Σε αυτό το 2022 έχουμε δει ομάδες να κάνουν το παγκόσμιο ντεμπούτο τους, όπως η MT Helmets-MSi στο Moto3 ή η Yamaha VR46 Master Camp στο Moto2. Αλλά αυτή η σεζόν ήταν και η τελευταία για μια ιστορική ομάδα. Ας μιλήσουμε σχετικά Esponsorama Racingη οποία μετά από περισσότερα από 20 χρόνια εμπειρίας σε όλες τις κατηγορίες (από τα 125cc, μέχρι MotoGP, μέχρι το «νεανικό» MotoE), έγραψε τη λέξη για να τελειώσει αυτή τη μεγάλη ιστορία.
Ελλειψη κινήτρου
“Ολα έχουν ένα τέλος. Με μεγάλη λύπη, η ομάδα ολοκληρώνει την παγκόσμια περίοδο της». Έτσι ξεκινά το επίσημο δελτίο τύπου που δημοσίευσε η ομάδα με αφορμή το τελευταίο GP στη Βαλένθια. Επιβεβαιώνοντας έτσι τις φήμες ότι η ομάδα του Ραούλ Ρομέρο βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό μπροστά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023. «Το πρωτάθλημα είναι όλο και πιο περίπλοκο, υπάρχουν περισσότεροι αγώνες και η έλλειψη κινήτρων έχει οδηγήσει την ομάδα να πάρει τη δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα». Υπήρξαν κάποιες ικανοποιήσεις όλα αυτά τα χρόνια, με νίκες και βάθρα σε διάφορες κατηγορίες. Ακόμη περισσότερο είναι το γεγονός ότι πολλοί πρωταθλητές Παγκοσμίου Πρωταθλήματος έχουν περάσει από εκεί, γεγονός που δείχνει την ποιότητα της δουλειάς που έγινε.
Τα πρώτα χρόνια του κόσμου
Η εγκατάσταση ιδρύθηκε επίσημα το 1994 από τους Raul Romero και Josep Oliva. Το όνομά του τότε ήταν By Queroseno Racing (ή Team BQR), οπότε ξεκίνησε η αγωνιστική προσπάθεια, αλλά μόνο σε εθνικό επίπεδο. Τρεις τίτλοι φτάνουν στο CEV με τον José David De Gea στη Formula Extreme), συν δύο ακόμη με τους Stefan Bradl και Efren Vazquez στους 125. Το παγκόσμιο ντεμπούτο γίνεται χρόνια αργότερα στο όγδοο λίτρο, από το 2009 έως το 2011: με δύο αναβάτες του στο CEV κερδίζει το πρώτο βάθρο (Scott Redding) και στη συνέχεια τις πρώτες τέσσερις νίκες (Maverick Vinales). Το 2009 είναι επίσης στα 250cc με τον Alex Debon, ο οποίος φέρνει στην ομάδα το πρώτο και μοναδικό βάθρο του τετάρτου λίτρου στη Γερμανία.
Το Moto2 είναι MotoGP
Η δέσμευση συνεχίζεται: το 2010 η ομάδα βρίσκεται στο νεογέννητο Moto2, όπου θα παραμείνει μέχρι το 2013. Τα πιο σημαντικά αποτελέσματα θα είναι τρεις τερματισμοί στο βάθρο: η πρώτη με τον Τίτο Ραμπάτ στην Ινδιανάπολη το 2011, τη χρονιά μετά τον Τζούλιαν Σιμόν (που έγινε ο μόνο οδηγός ομάδας) παίρνει τους άλλους δύο σε Indianapolis και Valencia. Επίσης το 2012, το μετονομασμένο Avintia Racing έκανε επίσης το ντεμπούτο του στο MotoGP, ή μάλλον σε αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε «πείραμα» CRT/Open. Η συνεργασία με τη Ducati ξεκίνησε στα μέσα του 2014, πρώτα με την D16 σε διαμόρφωση Open και τα επόμενα χρόνια με τις πραγματικές μοτοσυκλέτες MotoGP. Αρκετές δεκάδες καταφθάνουν, σε ορισμένες περιπτώσεις οι αναβάτες βρίσκονται ακόμη και στους πρόποδες του βάθρου, για να το φτάσουν στη συνέχεια το 2020. Ο Johann Zarco το φροντίζει, ο οποίος ξεκίνησε ξανά στο Esponsorama Racing (σημερινό όνομα της ομάδας) μετά την αποτυχημένη εμπειρία με την KTM και 3ος στη Δημοκρατία της Τσεχίας.Το 2021 τα πάει ακόμα καλύτερα για τον τότε πρωτοεμφανιζόμενο Ενέα Μπαστιανίνι. Είναι 3ος και στο GP του San Marino και στο Emilia Romagna GP. Είναι η τελευταία χρονιά στο MotoGP: τις θέσεις αναλαμβάνει η VR46 Racing Team, με χρώματα που είχε ήδη ο Luca Marini στην D16 του λόγω της συνεργασίας των δύο πλευρών.
Το Moto3 είναι MotoE
Ταυτόχρονα, όμως, η ομάδα επιστρέφει και στην κατώτερη κατηγορία, που έχει γίνει πλέον Moto3. Τη διετία 2018-2018, όταν ήταν ακόμα η Avintia Racing, τρεις αναβάτες πήραν εναλλάξ το μοναδικό KTM RC 250 GP. Ο Carlos Tatay είναι ο μοναδικός αναβάτης για το 2020, θα παραμείνει και το 2021 αλλά όχι μόνος: δίπλα του ο Niccolò Antonelli χάρη στη συνεργασία με την Sky Racing Team VR46 (που βγήκε από το Moto3). Ο Elia Bartolini είναι επίσης εκεί ως αντικαταστάτης οδηγός για μερικούς αγώνες, πριν ενταχθεί στην ομάδα (τώρα QJMotor Avintia Racing) για ολόκληρο το 2022. Μαζί του ο Matteo Bertelle, ωστόσο σταμάτησε στη μέση της σεζόν από σοβαρό τραυματισμό και αντικαταστάθηκε σε GP από Luca Lunetta, στη συνέχεια από τον Nicola Carraro μέχρι το τέλος της χρονιάς. Από το 2019, η Esponsorama Racing έχει επίσης αποδεχτεί την πρόκληση MotoE με δύο αναβάτες: τα δύο πρώτα χρόνια, παίρνει τρεις νίκες με τον Eric Granado. Έπειτα έρχεται κάποια σποραδική πρώτη δεκάδα, αυτό το 2022 έχει παίξει μόνο έναν οδηγό. Στην πραγματικότητα έγιναν τρεις με τους δύο αναπληρωματικούς (Yeray Ruiz και Unai Orradre) λόγω των τραυματισμών που υπέστη ο Τσάβι Καρντέλους. Και πάλι τέλος χωρίς στιγμές δόξας. Σύντομο διάλειμμα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Supersport το 2000 και το 2006: οι αναβάτες (μπαλαντέρ στους ισπανικούς γύρους), ωστόσο, δεν πέτυχαν ποτέ πόντους.
Πόσα ονόματα!
Πικρό συμπέρασμα για μια ομάδα που συμμετέχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα εδώ και 23 χρόνια. Υπάρχουν τόσοι πολλοί αναβάτες βάρους που έχουν ζήσει μια περίοδο σε αυτή τη δομή. Έχουμε ήδη αναφέρει μερικά από αυτά, αλλά τα επαναλαμβάνουμε. Για παράδειγμα, οι πρωταθλητές Moto2 Johann Zarco και Enea Bastianini, οι μόνοι ικανοί να δώσουν στην ομάδα βάθρα στο MotoGP. Παραμένοντας στους πρωταθλητές της ενδιάμεσης κατηγορίας, προσθέτουμε τους Stefan Bradl, Tito Rabat, Hiroshi Aoyama, Toni Elias, Julian Simon. Ας προσθέσουμε στη λίστα τον παγκόσμιο πρωταθλητή 125cc Mike Di Meglio, τον πρωταθλητή Moto3 Maverick Vinales, τον αείμνηστο Luis Salom, τον Miguel Oliveira, τον Loris Baz, τον Aleix Espargaro, τον Hector Barbera, τον Efren Vazquez, τον Leon Haslam… Μια ελλιπής λίστα, αλλά αυτό δεν είναι ήδη τίποτα. κακό. Το GP της Βαλένθια του 2022 σήμανε το τέλος αυτής της μακράς περιόδου, ανάμεσα σε χαρές και πιο δύσκολες στιγμές. “Υπέροχα χρόνια”όπως υπογράμμισε η ομάδα στη χαιρετιστική δήλωση.
Πηγή φωτογραφίας: motogp.com