Η Simone Saltarelli είναι το έμβλημα του πάθους για τις μοτοσυκλέτες. Ένα πάθος τόσο δυνατό, δυνατό, αυθεντικό που φτάνει στην καρδιά όσων το συναντούν στη μάντρα ή στους δρόμους της ζωής. Το 2022, σε ηλικία 37 ετών, έγινε αντιπρωταθλητής του Εθνικού Τροπαίου Ιταλίας 7 βαθμούς πίσω από τον Γκαμπριέλε Τζιανίνι. Ο Simone κέρδισε στη Vallelunga και ανέβηκε στο βάθρο άλλες τρεις φορές με τη Honda TCF Racing. Ήταν η καλύτερη σεζόν της καριέρας του, αλλά τα φώτα της δημοσιότητας ήταν στον Giannini, το νέο όνομα στην ιταλική μοτοσικλέτα. Κι έτσι ο βρυχηθμός του γέρου λιονταριού της Σενιγαλλίας ακούστηκε μόνο τη στιγμή του πόνου, όταν είχε ένα σοβαρό ατύχημα στον τελευταίο αγώνα της σεζόν, στο Imola. Μόλις βγήκε από το νοσοκομείο ξεκίνησε την αποκατάσταση.
«Το πάθος για τις μηχανές μου το μετέδωσε ο πατέρας μου, ο οποίος είναι επίσης αναβάτης – λέει ο Simone Saltarelli στον Corsedimoto – Όταν ήμουν επτά ή οκτώ χρονών με πήγε σε βόλτες με μίνι ποδήλατο αλλά για πλάκα. Ξεκίνησα να αγωνίζομαι σε ηλικία 12 ετών και εκείνη την εποχή υπήρχαν ο Dovizioso, ο Simoncelli και πολλοί άλλοι αναβάτες που έφτασαν αργότερα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το 1999, την τελευταία σεζόν με το ποδήλατο τσέπης, πάλεψα για τον τίτλο αλλά τράκαρα στον τέταρτο τελικό και έσπασα και τους δύο καρπούς μου, αλλά συνέχισα ούτως ή άλλως».
Έχετε προσγειωθεί στους ψηλούς τροχούς;
«Το 2000 πήγα στο Aprilia Trophy με τον πατέρα μου και ήταν υπέροχο. Υπήρχαν οι Dovizioso, Scassa, Roccoli, Fabrizio… Ήμουν πάντα μπροστά, κέρδιζα στη Magione αλλά αποβλήθηκα και ακόμα με ενοχλεί. Είχα τελειώσει το πρωτάθλημα στη 2η θέση στην κατηγορία πίσω από τον Dovizioso. Έπειτα έκανα το Ευρωπαϊκό 125 GP, αλλά δεν είχα ομάδα: απλώς μου ζήτησαν χρήματα».
Ήσουν λίγο αποκαρδιωμένος;
«Όχι εγώ, αλλά ο πατέρας μου ήταν λίγο αηδιασμένος. Ήταν πρώην οδηγός και μηχανικός, δεν μπορούσε να βρει χορηγούς ακόμα κι αν τότε ήταν πιο εύκολο από σήμερα. Δεν πήγαινα αργά αλλά τη διαφορά την έκανε το πακέτο. Ξεκίνησα συχνά στις δύο πρώτες σειρές, αλλά μετά στον αγώνα δεν μπορούσα να έχω αποτελέσματα γιατί δεν είχα ποδήλατο στο ίδιο επίπεδο. Είναι κρίμα γιατί όλα τα μεγάλα ονόματα ήταν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: Lorenzo, Bautista, Barberà, Lai, Kallio, Dovizioso… Το επίπεδο ήταν φωτονικό και αν δεν τα είχες όλα στην κορυφή ήταν αδύνατο να αναδειχθείς».
Πήρες από το 125 στο 600;
«Ναι, έκανα το Coppa Italia με το 600 και τα πήγα καλά: κέρδισα μερικούς αγώνες αλλά δεν υπήρχαν χρήματα και ο μπαμπάς μου παραμέρισε λίγο. Συνέχισα μόνος μου, με τις δυνάμεις μου, παρόλο που ήμουν πολύ μικρός. Προσπάθησα να κάνω το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Superstock το 2006 και ήμουν δυνατός αμέσως, αλλά έμεινα κολλημένος γιατί δεν υπήρχαν χρήματα: Έπιασα μια απάτη που το μισό ήταν αρκετό. Εκείνα τα χρόνια κατάφερα τον εαυτό μου και έκανα ότι μπορούσα με ό,τι έβρισκα. Ευχαριστώ και πάλι όσους με βοήθησαν από το Boselli μέχρι τη Suzuki Italia που με πέτυχαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ήμουν και αντιπρωταθλητής Ευρώπης αλλά ουσιαστικά δεν είχα ευρώ».
Καταφέρατε ακόμα να προχωρήσετε?
«Έλαβα μια πρόταση από τη Michelin να γίνω δοκιμαστικός οδηγός και πήγα μαζί τους. Για μερικά χρόνια αγωνιζόμουν παρόλο που τα ελαστικά δεν ήταν στην κορυφή και δεν είχα το βέλτιστο πακέτο. Το 2014 και το 2015 ανέβηκα στο βάθρο μερικές φορές στο Master Cup και στο CIV. Ποτέ δεν κατάφερα να κερδίσω έναν αγώνα στο ιταλικό πρωτάθλημα, αλλά ήταν δύσκολο γιατί υπήρχε πάρα πολύ μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτού που είχα και των άλλων. Χάρη στη Michelin, ωστόσο, συνέχισα να αγωνίζομαι. Στο μεταξύ έγινα πατέρας: Έχω μια κόρη σχεδόν 16 ετών και ένα αγόρι 6 ετών. Επιπλέον, πάντα δούλευα στο μαγαζί του πατέρα μου».
Μια πολύ γεμάτη ζωή.
«Πάντα προσπαθούσα να κάνω τα πάντα μεταξύ των αγώνων, της αναζήτησης χορηγών, του καταστήματος, των παιδιών, της προπόνησης. Μετά πέρασα στη Dunlop, άρχισα να κάνω την Εθνική και ήρθαν τα αποτελέσματα. Η ανάβαση ξεκίνησε. Στο μεταξύ ξεκίνησα να αγωνίζομαι και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής».
Το 2022 ήταν η καλύτερη χρονιά. Ποιος ήταν ο θεμέλιος λίθος;
«Το 2021 ξεκίνησα να αγωνίζομαι με την TCF, μια εντελώς νέα ομάδα. Ξεκινήσαμε με το Ducatis αλλά μετά περάσαμε στα Honda και κέρδισα τον τελευταίο αγώνα του 2021. Άλλαξα και τον τρόπο προπόνησής μου. Είμαι εκπαιδευτής στο Pedersoli Riding School και ξεκίνησα να προπονούμαι με τους Delbianco, Vitali, Calia, Ferroni, Manfredi, Farinelli: ο καθένας μας έδωσε τη δική του συμβολή στους άλλους, μεγαλώσαμε και τα αποτελέσματα φάνηκαν. Κρίμα για τη συντριβή στο Imola αλλιώς θα το έπαιζα μέχρι τέλους».
Επίσης άτυχος στο 24 Hours of Spa.
“Ο Calia και ο Gamarino ήταν πρώτοι σχεδόν για ολόκληρο το 24ωρο του SPA, μετά αναγκάστηκαν να αποσυρθούν ένα βήμα πριν τη νίκη, αλλά έτσι πήγε. Είμαι ακόμα ευχαριστημένος με αυτό που κάναμε”.
Τι θα κάνετε του χρόνου;
«Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αντοχής πάντα με την Ομάδα 33 και το CIV Superbike με το Honda TFC. Τώρα αναρρώνω από τον τραυματισμό και προσπαθώ να κρατήσω ζωντανό αυτό το όμορφο και καταστροφικό πάθος που μου χαρίζει υπέροχες αναμνήσεις ακόμα κι αν βαραίνει στο πορτοφόλι.
Simone Saltarelli, ποιον βλέπεις αν κοιτάξεις στον καθρέφτη;
«Ένας υπερτυχερός που φτάνει στα 38 αλλά συνεχίζει να αγωνίζεται. Φυσικά, όσον αφορά τα αποτελέσματα και τις νίκες, ίσως θα μπορούσα να κάνω περισσότερα, αλλά με αυτά που είχα στη διάθεσή μου ήταν δύσκολο, οπότε δεν πειράζει. Είμαι πολύ χαρούμενος».
Τι παραμύθι Marco Simoncelli! Η εικονογραφημένη ιστορία “58” πωλείται επίσης στο Amazon Books
