Ο Federico Caricasulo φέτος επέστρεψε για να παρακολουθήσει τακτικά τις ευγενείς συνοικίες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Supersport. Είχαν περάσει αρκετές σεζόν από τότε που είχε μαζέψει τόσα βάθρα στους πρώτους αγώνες της σεζόν και η κατάταξη του χαμογελούσε. Είναι τρίτος πίσω από τους Nicolò Bulega και Stefano Manzi. Έχει ένα σημαντικό κενό, αλλά εξακολουθεί να είναι ο συγγραφέας ενός αναμφισβήτητα θετικού πρωταθλήματος με μία νίκη, μία δεύτερη θέση, τρία τρίτα και πολλούς τερματισμούς στην πρώτη πεντάδα. Ο Federico Caricasulo είναι τακτικός, σταθερός, κάνει ελάχιστα λάθη, ίσως του λείπει λίγο κάτι όσον αφορά την κίνηση και την ευκρίνεια, αλλά είναι ο πρωταγωνιστής.
«Στο Donington η Ducati της Αρούμπα είχε καλύτερο ρυθμό από τον δικό μας – εξηγεί ο Federico Caricasulo στον Corsedimoto – κέρδισαν 3 ή 4 δέκατα σε κάθε γύρο και θα ήταν αδύνατο να κάνουμε περισσότερα. Έμεινα κολλημένος στον Yari Montella, έπαιξα μαζί του και δεν πειράζει. Κάναμε κάποιες μικρές προσαρμογές στο στήσιμο της Ducati μας, ήταν ένα θετικό Σαββατοκύριακο και δεν πειράζει».
Είναι από άλλη διάσταση ο Nicolò Bulega με την Ducati Aruba;
«Όχι, δεν είναι από άλλο πλανήτη. Στο Donington είχε περισσότερα αλλά είναι πιθανό να τον κερδίσει και αυτό έχει ήδη συμβεί φέτος. Στόχος μας είναι να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε και να μείνουμε μπροστά του. Είναι δύσκολο αλλά εφικτό. Θα προσπαθήσω ήδη στον επόμενο γύρο στην Ίμολα, στον εντός έδρας αγώνα μου. Στο Santerno ξεκινάμε από το μηδέν, είναι ένα νέο κεφάλαιο που πρέπει να γραφτεί ακόμα».
Τις τελευταίες φορές που αγωνίστηκες στο Imola ήσουν στο βάθρο. Έχετε καλές αναμνήσεις;
«Ναι, αλλά είχα αγωνιστεί εκεί με τη Yamaha, δεν έχω οδηγήσει ποτέ με τη Ducati και δεν είμαι σίγουρος τι να περιμένω. Σε κάθε περίπτωση, θα στοχεύσουμε στη νίκη στην Ίμολα».
Έκλεισε τώρα το πρωτάθλημα;
«Μέχρι να μας καταδικάσουν τα μαθηματικά, συνεχίζω να πιστεύω και να ελπίζω. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί στον αθλητισμό, στο παρελθόν υπήρχαν πολλά κλειστά πρωταθλήματα τα οποία μετά άνοιξαν ξαφνικά. Θα παλέψω μέχρι το τέλος και τον Οκτώβριο, στην Αργεντινή, θα δω πού βρίσκομαι στη βαθμολογία».
Στο Donington στο πλέγμα εκκίνησης εμφανίσατε την πινακίδα “Forza Galliano Park”. Είστε πολύ δεμένοι με την πίστα της Romagna που καταστράφηκε από την πλημμύρα;
«Πολύ πολύ, πάντα πήγαινα στο Galliano Park από τότε που ήμουν παιδί, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη σχέση με όλους αυτούς. Για μένα είναι σαν μια δεύτερη οικογένεια: ο Φαμπιάνο και η γυναίκα του είναι σαν γονείς και ο Μανουέλ είναι σαν αδερφός για μένα. Είχαν τεράστιες ζημιές από την πλημμύρα και προσπαθώ να τους βοηθήσω σε όλα».
