Κυκλικά, αυτές τις μέρες, χρόνο με τον χρόνο το ίδιο δίλημμα εμφανίζεται ξανά. Συγκεκριμένα: πρέπει ο ισχύων πρωταθλητής MotoGP να αγωνιστεί με το νούμερο 1; Ο Pecco Bagnaia, τουλάχιστον επίσημα, δεν έχει διαλύσει την εφεδρεία. Μόνο στα τέλη Ιανουαρίου, αρπάζοντας την ευκαιρία για την επίσημη παρουσίαση του Ducati MotoGP 2023, θα κοινοποιήσει την απόφασή του εάν θα συνεχίσει με το #63 του ή θα δείξει το #1 καθαρά ορατό στο μπροστινό φέρινγκ του Desmosedici GP του. Στην πραγματικότητα, στην κορυφαία κατηγορία αυτό είναι ένα επαναλαμβανόμενο θέμα, αλλά στο παρελθόν η κορυφαία κατηγορία έχει τρελαθεί!
Η CASEY STONER Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕ Νο 1
Από την άλλη, έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που έχουμε δει το νούμερο 1 στο MotoGP. Τελευταίος ήταν ο Κέισι Στόουνερ το 2012, με τους διαδόχους του που είχαν αποφασίσει να εγκαταλείψουν το διακριτικό νούμερο που είχε κρατήσει για τον πρωταθλητή. Από τον Jorge Lorenzo με το #99 το 2013 (μετά από αγώνες με το #1 το 2011) στον Marc Marquez (πάντα με το #93 του), μέχρι τις πρόσφατες περιπτώσεις του Joan Mir και του Fabio Quartararo, που κράτησαν το αντίστοιχο #36 και #20. Για να μην αναφέρουμε τον Valentino Rossi, ο οποίος (προφανώς) πάντα ήθελε να διατηρήσει το σήμα κατατεθέν του από το #46.
ΔΙΛΗΜΑ #63 Ή #1 ΓΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΠΑΓΝΑΙΑ
Όπως αναφέρθηκε, ο Pecco Bagnaia θα ανακοινώσει την τελική του απόφαση σε λίγο λιγότερο από ένα μήνα. Τις τελευταίες εβδομάδες επανέλαβε ότι δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει αυτό το θέμα. Ναι, γοητευμένος από αυτό το #1 που ονειρεύονται όλοι οι αναβάτες, αλλά το οποίο περιλαμβάνει επίσης πρόσθετη πίεση. Αφήνοντας κατά μέρος τα αναπόφευκτα στοιχεία της δεισιδαιμονίας κ.ο.κ. Μια διατριβή που μπορεί επίσης να επεκταθεί στον Alvaro Bautista, λαμβάνοντας υπόψη ότι η (προσωρινή) λίστα συμμετοχών του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Superbike 2023 διαθέτει το #19.
Ο ΦΙΛ ΔΙΑΒΑΣΕ ΜΕ ΤΟ Νο 0 ΣΤΟ LE CASTELLET ΤΟ 1975
Θα δούμε, αλλά στο παρελθόν υπήρξαν επεισόδια όλων των χρωμάτων και…νούμερων! Η περίπτωση του Phil Read στο Γαλλικό Grand Prix του 1975 που πραγματοποιήθηκε στο Circuit Paul Ricard στο Le Castellet είναι διάσημη. Εκείνη την εποχή, οι αριθμοί εκχωρούνταν αυτόματα από τους διοργανωτές του αγώνα κατά τη διάρκεια του αγώνα, οπότε σε αυτήν την περίπτωση το #1 είχε κρατηθεί για τον Teuvo Lansivuori και όχι για τον ισχύοντα Παγκόσμιο Πρωταθλητή 500cc. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ο Read επέλεξε μάλιστα να αγωνιστεί με τον αριθμό μηδέν στο MV Agusta του, για ένα επεισόδιο που έμεινε στην ιστορία. Πράγματι, αναφέρει το βιβλίο “Κέρδισαν στην πίστα του Paul Ricard» που γράφτηκε από τον Eric Barthelemy, είπαν τότε σαρκαστικά κάποιοι ενθουσιώδεις από πέρα από τις Άλπεις «Ο αριθμός που αξίζει ο Phil Read“. Η ατελείωτη αντιπαλότητα στον άξονα Γαλλίας-ΗΒ επεκτείνεται και στη μοτοσικλέτα…
ΕΠΙΣΗΣ ΤΟ ΣΕΡΤ ΣΕ ΑΝΤΟΧΗ ΜΕ ΤΟ ΜΗΔΕΝ
Ένας μελλοντικός Παγκόσμιος Πρωταθλητής της Formula 1, όπως ο Damon Hill, καθώς και ένας πρώην μοτοσικλετιστής (πρέπει να θυμηθούμε: αγωνίστηκε με μοτοσικλέτες από το 1981 έως το 1984 με ένα Yamaha TZ350, κέρδισε έναν τίτλο Clubman 350cc το 1983) αγωνίστηκε δύο διαδοχικές σεζόν με τον Williams. #0. Το 1993 και το 1994, με τους Nigel Mansell και Alain Prost να παίρνουν άδεια από τους πρωταθλητές, ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1996 έπρεπε να αγωνιστεί με το διάσημο ψευδώνυμο “Capitan Zero“. Για διαφορετικούς λόγους, η βασίλισσα ομάδα του Endurance, Suzuki SERT, αντιμετώπισε με τη σειρά της το παγκόσμιο πρωτάθλημα το 2000 αρχικά με το μηδέν στο GSX-R 750 ντυμένο στα χρώματα Chesterfield. Μάλιστα, μέχρι το 2000 συμπεριλαμβανομένου, ο τίτλος του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Αντοχής απονέμονταν στους αναβάτες και όχι στις ομάδες. Στο τέλος της σεζόν του 1999, ο Jehan d’Orgeix εγκατέλειψε το SERT και, ακριβώς για αυτόν τον λόγο, η ομάδα του Dominique Meliand βρέθηκε αναγκασμένη να αγωνιστεί με τον αριθμό 0 που της αποδόθηκε από το FIM, περνώντας στη συνέχεια στο #100.
ΜΗΔΕΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Στο Endurance υπήρχαν επίσης αρκετοί αριθμοί αγώνων με το μηδέν μπροστά, λίγο σαν τον Andrea Dovizioso και το διάσημο #04 του. Προνόμιο του Suzuka 8 Hours, με τις ιαπωνικές ομάδες συχνά, παρά τις ίδιες, να μην μπορούν να αγωνιστούν με αριθμούς που προορίζονται για τις μόνιμες ομάδες World Endurance. Για το λόγο αυτό ο Kevin Schwantz, στην εξαιρετική του συμμετοχή το 2013, έτρεξε με το #071 και όχι με το #71 της Team Kagayama. Αντιθέτως, συμβολικοί λόγοι οδήγησαν την ομάδα του TRICKSTAR να αντιμετωπίσει το 8ωρο πολλές φορές με το #01, μια ξεκάθαρη αναφορά στο EVA-01 του Neon Genesis EVANGELION με συνδεδεμένο αφιερωμένο χρώμα.
ΝΙΩΣΕ ΛΙΓΟ PECCO BAGNAIA: ΑΛΛΟΥ Νο 1 ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ
Επιστρέφοντας στο αρχικό θέμα, η επιλογή του #1 παραμένει προαιρετική στα Πρωταθλήματα FIM, αλλά σε ορισμένες πραγματικότητες είναι ακόμη και υποχρεωτική για τους κυρίαρχους Πρωταθλητές. Αυτό είναι στο AMA Supercross/Motocross αφού ο Ricky Carmichael έτρεξε το εμβληματικό του #4 στο παρελθόν (επίσης στη σεζόν μερικής απασχόλησης του 2007). Η Ιαπωνία, από την άλλη, επιβεβαιώνεται ως ένας κόσμος χωριστά, απλά σκεφτείτε ότι από το 2020 όλοι οι αριθμοί αγώνων όλων των κατηγοριών All Japan (!) εκχωρούνται αυτόματα με βάση τις τοποθετήσεις της προηγούμενης σεζόν. Ο κυρίαρχος πρωταθλητής τρέχει με το #1, ο δεύτερος με το #2 και ούτω καθεξής μέχρι το δέκατο. Ομάδες και αναβάτες αντιτάχθηκαν σε αυτή την παλιομοδίτικη απόφαση, αλλά το MFJ (Ιαπωνικό Federmoto) συνέχισε τον δρόμο του. Με αποτέλεσμα κάποιοι αναβάτες να έχουν χάσει τους χαρακτηριστικούς αριθμούς αγώνων και κάποιοι χορηγοί, βλέπε MuSASHi και το #634 του, έχουν επίσης αποχαιρετήσει την εταιρεία για αυτήν την κανονιστική νομοθεσία που μας γυρίζει πίσω στο παρελθόν της μοτοσικλέτας.