Η δύναμη του πάθους, ο επαγγελματισμός, η σοφία. Είναι δύσκολο να περιγράψεις τον Vanni Lorenzini, έναν από τους μεγαλύτερους τεχνικούς και μάνατζερ ομάδων που είχε ποτέ το paddock της Superbike. Κέρδισε ένα Ευρωπαϊκό Superstock, ένα World Supersport και πολλούς τίτλους Ιταλίας. Οι νέοι τον κοιτούσαν πάντα με θαυμασμό αλλά και με ένα άγγιγμα δέους. Και να πω ότι η Vanni ήταν πάντα εξαιρετικά φιλική, προσιτή, εξυπηρετική με όλους. Αλλά ο Lorenzini… είναι ο Lorenzini. Απλά το καλύτερο. Όλα αυτά τα χρόνια έχει αντιμετωπίσει πολλές καταιγίδες, τόσο στη μοτοσικλέτα όσο και στη ζωή, αλλά πάντα έβγαινε από αυτές με το κεφάλι ψηλά, πράγματι, πολύ ψηλά. Ξεχώριζε για την εξαιρετική του ορθότητα και είναι αδύνατο να βρεις κάποιον που να μιλάει άσχημα για αυτόν.
«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις μοτοσυκλέτες το 1994 – Λέει η Vanni Lorenzini στον Corsedimoto – με την ομάδα Gimotor. Κατακτήσαμε αμέσως το Ιταλικό Πρωτάθλημα με τον Μάρκο Ριζιτάνο. Στη συνέχεια δούλεψα για δύο χρόνια στο Thunderbike Trophy και μετά ξανά στο ιταλικό πρωτάθλημα με την Bimota και αργότερα με τη Suzuki. Το 1999 ίδρυσα την Team Lorenzini by Leoni μαζί με δύο συνεργάτες: τον Leoni και τον Di Napoli. Ο πρώτος μας οδηγός ήταν ένας πολύ νεαρός Vittorio Iannuzzo. Από το 2000 μέχρι το τέλος ήμασταν και Ομάδα Ιταλίας. Μεταξύ άλλων, συνεργάστηκα για μεγάλο χρονικό διάστημα και με την Stefano Morri’s Bike Service”.
Από το 2000 έως το 2013, το Lorenzini by Leoni Team ήταν από τα καλύτερα στην Ιταλία και παγκοσμίως.
«Έχουμε κερδίσει 8 τίτλους Ιταλίας, ένα Ευρωπαϊκό και ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και έχουμε εκτοξεύσει πολλούς νεαρούς παίκτες. Τα καλύτερα χρόνια ήταν αυτά με τη Yamaha».
Ποιος από τους αναβάτες σας είναι περισσότερο στην καρδιά σας;
«Όλα επειδή εξακολουθώ να έχω εξαιρετικές σχέσεις με όλους τους αναβάτες μου σήμερα. Όταν κερδίζεις και μοιράζεσαι ορισμένα συναισθήματα είναι φυσικό. Έχω τους πιο δυνατούς δεσμούς με τον Massimo Roccoli με τον οποίο κέρδισα 3 τίτλους Ιταλίας και με τον Michele Pirro γιατί είναι αυτοί που με αγωνίστηκαν περισσότερο.. Μιλάμε ακόμα με πολλούς από τους πρώην αναβάτες μου».
Ποια ήταν τα καλύτερα και ποια τα χειρότερα χρόνια της Team Lorenzini;
«Όσο έμεινα στη Yamaha όλα πήγαν καλά. Από το 2009 και μετά άρχισα να βλέπω την ασχήμια της μοτοσικλέτας. Καθώς τα πράγματα άρχισαν να γίνονται μεγαλύτερα ήρθαν τα προβλήματα. Υπήρχε ένας αναβάτης που συμπεριφέρθηκε άσχημα και δεν σεβάστηκε τις δεσμεύσεις του, προέκυψαν δυσκολίες με τους χορηγούς και ο δρόμος έγινε όλος ανηφορικός. Τα τελευταία χρόνια δεν το απολάμβανα πια. Δεν μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου ως τεχνικός, δεν είχα χρόνο να δουλέψω στους κινητήρες αλλά έπρεπε να παλέψω για να τα βγάλω πέρα για την ομάδα».
Το 2012 ήταν όνειρο ή εφιάλτης;
«Το 2012, τη χρονιά που κατακτήσαμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Supersport με τον Kenan Sofouglu, δύο πολύ μεγάλοι χορηγοί εξαφανίστηκαν. Φοβηθήκαμε ότι δεν θα μπορέσουμε να τελειώσουμε το πρωτάθλημα παρόλο που ήμασταν στο προβάδισμα. Να μην κοιμάται το βράδυ. Προσπάθησα όσο μπορούσα να σώσω την ομάδα και προχώρησα ξανά, με την άφιξη ενός Ρώσου συνεργάτη. Το 2013 τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά αλλά την επόμενη χρονιά η κατάσταση της ομάδας χειροτέρεψε και αποσύρθηκα»..
Έφυγες σχεδόν σιωπηλά, με μεγάλη αξιοπρέπεια.
«Έκλεισα χωρίς χρέη με το προσωπικό, τους μηχανικούς και τους προμηθευτές. Πάντα συμπεριφερόμουν σωστά. Η απόφαση ήταν εξαιρετικά οδυνηρή, ένα εσωτερικό δράμα, γιατί είμαι πολύ παθιασμένος. Λυπήθηκα πολύ που έφυγα. Έζησα το κλείσιμο της ομάδας ως προσωπική ήττα: αναρωτήθηκα πού, τι, είχα κάνει λάθος. Πέτυχα πολλά αποτελέσματα, κέρδισα ένα Παγκόσμιο Κύπελλο αλλά δεν ήταν αρκετό. Αλλά μετά κατάλαβα ότι έκανα τη σωστή επιλογή. Αφού έκλεισε η ομάδα, βρήκα τη γαλήνη που μου έλειπε τον τελευταίο καιρό και ξεκίνησα ξανά».
Τι έκανες μετά;
“Άνοιξα το εργαστήριό μου. Μέσω ενός από τους πρώην πιλότους μου, του Vizziello, γνώρισε τον Sandro Carusi και δούλεψα μαζί του. Ο Σάντρο μου φάνηκε αμέσως σοβαρός και σωστός: Πέρασα υπέροχα. Κάναμε ένα καλό ταξίδι μαζί και μετά γίναμε η επίσημη ομάδα της Yamaha στο Stock. Ήταν χρόνια γεμάτα ικανοποιήσεις ».
Γιατί έφυγες από το Motoxracing;
«Το 2020 ο Vinales με πήρε τηλέφωνο. Το έργο με τράβηξε. Ήθελε να ανοίξει μια ομάδα από το μηδέν, να έχει τον ανιψιό του και ένα άλλο παιδί να αγωνιστούν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 300 και χρειαζόταν έναν ειδικό για να διαχειριστεί τον τεχνικό τομέα. Το 2021 ο Vinales ήταν απασχολημένος με τον γιο του στο MotoGP. Δεν ερχόταν σχεδόν ποτέ στους αγώνες, φρόντιζα για τα πάντα, υπήρχε καλή ατμόσφαιρα στην ομάδα και δούλεψα καλά. Το 2022 ήταν πολύ πιο παρόν και έχουν προκύψει μια σειρά από προβλήματα, διαφόρων ειδών. Μπορώ να το πω ανοιχτά: δεν έχει σεβαστεί τις οικονομικές δεσμεύσεις που ανέλαβε με εμένα και με άλλους. Ο Fabio ήταν στην ομάδα μαζί μου, ένας τύπος που μετά με σύστησε στο MRT, με τον οποίο συνεργάζομαι αυτήν τη στιγμή».
Ο Alessandro Antonini, ιδιοκτήτης του MRT, μας είπε ότι είχες πάει μια μέρα στην Κρεμόνα και σχεδόν ένιωθε δέος (διαβάστε εδώ).
«Πραγματικά έγινε έτσι. Ο Φάμπιο μου είπε να πάω στην Κρεμόνα όπου έτρεχε το MRT και ήμουν αμέσως ήρεμος. Είναι μια πολύ επαγγελματική δομή αλλά ταυτόχρονα οικεία. Βλέπω ξανά την ομάδα Lorenzini από τα πρώτα χρόνια, υπάρχει το ίδιο κλίμα και ενθουσιασμός. Είναι σοβαροί, ικανοί και παθιασμένοι. Φέτος θα πάω μαζί τους στους αγώνες Coppa Italia και στο CIV. Επιπλέον, συνεργάζομαι εδώ και αρκετό καιρό με κάποιες άλλες εταιρείες όπως η Gomma Racing. Πέρυσι ήμουν επίσης μηχανικός του Marco Bussolotti που κέρδισε το CIV 600 Supersport”.
Vanni Lorenzini, θα επιστρέψεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο;
“Μπορεί. Εν τω μεταξύ εργάζομαι ως μηχανικός με την MIE Honda στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superbike. Τα εύσημα πηγαίνουν στον Luca Rosa, έναν μηχανικό από το MIE, έναν τύπο για τον οποίο είμαι ιδιαίτερα περήφανος. Ο Λούκα άρχισε να συνεργάζεται μαζί μου όταν ήταν παιδί, μόλις είχε τελειώσει το σχολείο, και προσπάθησα να του μεταδώσω την εμπειρία μου. Έχει γίνει πολύ καλός».
