Κόπα και ζαμπόν. Εικόνες και αναμνήσεις μιας μακρινής εποχής. Σήμερα ο Denis Sacchetti είναι ο Team Manager της ομάδας Go Eleven στο WSBK και φεύγει για την Αυστραλία αλλά έχει παρελθόν ως αναβάτης. Μιλάει για αυτό αλλά σχεδόν με μια αίσθηση ντροπής. Προτιμά να κοιτάζει μπροστά, γνωρίζοντας ότι οι μεγαλύτερες επιτυχίες του έρχονται.
«Ξεκίνησα να αγωνίζομαι με μίνι ποδήλατα όταν ήμουν δέκα χρονών, το 1996 – λέει ο Denis Sacchetti στον Corsedimoto – Ως παιδί ήμουν συμπαίκτης πρώτα με τον Μάρκο Σιμοντσέλι και μετά με τον Αντρέα Ντοβιτσιόζο. Μεταξύ άλλων, είχαμε κάνει αντεγκλήσεις με τον Σικ για ένα ολόκληρο ματς, είχαμε τσακωθεί με μανία αλλά από εκείνο τον καυγά γεννήθηκε μια υπέροχη φιλία. Ήμουν επίσης πολύ καλοί φίλοι με τον Ντόβι, πήγαμε ακόμη και διακοπές μαζί. Το πρόβλημα είναι ότι υπήρχε μια πολύ έντονη αντιπαλότητα μεταξύ του Μάρκο και του Αντρέα και ήμουν πάντα ανάμεσα στις δύο φωτιές».
Στη συνέχεια σε προσγείωσαν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 125 ενώ έλαμψες στο Supersport 600.
«Ξεκίνησα να αγωνίζομαι στο 125 με Gnani και μετά έτρεξα με Mancini και Aprilia ως συμπαίκτης του Dovi στο ιταλικό και ευρωπαϊκό 125, αλλά ήμουν τετράχρονος αναβάτης και έτσι το 2003 πέρασα στο Supersport και άνθισα κερδίζοντας 4 ευρωπαϊκοί αγώνες. Αμέσως ξεχώρισα και με πήρε η ομάδα της Ιταλίας. Ήμουν επίσημος αναβάτης της FMI Team Italia Megabike Honda στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 600SS και στη συνέχεια αγωνιζόμουν πάντα ως επίσημος στην PSG-1 στο Παγκόσμιο Κύπελλο Stock 1000, αλλά το 2006 τράκαρα στο Assen, υπέστη σοβαρό τραυματισμό που ουσιαστικά έθεσε σε κίνδυνο την καριέρα μου. πιλότος”.
Δεν έχεις σταματήσει να αγωνίζεσαι πάντως;
«Έτρεξα ξανά, ήμουν επίσημος αναβάτης της MV Agusta της οποίας ήμουν επίσης δοκιμαστής και δοκιμαστής, αγωνίστηκα με Ducati και Honda. Αλλά δεν ήμουν πια στην κορυφή γιατί ο τραυματισμός μου είχε αφήσει το στίγμα του».
Πότε αποφασίσατε να μεταβείτε από αναβάτης σε μάνατζερ ομάδας;
«Όλα ξεκίνησαν τυχαία. Το 2009 γνώρισα τον Gianno Ramello. Ήμουν δοκιμαστής για την ομάδα Borciani by Go Eleven KTM. Ένα βράδυ βρεθήκαμε σε ένα ξενοδοχείο στο Portimao και όλα βγήκαν αυθόρμητα. Η ομάδα γεννήθηκε και το όνομα ήταν τέλειο για μένα αφού το 1 ήταν πραγματικά ο αριθμός μου. Θα ευχαριστήσω για πάντα τον Gianni Ramello και την οικογένειά του που με υποδέχτηκαν ανάμεσά τους. Για μένα είναι πραγματικά μια δεύτερη οικογένεια. Για ένα διάστημα ήμουν και διευθυντής θεμάτων και πιλότος. Το 2012 κέρδισα το κύπελλο UEM, τρία χρόνια μετά τα 200 μίλια του Mugello, αποφάσισα να αφήσω τους αγώνες για να αφοσιωθώ αποκλειστικά στη δραστηριότητα του Team Manager στο WSBK και να ανοίξω ένα Moto Club που μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση».
Ποιες ήταν οι καλύτερες στιγμές σας ως Team Manager μέχρι σήμερα;
«Το 2020 ο Michael Rinaldi κέρδισε στην Aragon και έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ένας ιδιώτης αναβάτης ομάδας πέτυχε απόλυτη επιτυχία στο WSBK. Υπήρχε και η νίκη του ανεξάρτητου πρωταθλήματος, συν διάφορα παγκόσμια βάθρα»
Διανύετε τη δωδέκατη σεζόν ως Team Manager. Τι νιώθεις?
«Το συναίσθημα είναι το ίδιο όπως όταν αγωνιζόμουν, σαν να ήμουν ακόμα αναβάτης. Είμαι πολύ παθιασμένος, έχω μια αδρεναλίνη που ρέει και μια απίστευτη ορμή. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα έκανα αυτή τη δουλειά, που έτσι κι αλλιώς με κρατάει τόσο μακριά από το σπίτι. Το κίνητρο είναι το παν. Κοιτάζω πάντα μπροστά, στους επόμενους στόχους».
Μια κενή πρόβλεψη για το WSBK 2023;
«Το φαβορί είναι ο Bautista, χωρίς αμφιβολία. Ελπίζω να παίξετε με τον Micheal Rinaldi, ο οποίος μεγαλώνει ραγδαία. Για τους υπόλοιπους, το Μουντιάλ είναι πιο σκληρό από πέρυσι. Θα στοχεύσουμε στον τίτλο της Ανεξάρτητης και θα είναι καλός αγώνας με Petrucci, Bassani, Aegertert, Gardner… Θα είναι ένα καλό πρωτάθλημα».