Τα παιδιά πάντα ονειρεύονται να γίνουν πιλότοι, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που πάντα ήθελαν να γίνουν μηχανικοί. Ο Roberto Lunadei γεννήθηκε στο Ρίμινι το 1983. Άρχισε να αποσυναρμολογεί μοτοποδήλατα από παιδί. Ανέβηκε σε μίνι ποδήλατο και μετά έγινε πιλότος. Αλλά δεν τον ενδιέφεραν οι αγώνες: ήθελε απλώς να γίνει μηχανικός. Από το 2017 εργάζεται με πλήρη απασχόληση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα MotoGP. Το 2023 θα είναι ο μηχανικός του Denis Foggia στο Moto2. Η ιστορία του είναι ένα συμπύκνωμα συναισθημάτων, όπως λέει στον Corsedimoto.
Roberto Lunadei Πώς ασχολήθηκες με τη μοτοσικλέτα;
«Ως παιδί μου άρεσε να «σπατακάρω» στα σταυρωτά μοτοποδήλατα. Πάντα μου άρεσε να είμαι μηχανικός. Μετά έκανα μερικούς αγώνες minibike και σταμάτησα. Ένα καλοκαίρι πήγα να δουλέψω ως μαθητευόμενος στο εργαστήριο Bike Service που είχε και ομάδα μοτοσυκλετών. Ένα βράδυ πήγαμε μια βόλτα με ένα μίνι ποδήλατο και είδαν ότι πήγαινα γρήγορα. Δεν ήξεραν ότι είχα αγωνιστεί στο παρελθόν. Ο Stefano Morri, ο οποίος ήταν ο ιδιοκτήτης μου αλλά και ο team manager, μου πρότεινε να κάνω το Aprilia Trophy. Και έτσι από Δευτέρα έως Παρασκευή δούλευα ως μηχανικός και το Σαββατοκύριακο ως οδηγός. Μπόρεσα να πάω καλά από τους πρώτους αγώνες. Αγωνίστηκα λοιπόν στην ομάδα Morri και Evangelisti μαζί με τον Massimo Roccoli».
Έχετε προχωρήσει;
«Μετά τον αγώνα για το Bike Service, πέρασα στην 44 Racing Team. Ο Christian Barboni, αναβάτης και γιος του ενός από τους δύο ιδιοκτήτες, είχε πεθάνει σε τροχαίο και μου ζήτησαν να αγωνιστώ με το ποδήλατό του. Έτρεξα για την 44 Racing Team για περίπου έξι ή επτά χρόνια. Έκανα το European Stock 600, το CIV Superstock 1000, το Supersport, το Κύπελλο Ιταλίας και τα διάφορα τρόπαια. Ανέβηκα αρκετές φορές στο βάθρο, δεν τα πήγαινα άσχημα, αλλά ήθελα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή, να μην είμαι αναβάτης».
Εκείνη την ώρα στη μάντρα του CIV είπαν ότι ήσουν γρήγορος. Γιατί δεν τα κατάφερες;
«Επειδή ήμουν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να είναι ένας αναβάτης. Δεν συμπεριφέρθηκα όπως ένας επαγγελματίας όπως ο Μάσιμο Ρόκολι, που αγωνίζεται ακόμα και σήμερα. Δεν έκανα ποτέ προπόνηση: ανέβαινα τα ποδήλατα και έδωσα το γκάζι. Ήμουν πολύ ενστικτώδης».
Κάποιοι, παίζοντας με διπλές έννοιες, είπε ο Λούνα-Λουνάτικο. Ήταν έτσι;
«Ίσως όχι τρελός, αλλά δεν είχα το κεφάλι και τη νοοτροπία του αναβάτη. Ήμουν παθιασμένος με τη μηχανική, ήθελα να δουλέψω με μοτοσυκλέτες: αυτό ήταν το αληθινό μου πάθος».
Πώς έγινες μηχανικός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος;
«Ξεκίνησα να εργάζομαι στο CIV και στο European Stock 600 στη Gas Racing, επίσης χάρη στον Stefano Morri που πάντα πίστευε σε μένα από την αρχή. Στη συνέχεια πέρασα στο VFT Racing στο World Supersport. Εν τω μεταξύ, η ομάδα της Tasca Racing έψαχνε για μηχανικό και ήρθε σε επαφή μαζί μου μέσω κοινών φίλων. Εργάζομαι για την ομάδα Italtrans από το 2019 και γιόρτασα τον Παγκόσμιο τίτλο Moto2 του Enea Bastianini μαζί με όλη την ομάδα. Του χρόνου θα είμαι ο μηχανικός του Ντένις Φότζια».
Ονειρεύεστε το MotoGP τώρα;
«Θα ήθελα, είναι προφανές, αλλά είμαι καλά στην Italtrans και είμαι πολύ χαρούμενος που θα δουλέψω εδώ».
Μπορείτε να συμφιλιώσετε καλά την οικογένεια και το MotoGP;
«Ταξιδεύω συχνά, πηγαίνω από το ένα αεροπλάνο στο άλλο, αλλά δεν με ενοχλεί γιατί κάνω αυτό που αγαπώ. Έχω μετατρέψει το πάθος μου σε δουλειά και νιώθω πολύ τυχερή. Καταφέρνω να συμφιλιώσω οικογένεια και δουλεύω αρκετά καλά γιατί είμαι χαρούμενος και ολοκληρωμένος».