)
Hij maakte zijn MotoGP-debuut in 2008 met een periode van vier jaar bij Honda, waarbij hij één overwinning en nog eens 15 podiumplaatsen behaalde. Zijn enige Yamaha-seizoen volgt, waarin hij nog eens zes podiumplaatsen scoort, om vervolgens de lange Ducati-periode in 2013 in te luiden. Ik begin met ups en downs, maar dan beginnen de podiumplaatsen toe te nemen, de overwinningen komen ook… Totdat hij zulke resultaten begint te behalen dat hij in de strijd om de eindoverwinning tegen Marc Marquez gaat! Van 2017 tot 2019 was hij vice-wereldkampioen, in 2020 kondigde hij aan een sabbatjaar te willen nemen. Maar eind 2021 aanvaardt hij het zadel van het Yamaha-satellietteam voor de laatste GP’s, een ongelukkige terugkeer tot zijn definitieve pensionering op Misano 2022. Maar velen onderstrepen (terecht) zijn geweldige werk aan een lastige Desmosedici die nu de van dromen’ in de MotoGP.
Scott Redding (Honda/Ducati/Aprilia)
Vijf jaar in de koningsklasse voor de Britse rijder, om precies te zijn van 2014 tot 2018. Hij begint met twee jaar in Honda en behaalde zijn eerste MotoGP-podium in Misano in 2015. Daarna volgen twee jaar in de Ducati-kleuren, maar qua resultaat gaat het niet veel beter. Het enige hoogtepunt is zijn tweede carrièrepodium in Assen in 2016, wat tevens het laatste van zijn korte MotoGP-carrière zal zijn. In 2018 komt hij echter in actie met Aprilia in een van de moeilijke jaren van het merk. Voor hem 20 punten in totaal en een 11e plaats als beste resultaat van het seizoen.
Cal Crutchlow (Yamaha/Ducati/Honda)
Hij landde in 2011 in de MotoGP, met het Supersport-kampioenschap van 2009 op zak en een volledig jaar in Superbike op zijn scoreformulier. Een verandering dus verre van eenvoudig, maar de coureur uit Coventry blijft in de topklasse tot 2020, het jaar waarin hij zijn pensionering aankondigt. Crutchlow begint met een driejarige Yamaha-periode en verovert de eerste zes podia in de categorie. Zijn enige jaar bij Ducati volgde, waarin hij ook een podium behaalde, terwijl hij vanaf 2015 tot aan zijn pensionering bij Honda was. In deze jaren zullen naast negen podia drie wereldoverwinningen behaald worden: de eerste in Brno in 2016, herhaald op Phillip Island, de laatste is in Argentinië in 2018. Hij is een Yamaha-testrijder sinds 2021, zij het met 10 GP’s op het wedstrijdformulier als wisselspeler.
Andrea Iannone (Ducati/Suzuki/Aprilia)
Zijn carrière werd eind 2019 onderbroken, maar de coureur uit Abruzzo racet sinds 2013 in de MotoGP. Ook hij heeft drie verschillende merken, te beginnen met Ducati, waar hij vier seizoenen bij bleef. Zijn eerste en enige overwinning behaalde hij in de afgelopen twee jaar, samen met zes andere podia, voordat hij naar Suzuki verhuisde. Twee jaar waarin hij vier podiumplaatsen behaalde, allemaal in 2018, om vervolgens weer te veranderen en in Aprilia te landen. Op het wedstrijdformulier staat een 6e plaats als beste resultaat van het seizoen, precies hier stopte zijn carrière.
Aleix Espargaro (Ducati/Suzuki/Aprilia)
Zijn eerste volledige jaar in de MotoGP was 2010, zijn enige Ducati-jaar met twee keer de achtste plaats. Laten we de CRT-periode overslaan waarin hij goed presteerde (het eerste podium kwam ook binnen), laten we naar 2015 gaan, het eerste van de twee jaren met de Suzuki-kleuren. Seizoenen tussen ups en downs, met een 4e plaats als beste finish, alvorens de uitdaging aan te gaan met Aprilia vanaf 2017. Best lastige jaren, tot 2021, waarin het eerste podium arriveert: het is het eerste teken van wat er gaat gebeuren.’ is te zien in het zojuist afgesloten kampioenschap. Het beste jaar voor het merk en voor Espargaro: een historische overwinning, nog eens vijf podia, constante plaatsingen in de top tien (behalve in drie GP’s), een enkele nul. Evenals de voldoening om tot een paar ronden voor het einde in de strijd om de titel te zijn gebleven!
Maverick Viñales (Suzuki/Yamaha/Aprilia)
De Spaanse rijder kwam in 2015 in de MotoGP en bracht de eerste twee seizoenen door bij Suzuki. Met deze kleuren komt de eerste overwinning en drie andere podia in de koningsklasse, gevolgd door de overstap naar Yamaha. Vier volledige jaren met wisselende resultaten: overwinningen en podia komen eraan, maar in het kampioenschap komt hij niet verder dan de 3e trede van het wereldpodium. In 2021 brak de breuk met het merk Iwata, in 2022 speelde hij zijn eerste volledige jaar bij Aprilia, de derde verschillende fabrikant dus in zijn carrière in de koningsklasse. Er zijn interessante tekenen van groei, zoals blijkt uit de drie podiumplaatsen in Assen, Silverstone en Misano.
Pol Espargaro (Yamaha/KTM/Honda)
Hij komt in 2014 in de MotoGP, als regerend Moto2-kampioen, om voor een periode van drie jaar met Yamaha te strijden. Hij laat een goede consistentie van resultaten zien, eindigde vaak in de top tien en behaalde twee vierde plaatsen als beste resultaat. In 2017 begint de ervaring met KTM, een nieuw aangekomen fabrikant en waaraan de minderjarige uit het Espargaro-huis de eerste belangrijke resultaten zal geven. Het eerste historische podium arriveert in 2018 in Valencia, daarna wordt het vijf keer herhaald in 2020, om vervolgens de uitdaging met Honda aan te gaan. Echter, in de donkerste periode van de Gouden Vleugel: twee moeilijke seizoenen volgden, met twee podiumplaatsen afgewisseld met vele ingewikkelde races. 2023, zelfs met de GasGas-kleuren, wordt het jaar van zijn terugkeer naar KTM.
Jonathan Rea de prachtige biografie: “In Testa” beschikbaar op Amazon
Fotocredit: motogp.com